Uiteindelijk arriveerden wij op Wembley Station.
Na het verlaten van het metrostation bleek dat wij
ons in een wat kale woonwijk bevonden. We volg
den maar gewoon de massa en kwamen al snel
uit op het beroemde plein voor Wembley. Het blijft
een imponerend gezicht, die weg die langzaam
omhoog gaat richting de twee torens. Duizenden
en nog eens duizenden mensen die zich als een
zwerm mieren rond een honingpot bewegen.
Al gauw bevonden wij ons ook in die mierenhoop,
ietwat onwennig probeerde wij mensen te ontdek
ken die eventueel kaartjes voor ons hadden. De
vorige avond was ons door gasten verteld dat er
een goede kans bestaat dat wij op de zwarte
markt aan een kaartje konden komen, dus we
waren optimistisch gestemd. Helaas, de praktijk
viel tegen. Op een gegeven moment werden wij
via via geattendeerd op een paar types die zich
onopvallend bij een stenen gebouwtje ophielden.
Nadat wij een van hen aangesproken hadden,
werden wij meegenomen naar een rustiger plekje,
alwaar wij twee kaarten te zien kregen die ons
tegen een woeker prijs aangeboden werden. Ten
eerste vonden zowel Rob als ik dat die kaarten er
toch wel erg verkreukeld uit zagen en ten tweede
was de prijs velen malen boven ons budget.
Daarnaast ging van de uitstraling van de gasten
die om ons heen stonden nou niet bepaald een
geruststellend gevoel uit. We hadden eerder het
idee dat het een stel oplichters waren, dus sloe
gen wij hun aanbod vriendelijk maar beslist af en
maakten dat wij weg kwamen.
Afijn, om een lang verhaal kort te maken, wij heb
ben tot aan het begin van de wedstrijd rondom
Wembley gezworven om daarna de metro te pak
ken en weer terug te gaan naar het centrum. Daar
aangekomen hebben we de wedstrijd in een hele
gezellige pub bekeken, in het gezelschap van
tientallen United fans.
De uitslag was typisch Engels. Het machtige United
verloor met 0-1 van het nietige Southampton. Dat
dit leidde tot een ietwat wrevelige sfeer in de pub
waar wij ons in bevonden, behoeft geen betoog.
Teleurgesteld stroomde de kroeg leeg, de United
fans liepen zingend en schreeuwend door de stra
ten van Londen. Na enige tijd werd de groep aan
gevuld met gasten die van de wedstrijd kwamen.
Rond Piccadilly Circus werd de sfeer grimmig,
vooral toen in een steeg enige Londense suppor
ters gesignaleerd werden. Dit leidde tot een bestor
ming van de nauwe straat. Rob en ik stonden op
veilige afstand toe te kijken, ons verbazend over de
hoeveelheid glaswerk die ons om de oren vloog.
Aan het uitwisselen van de flessen kwam al snel
een einde door wederom kordaat optreden van de
politie.
Wij besloten om nog een paar kroegen te bezoe
ken en na nog een korte nachtelijke tocht door het
centrum van Londen, waarin op een korte scher
mutseling met Tottenham lads na niets bijzonders
meer gebeurde, gingen wij weer terug naar ons
hotel.
ie Club
nu! risk
or loss
AJAX FANZINE DAPP'RE STRIJDERS 22 FEBRUARI 2004 23.
