EvanZet
Als niet roker kom ik niet zo gek vaak in de
sigarenwinkel. Toch zijn er tijden geweest
dat ik daar vaker kwam dan goed voor me
was. Velen onder ons zullen het zich bijna
niet meer kunnen herinneren, maar vroeger
was je voor een voetbalkaartje in de voorver
koop aangewezen op de lokale sigarenboer.
Ondank dat ik er niet bij in de buurt woonde,
was sigarenmagazijn H. Sacksioni op de
Rijnstraat mijn "lokale" leverancier van kaar
tjes. Mijn oma woonde er om de hoek en
was reeds jaren lang "hooked on" Lange
Wings die door Harry gretig aan haar ver
kocht werden. Niet alleen sigaretten, maar
ook allerlei voetbal prullaria vonden een gre
tige aftrek bij haar. Elke keer als ik langs
kwam lag er weer een of ander vaantje,
tegeltje of een boekje op me te wachten.
Zoveel had zij daar in de loop der jaren aan
geschaft, dat ik nu inmiddels een klein
museumpje op kan zetten. Voor mij waren
de kaartjes natuurlijk het belangrijkste.
Wanneer er een belangrijke uitwedstrijd of
één van het Nederlands elftal was, moest er
flink gelobbyd worden. Talloze malen kwam
ik daar langs om een doosje sigaren of een
pakje sigaretten te kopen, om daarna achte
loos te vragen hoe het met de kaartjes voor
feyenoord-Ajax stond. Dit natuurlijk alleen
maar om hem van de belangrijkheid te door
dringen. De aangeschafte rookwaar ver
dween daarna in de prullenbak of naar mijn
vader. Gezellig was het er wel altijd, zoals hij
daar als een vorst in z'n winkel stond met
zijn vrouw altijd achter in het keukentje.
De Rijnstraat is de Rijnstraat echter niet
meer. De grote ijssalon er vlak naast was al
in de zestiger jaren vervangen door een
Chinees die inmiddels ook al is verdwenen.
Toen ik er laatst langs reed, bleek ook de
sigarenwinkel verdwenen.
Het lijkt wel of alle mooie, leuke dingen
gedoemd zijn te verdwijnen en worden ver
vangen door ketens of dubieuze horeca
bedrijven met schreeuwerige gevels.
Ik heb thuis een grote verzameling voetbal
kaartjes. Wat gelijk opvalt is de grote ver
scheidenheid aan vormen, kleuren, materia
len en lay-out. Tegenwoordig is dat helemaal
niet belangrijk meer. We gaan met z'n allen
naar de "sense" winkel, leggen een bedrag
op de toonbank, we laten onze seizoens
kaart scannen en het printertje braakt een
kleur- en smakeloos toegangsbiljet uit. Het
maakt niet veel meer uit of je naar FC
Groningen gaat, de Amsterdam Admirals of
een concert in de Heineken Hall. De kaartjes
zien er allemaal even vormeloos en grauw
uit. Harry had altijd zo'n telefoonklapper
waarin per wedstrijd de kaartjes verscholen
lagen. Als hij die open deed hield je altijd je
adem in, zou hij wel of zou hij niet.
Tegenwoordig gaat je kaartje door een com
puter en het digitale scherm vertelt je waar je
mag gaan zitten. Hoe lang zal het nog duren
voordat we een programma meegeleverd
krijgen waarin staat hoe en wanneer we
moeten gaan juichen?
