D
OPROEP
Het adres van ons Fanclublid nr. 145
HENK TEN HAVE
is bij de administratie geheel onbekend.
Wie kan ons aan zijn adres helpen?
Postbus 93099
1090 BB Amsterdam
of
Fax 020-6633095
RECHT VOOR Z'N RAAP.
e uitnodiging van mijn zwager Cees voor een
rondleiding door het Ajax-stadion, samen met
een tiental zakenrelaties, had ik snel
aangenomen.
Als ik op 16 februari '94 om 14.30 uur mijn auto de
Middenweg opdraai richting de Meer, stijgt mijn
bloeddruk onmiskenbaar en maakt dat vreemde gevoel
van opwinding zich weer van mij meester.
Onnodig te vermelden dat het hier handelt om 'het
Ajaxgevoel'.
Zoals alle Bobbladlezers weten: moeilijk, zo niet
onmogelijk uit te leggen aan een buitenstaander.
Ik was aan de vroege kant, parkeer m'n auto en begeef me
richting administratie. Voor ik het weet loop ik regelrecht
tegen een massief gebouwde door-en-door
Amsterdammer op met achter z'n bril een vriendelijke,
doch 'recht voor z'n raap-blik'.
Zo begon mijn eerste kennismaking met Bobby...!
Heel even zocht ik naar woorden (gebeurt me niet vaak),
maar nadat we elkaar eens onderzoekend hadden
aangekeken, ontstond een levendige en interessante
conversatie over het voetbalvak.
Reeds na enkele ogenblikken moest ik vaststellen: hij was
het helemaal..., m.a.w. het beeld dat ik vooraf van hem
had, klopte tot in details. Welk beeld dan wel? Het beeld
van een gedreven vakman, wars van allures en 'gedoe',
zonder een spoortje arrogantie... en behept met één grote
passie: voetbal én Ajax. Hij zou ons die middag rondleiden
en nam, zoals al gauw bleek, daar de tijd voor! P.R., dat is
tegenwoordig een 'vak', een wetenschap haast, maar het
werd mij snel duidelijk dat Bobby Haarms zich niet in die
cursus behoeft te verdiepen: hij is een autodidact op dat
gebied!
Het gezelschap had zich inmiddels verzameld en we
volgden Bobby nieuwsgierig door 'heilige' gangen van de
Meer, waar je het roemrijke verleden schijnt te ruiken...
Schrijver dezes, een vierenvijftigjarige, tamelijk bereisde
grootvader, kreeg het gevoel met zijn eerste schoolreisje
bezig te zijn.
Bobby was verbaal op toeren, ging in op allerlei vragen uit
het gezelschap en wat mij opviel was zijn nauwelijks
verholen enthousiasme en trots op 'zijn' werkterrein. Voor
mij allemaal olie op het 'rood-witte vuur'. Hij had het over
'zijn' jongens, kreeg de lachers op zijn hand met sappige
voetbalanecdotes en verhaalde geestdriftig over de Ajax-
historie, hoewel ik vond dat-ie daar nog bescheiden over
deed.
Deze bijzondere rondleiding was inspirerend, boeiend,
Amsterdams en dus typisch Bobby. Een man met zo'n
unieke ervaring, die de Meer, denk ik, als zijn huiskamer
beschouwt (hopelijk leest Til dit niet) en bovenal
CLUBLIEFDE uitstraalt. Je zou zeggen: dat is heden ten
dage uitzonderlijk en misschien is dat ook wel zo.
Met mijn ogen en oren wijdopen kwam ik die middag
méér aan de weet over voetbal dan tijdens tien
thuiswedstrijden!
De skyboxen... èn het uitzicht... de kledingmagazijnen...
Sjaak Wolfs territorium.... een foto van de groep op de
middenstip, ja, ik bedoel DE middenstip!
En met bewondering kijkend naar de kleine
balkunstenaars op Voorland en luisterend naar Bobby's
betoog, vroeg ik me af wie er méér genoot, Bobby of wij...
Het naderende afscheid straks van de Meer moet hem, en
met hem velen, toch pijn gaan doen, al wordt die nieuwe
tempel nóg zo mooi.
Het etentje, na de rondleiding, in het knusse La Perche
d'Or, betekende niet alleen een smakelijk voetbaltoetje,
maar gaf tevens aan hoe de familie Haarms de zaken voor
elkaar heeft: prima dus!
Toen niet lang daarna op dezelfde plek Bobby's verjaardag
op uitbundige wijze werd gevierd (we speelden daar met
ons trio), begreep ik iets van de waardering en het respect
van velen voor de mens
Bobby Haarms.
Voor mij persoonlijk een inspiratiebron, gezien de wijze
waarop hij weet om te gaan met topsporters in een louter
prestatieklimaat... en die op het smalle richeltje van het
succes balanceren. Hij gaat uit van eigen denkbeelden en
ervaring, zonder concessies, keihard als het moet en op
de grasmat luid en duidelijk te volgen! Hoewel, Louis
schreeuwt harder, maar wat wil je met jongere
stembanden... èn de eindverantwoordelijkheid voor het
resultaat?
Fanclubs, daar heb ik het nooit zo op gehad (zelfs niet die
van Frank Sinatra), maar ja, die Bobby Haarms Fanclub...?
Daar ben ik voor gezwicht... en het voelt uitstekend!
En Bobby, met die 'recht voor z'n raap'-blik en die humor
in z'n ogen? Die kom ik straks weer tegen op het veld van
V.V. Egmondia... als-ie er weer een paar 'onder handen'
neemt...
Zonder problemen, want waar gras is, werkt-ie. En hoe!
Erik Nap, Heiloo