W©©onoÊd on trots schoffie
Is Ajacied ben je van oudsher trots, trots op het heilige shirt, op de geschiedenis van de
club, op de geweldige spelers en op onvergetelijke supportersmomenten. In tijden van de
interlands, die keurig door ons landje werd ingevuld door een matige overwinning op Kazachstan
en een dik verdiende nederlaag tegen het grote IJsland, vul ik die dagen meestal in met het
bekijken van een oude video. Op een grijsgedraaide met stof bedekte videorecorder bekijk ik dan
de oude Ajax wedstrijden. Na het bekijken van de videoband met de overwinning van de UEFA
cup krijg ik weemoed, maar ook trots. Trots op die jongens, die het gras aan het opvreten
waren, trots op die supporters die honderden fakkels mee naar binnen smokkelden en voor
weergaloze beelden zorgden. Weemoed naar die tijd, beseffende dat we weer vaak vanaf een
kille Arena naar ons Ajax aan het kijken zijn.
Het shirt met de mooie rode baan, vergezeld door de mooie witte mouwen en het witte broekje,
inclusief moddervlekken. De ontlading bij Bobby Haarms, het Lucky Ajax gevoel bij de ballen
tegen de lat. De videoband kan ik bijna dromen. En weer verval ik in gedachten van de laatste
thuiswedstrijd tegen Zwolle. Een futloos Ajax, moe van een Champions League wedstrijdje tegen
een ploeg op Cyprus. Een futloos sfeertje op de tribune, een 0-0 eindstand. Ik zie een shirt met
strepen, spelers met witte broekjes die wit blijven, dit omdat er niet gestreden is. De inzet is ver
te zoeken. Dan denk ik aan een Davids, een Pettersson, een hard werkende Arie Winter., zie
ik toch echt een kleine Serero, een gekochte Zimling en een hard werkende, maar ongelukkige
Davey Klaassen.
Het is droefenis ten top. Balbezit, daar zijn we goed in, maar het is meer angst om de bal te
verliezen. Geen Amsterdamse bluf, geen flair, geen dynamiet. En als men dan een actie maakt,
dan wordt men teruggefloten. Want stel je voor dat je probeert de tegenstander respectloos
te vernederen? (El Ghazi, AZ uit)... ik herinner mij een Witschge, feynoord thuis, tussenstand
4-0... eindstand 10x hooghouden en verder ballen. Dit zijn de momenten van trots, maar
tegelijkertijd ook weemoed.
En wij pikken het allemaal maar als supporter. Tja, wat moet je dan? Acties worden er genoeg
gevoerd, maar tot wat leidt het? Het oude logo is nog steeds niet op de borst van een streep
loos shirt, stadionverboden rijzen de pan uit, evenals de prijzen van de tickets. Maar die tickets
kopen we toch wel, terwijl Overmars weer een dikke bonus binnen sleept. Boycotten, zou het zin
hebben? Wat win je er mee? Lege uitvakken, lege tribunes, terwijl iedereen toch het liefst zijn of
haar Ajax steunt.
Gelaten moeten er maar als een soort klapvee op de tribune zitten. Want staan is dadelijk ook
uit ten boze. Straks betalen we 400 euro voor onze seizoenkaarten op Zuid. 60 euro voor een
combi naar Twente, 80 euro Real Madrid thuis en 40 euro halve finale KNVB beker tegen RKC
thuis. We accepteren het, of niet, maar toch zit het dan weer vol.. net als dat thuisshirts met
strepen verkocht blijven worden. Inclusief smurfenlogo, terwijl iedereen tegen dat logo is, als ik
het moet geloven. Hoe geloofwaardig ben je zelf dan? Weemoed in volle toeren, de trots blijft er
altijd bestaan, maar dat heeft dan alles met de herinnering te maken.... En ondertussen worden
we verblind door 4 kampioenschappen op rij, maar, oh maar., waar is ONS AJAX gebleven...??
Pagina 37 De Meersche Helden 2Q14 - 2015
