BenKie
De wedstrijd van..
jonger, dus appetijtelijk. Mede door een wel
heel diep uitgesneden shirtje, duurde het
enige tijd voordat sommigen van ons een
keuze uit de toch echt beperkte menukaart
konden maken. Tijdens de bediening stelde
deze Dolly ons niet teleur, zeker Arne had
moeite om zijn ogen in hun kassen te hou
den en waarom ging Axel toch zo spontaan
kwijlen??? Maar... we waren niet naar Vigo
toegekomen om het natuurschoon te bewon
deren, er moest ook nog gewerkt worden.
Dus., richting stadion. Al lopende kwamen
we velen bekenden tegen, het deed mij per
soonlijk weer goed om Ronald tegen te
komen, Olaf, Soldaat, Nancy en natuurlijk
Lola werden hartelijk begroet.
Na de gebruikelijke homoseksuele handelin
gen van de Spaanse m.e. konden we het
stadion in. Ik zal de wedstrijdbespreking
achterwege laten, want op het moment dat
wij hoorden dat de wedstrijd zou worden
geleid door een franse scheidsrechter,
wisten wij al dat deze pot niet gewonnen kon
worden.
Na een stevig ontbijt, bestaande uit diverse
zoete broodjes en bier, zetelden wij ons op
een strategische plaats in de buurt van de
incheckbalie. Laat die plek nou toevallig heel
dicht in de buurt zijn van de enige bar van
het vliegveld
Na afloop werd de auto weer opgezocht,
waarna het Pascal zijn beurt was om achter
het stuur te kruipen. Axel en Arne namen
weldra hun bekende posities in en vielen
snel in slaap, waardoor wij bespaard werden
van eventueel commentaar op ons rij
gedrag. Dit was er mede de oorzaak van dat
Pascal er zin in had, met een gemiddelde
snelheid van rond de 140 km reed de
Dappere Strijder in één keer door naar Faro.
Het vermoeden bestaat dat wij slechts één
keer gesnapt zijn door een verraderlijke
radar controle... de eventuele rekening zul
len we doorsturen naar Jaakke co.
De terugreis verliep zonder enige problemen
zodat wij in de middag, moe maar voldaan,
op onze nationale trots, Shithol, aankwa
men. Hier verdeelde ons groepje zich, de
mannen gingen naar Hoorn e.o. en ik nam
de eerste de beste trein richting bewoonde
wereld, nl. Beverwijk. Aldus kwam er een
einde aan een tripje Vigo. Het is mij nu dui
delijk geworden waar dat plaatsje ligt.
Rond 06.00 uur kwamen wij op het vliegveld
van Faro aan, nadat wij de auto geparkeerd
hadden en de sleutels ingeleverd, gingen we
eerst maar eens kijken of er wat te eten viel.
Dus... Wij sloten onze reis af op dezelfde
manier waarop wij hem begonnen zijn: Met
bier drinken en slap ouwehoeren. En ook
hier kende de gezelligheid geen tijd, want
voor de tweede keer schalde onze namen
door de vertrekhal met het verzoek om als
de sodemieter in te checken! God, wat went
dat snel, die oproepservice!
AJAX FANZINE DAPP'RE STRIJDERS - 14 DECEMBER 2003 23.
