Simon Tahamata de goeie ouwe tijd
a vijf jaar in Saudi-Arabië is Simon Tahamata (58) deze zomer weer teruggekeerd naar
Nederland. Inmiddels heeft hij zijn rol als jeugdtrainer bij AFC Ajax weer opgepakt. Tussen 1976
en 1980 speelde Simon als rechtsbuiten in Ajax 1 en werd driemaal landskampioen. De eerste
titel behaalde hij in zijn debuutseizoen 1976/1977 onder trainer Tomislav Ivic. Aan het einde
van dat seizoen blikte Simon terug op het behalen van zijn eerste hoofdprijs.
Laat ik dit verhaal over Simon Tahamata beginnen met begrip te tonen voor zijn aarzeling om
publicitaire medewerking te verlenen. Tahamata is een Zuid-Molukker, en zo voelt hij zich ook
zal hij dadelijk uitleggen: een gegeven dat 't nu, zo kort nog na de laatste kapingen, bepaald
niet eenvoudig maakt om vrijuit te praten. We zullen dat onderwerp niet laten rusten, maar als
Tahamata niet het achterste van zijn tong laat zien, mag hem dat niet kwalijk genomen worden.
Tenslotte is zijn situatie ook enigszins merkwaardig: wel degelijk een volgeling van het idee
van een Vrije Zuid Molukse Republiek en spelend in Jong Oranje onder de Nederlandse vlag.
Bovendien heeft Tahamata een slechte ervaring gekend met één der media. In het weekblad
Panorama werd-ie afgeschilderd als een geestelijk hoogst beperkt individu. Hij heeft dat niet leuk
gevonden en ik zou eraan toe willen voegen dat er ook een misplaatst beeld is geschetst. Want
Tahamata is niet dom.
'Ajax is kampioen geworden. Dat was voor mij, net als voor alle andere jongeren, een geweldige
ervaring. Kampioen van Nederland. Hoe stel je je dat voor? Ik dacht dat we allereerst een
rondrit door het centrum van Amsterdam zouden maken. Op het balkon van het Paleis op de
Dam verschijnen. Zoiets. Daar droom je van, vroeger. Maar niets van dat alles. Het is ons
uitgelegd als zou dat een enorme puinhoop geven met al die rellerige fans van tegenwoordig.
Ik vind dat men daar schijt aan moet hebben. Tóch doen. Voor de jongens, maar ook voor
het publiek. We hebben na het behaalde kampioenschap wel een paar leuke feestjes gehad,
maar het hele beeld is me enorm tegengevallen. Was echt een teleurstelling. Wat heb ik
eraan overgehouden? Een foto van Het Parool. Verder niets. Geen medaille, geen beker, niets.
Jammer, want bij ons op zolder houdt mijn broertje een hele verzameling bij.'
Dat is typisch een reactie van Simon Tahamata. Zijn benadering van topvoetbal staat nog in
het teken van titels in plaats van poen. Dat maakt hem mijns inziens een alleraardigste jongen,
hoewel dat binnen enkele jaren, als ook hij wordt aangetast door de geldziekte, kan veranderen.
Voorlopig echter redeneert hij als was hij de held uit een spannend jongensboek: van straat- tot
stervoetballer. Tahamata: 'Als ik nu in Tiel kom zie je dat niet meer, die jochies op straat lopen
te pingelen. Jammer, want ik zou er onmiddellijk tussen springen om mee te doen. Vroeger was
dat anders.
Pagina 35
De Meersche Helden 2014 - 2015
