EvanZet
Wie enige tijd geleden gekeken heeft naar de
beelden van RKC tegen FC Twente moet toch wel
gevoelens van medelijden hebben gehad met die
arme Waalwijkse keeper Sinou. Op de lijn wist hij
de bal nog te onderscheppen even voordat deze
mede dankzij zijn eigen fout de doellijn zou passe
ren. Gezeten in een leunstoel had je een prachtig
overzicht van het hele gebeuren. Op de zijlijn was
de grensrechter in geen velden of wegen te
bekennen. Hij moet zeker 10 meter van de achter
lijn af gestaan hebben van waar hij zijn vlag
omhoog gooide en hiermee de Tukkers een voor
sprong schonk. Zielig zult u denken voor die arme
keeper met zijn droevige hondenogen. Ik vind dit
echter wel meevallen en zal dat hieronder probe
ren te motiveren.
Er gaan de laatste tijd veel stemmen op om dit
soort situaties te laten beoordelen door camera
beelden. Veel financieel betrokkenen en enkele
grootheden (o.a. van Basten) proberen zich hier
voor hard te maken. Voetbal is echter een sport
waarbij emotie een niet te onderschatten rol
speelt. In de tachtiger jaren van de vorige eeuw is
er zelfs een heuse oorlog gevoerd (Honduras -
Nicaragua) vanwege een totaal uit de hand gelo
pen voetbalwedstrijd.
Als we nu met zijn allen achter het idee aan gaan
lopen dat televisiebeelden hulp moeten bieden bij
discutabele momenten wordt de sport beroofd van
één haar grootste charmes, namelijk de onvoor
spelbaarheid als aanjager voor de reeds genoem
de emotie.
Het is zaterdag 30 juni 1966, het zal zo rond een
uur of vijf zijn en het Wembley stadion (ook weer
zoiets moois dat moet vallen voor de commercie)
staat te schudden op al zijn grondvesten. De
stand is 2-2 en de reguliere speeltijd heeft geen
winnaar opgeleverd. Een hoge voorzet belandt op
de kruin van Geoff Hurst die de bal keihard rich
ting het door Hans Tilkowsky verdedigde Duitse
doel kopt. De bal gaat echter via de onderkant van
de lat en het gras weer het veld in. Maar wat
gebeurt daar? Heftig gebarend staat daar grens
rechter Bachramov te zwaaien met zijn vlag. De
Zwitser Dienst rent zo snel als zijn kleine benen
hem kunnen dragen naar de zijlijn om daar con
tact te hebben met zijn assistent. Doelpunt geeft
hij aan, de bal heeft de achterlijn gepasseerd: de
"manschaft" protesterend achterlatend. Geknakt
moeten zij de wedstrijd uitspelen en incasseren
vlak voor tijd een vierde treffer, de derde die dag
van Hurst. ledereen weet inmiddels wel dat de bal
de lijn nooit gepasseerd heeft, wat het leed voor
onze Oosterburen alleen maar groter maakt.
Ik begrijp al deze opwinding wel, maar als je aan
het einde een optelsom maakt, kom het er bottom
line op neer datje ongeveer evenveel pech als
mazzel hebt. Zo hebben de Engelsen jaren later
hun trekken thuis gehad, middels de "hand van
God". De Duitsers mogen ook niet klagen met
scheidrechter Butcher die tijdens de finale van de
WK 1974 de schwalbe van Uli Hoeness beloonde
met een strafschop. Wij Nederlanders hadden
overigens helemaal niet op dat WK mogen ver
schijnen, want tijdens de alles beslissende kwalifi
catiewedstrijd op 18 november 1973 in het
Olympisch Stadion werd in de laatste minuut een
glaszuiver doelpunt van Raoul Lambert door de
(alweer) Russische grensrechter afgekeurd.
Zo zien we maar weer, de ene keer zit het mee en
de andere keer zit het tegen, dus heeft het hoege
naamd ook helemaal geen invloed op het spel.
Maar wat moet er gebeuren met al die miljoenen
mensen die al die maandagochtenden op hun
werk verschijnen en eerst met hun collega's het
"leed" van de dag daarvoor gaan delen? Voor die
mensen is er dan nog slechts het sombere voor
uitzicht van een week buffelen, de keiharde reali
teit. Hier zullen van Basten en consorten echter
weinig van weten, want op het moment dat het
anonieme voetballegioen de kost gaat verdienen
draaien zij zich nog even lekker om.
