Vriendschap
zondag amateur voetbal naar zaterdag voetbal.
Het begint met wat oudere spelers als proef. In
het seizoen 1984/85 start het team in de laagste
klasse, t.w. 3A. Ton Alleman wordt gevraagd als
leider, verzorger en trainer de ploeg te begeleiden.
Ondanks dat het woord trainer voor Ton een te
groot woord is (hij was meer voor een goede
sfeer) werd het team zonder problemen kampioen
en promoveerde een klasse hoger. Het jaar daarop
weer kampioen en dus promotie van de 1e klasse
AVB. Toen moest een keus worden gemaakt. Voor
plezier blijven spelen of doorgaan naar de KNVB
en uiteraard de Hoofdklasse.
En daar was ineens de trainer die dat kon realise
ren, t.w. Bob Haarms. Toen hem werd gevraagd
dat op zich te nemen had hij eigenlijk zijn trai
ningspak van Ajax al aan. De opmars kon begin
nen, n.l. 7 x kampioen worden om het hoogste te
bereiken. Het werden onvergetelijke jaren. Waar
Bob met zijn team speelde waren velen aanwezig.
Niet alleen bestuurlijk, maar ook de echte Ajax-
supporters. De groep enthousiastelingen werd
groter naarmate de successen bleven komen.
Totdat na een aantal jaren Bob opnieuw een func
tie als trainer-assistent op het hoogste niveau bij
onze club werd aangeboden. Een ieder van de
amateur-afdeling gunde hem die promotie van
harte. Toch was het voor ons allen geweldig, voor
al voor Bob, dat zijn opvolger Dien de Groot het
werk afmaakte met promotie van de Hoofdklasse.
Bob en ondergetekende denken nog vaak aan die
succesvolle periode.
Bob gaat hogerop. Ik weet er alles van daar ik als
bestuurslid technische zaken heel veel met het
eerste team mee reisde. Niet alleen in Nederland,
maar ook reizen naar het buitenland. Europa Cup,
trainingskampen, vriendschappelijke potjes, wij
waren er beiden bij. Na de training altijd na afloop
een bakkie koffie en voor het slapen gaan met z'n
allen nog een slok.
Nog een anekdote over Bob.
In seizoen 1978 was Bob trainer bij het tweede en
ik leider bij de wedstrijd Amstelveen 1 - Ajax 2.
Het elftal liep in de 1e helft voor geen meter, in de
rust de bekende speech van trainer Bob.
Bob tegen speler A: Wat is er met jou vandaag?
Je bent nog nooit zo slecht geweest.
Speler Ik doe toch mijn best, trainer.
Bob Mijn best, mijn best zeg je, ik geloof
meer dat je vannacht met je meisje
hebt geslapen.
Speler Trainer, ik heb niet eens een meisje.
Bob Valt me van je tegen. Zo'n knappe
gozer.
ledereen in een deuk. Spanning eraf. Nog een klei
ne peptalk en de wedstrijd werd gemakkelijk
gewonnen.
Onwillekeurig als wij elkaar in het spelershome of
sportpark de Toekomst tegenkomen, komt die
periode steeds weer in onze gedachten terug.
Real Madrid, Juventus, AC Milan uit was geweldig.
Maar ook spelen tegen Hbok, WVHEDW of de
Germaan was een periode die iets had, hoe onbe
langrijk voor anderen die wedstrijden waren.
Uiteraard voor ons beiden gold alles omdat het
ons cluppie was en natuurlijk nog altijd zal blijven.
André Kraan
Ik heb Bob leren kennen in de jaren '70 als een
echte Amsterdammer. Dit gebeurde in z'n eigen
café aan de Utrechtsestraat in Amsterdam. Als
klanten kwamen daar toendertijd o.a. Piet
"Zaandam", Piet "Castricum", Frans "Bakfiets" en
vele andere klanten van Bob.
Bob en Til waren samen eigenaar van de kroeg,
maar Til was de kastelein. Bob hield meer van een
praatje aan de bar met z'n maten. Het zal niet ver
wonderlijk klinken dat dit een praatje was over
voetbal en het liefst over zijn Ajax.
Op een zaterdag zaten we met z'n allen in het café
van Bob en Til. Om 2 uur 's nachts was het slui
ten. Het laatste afzakkertje was altijd op Bob's
kosten. Maar vóór dit afzakkertje was er al meer
geconsumeerd. Bij het naar buitengaan liep ik
tegen iemand aan. Piet "Zaandam" was bij me.
Degene waar ik tegenaan liep was stomverbaasd
en dacht "Wat krijgen we nu?"
Piet dacht dat de voorbijganger de dader was en
zei: "Wie aan m'n maat komt, komt aan mij". Bob
en Til zagen dit. Gezien Piet's lengte (2 meter) kun
je begrijpen dat dit nogal lachwekkend overkwam,
mede door het feit dat we niet al te helder meer
waren. We hebben het erna nog vele keren over
gehad. Het was echt een vriendenkroeg. Je voelde
je er altijd thuis.
Het vervolg:
In 1977 kwam ik nog steeds bij Bob en Til, maar
niet meer alleen. Ik kreeg verkering. Voor de eerste
keer kwamen we samen bij Bob en Til. ledereen
stond versteld, omdat ik had gezegd "Trouwen,
nooit". Na enige tijd zijn we verloofd in de zaak
van Bob en Til. Verloofde Hanny ging nu ook mee,
ook naar de wedstrijden van Ajax. Spoedig werd
ook zij een bekende in Amsterdam.
