COLUMN
BOBBY
HAARMS
SPORT num
Ik voel me weer prima. Nu ik weer op het veld
sta, voel ik me als een vis in het water. Ik ga
iedere morgen met zoveel plezier naar mijn werk
dat ik het voor geen prijs zou willen missen. Na
tuurlijk zijn er mensen die uit goeiigheid zeggen:
"Bob, doe het nou wat rustiger aan. Je werkt te
hard." Ze hebben het beste met me voor, maar
als ze me een beetje kennen, weten ze dat ik me
doodongelukkig zou voelen als ik niet naar 'mijn'
club zou kunnen. Het is mijn lust en mijn leven.
Op iedere training geef ik m'n hele ziel en zalig
heid. Alles in de hoop dat het vonkje overspringt
op de jongens; alles voor de club. Zo'n Litmanen
die je weer speelklaar krijgt, en die dan ook nog
in de wedstrijd tegen Roda de eerste goal maakt,
dan voel ik me heerlijk. Dan hoop ik dat ik iets
van mezelf heb gegeven waardoor hij weer zover
is gekomen en dat ik op die manier bijdraag aan
het succes van Ajax. Als je als een dooie bezig
bent, kan je spelers nooit motiveren om weer alles op alles te zetten om
j weer terug te komen na de zoveelste blessure.
Ik zou teveel spanning hebben op mijn werk. Tja, ik ben nou eenmaal voor
iedere training al gespannen. Spanning hoort bij voetbal als jus bij zuur
kool. Bij een topclub als Ajax loopt iedereen elke dag op zijn tenen. Je lijf
en ledematen zijn er in al die jaren aan gewend geraakt, maar volgens de
dokters kan het soms toch even te veel worden allemaal... Ik kan me geen
leven voorstellen zonder die spanning. Of we ons nou voorbereiden op een
wedstrijd tegen rkc of we gaan een dag na rkc op trainingskamp naar
Wassenaar om ons voor te bereiden op de return tegen Auxerre, alles
wordt even serieus aangepakt. Zo'n trainingskamp is erg belangrijk. Som
mige mensen zien het nut niet in van een dergelijke voorbereiding. Maar
die vergeten dat er wat grotere belangen op het spel staan dan bij een
potje voetbal in het Vondelpark. Het is belangrijk voor de club om Europees
ver te komen en dan heb ik het over veel meer dan alleen over geld. Voor
de club, voor de trainer, voor de spelers, voor alles en iedereen bij Ajax is
ieder succes belangrijk. Dat wil niet zeggen dat er nooit eens wat mis kan
gaan. Soms klopt alles in de voorbereiding en lijkt het in de wedstrijd ner
gens op. Er blijven altijd dingen die je niet in de hand hebt. Maar waar je
controle over kunt hebben, dat moet je tot in de perfectie zien te beheer
sen. Je moet zorgen dat als het fout gaat, je jezelf niets kunt verwijten. Kijk
naar de wedstrijd uit tegen Auxerre. Daar stonden we er riant voor, maar
geven we het vrij knullig uit handen. Waarom? Omdat we niet gewend zijn
genoegen te nemen met een goede uitgangspositie. Toen het 3-2 stond
waren veel clubs uit alle macht gaan verdedigen. Ajax niet, dat ligt nu een
maal niet in de aard van het beestje. 'Onverstandig' kan je zeggen, maar je
moet nooit tegen je natuur in voetballen. Wat niet wegneemt dat het me
flink aan mijn hart ging dat het in de laatste minuut in Frankrijk nog 4-2
werd. Dat was even slikken. We waren namelijk niet meer gewend aan ver
lies in Europese wedstrijden. Ik was niet de enige die er beroerd van was.
(Niet letterlijk hoor, voordat er mensen zijn die denken dat er toch iets mis
is met mijn hart.)
Overigens heb ik aan mijn ziekenhuisbezoek wel een heuse fanclub
overgehouden. In de VU ontving ik een fax met de volgende tekst: "Beste
Bobby, we wensen je van harte een spoedig herstel en willen je laten
weten dat wij op zondag 7 februari 1993, een half uur na Ajax-Sparta de
'Bobby Haarms Fanclub' hebben opgericht."
Het initiatief is afkomstig van een aantal bekende Ajax-fans. Ik geloof dat
het min of meer als geintje is begonnen, maar Rimko Haanstra - de
praeses - werd al snel helemaal tureluurs van alle aanmeldingen die hij
binnenkreeg. Het bestuur is nu hard bezig om allerlei gepaste activiteiten te
verzinnen. Het zal mij benieuwen waar ze mee op de proppen komen. Op
mijn leeftijd nog een fanclub krijgen... Ik hoop maar dat ik er normaal onder
kan blijven. Dat ik geen kapsones krijg of zo en dat ik mijn werk gewoon
goed blijf doen. Toen ik die fax las moest ik er wel om lachen, maar ik was
- eerlijk is eerlijk - ook erg gevleid door het initiatief. Niet te geloven; een
'Bobby Haarms Fanclub'. Waar moet het heen met de wereld?
