ERDAM
De dag van de wedstrijd zouden we zoveel mogelijk in Nicosia doorbrengen om toch nog een
soort van halfslachtige poging te wagen iets van het eiland te zien. Helaas was de eerste bar die
we tegenkwamen in Nicosia spelbreker. Dat wij deze al tegenkwamen na welgeteld 30 seconden
door de hoofdstraat te hebben gewandeld kan eigenlijk ook nauwelijks nog als verrassing worden
bestempeld. Langzaam kreeg je toch een beetje het idee dat er een voetbalwedstrijd aankwam.
Plukjes Ajacieden verzamelden zich in en om de hoofdstraat voor een natje en een droogje om zo
tegen de avondschemering koers te zetten naar het stadion, dat overigens een aardig deel buiten
de stad lag.
En toch was het deze keer anders. Of het nou kwam door de klamme hitte, de weinige meegereisde
Ajacieden of de totale vakantiemodus waarin iedereen zich begaf, die heerlijke opgefokte sfeer die
bij een Champions League avondje hoort was in geen velden of wegen te bekennen. Pas toen de
bal was gaan rollen werd de focus naar het voetbal verlegd. De choreografie waarmee de fans
van APOEL hun afkeer van de Turkse bezetters toonden was super strak. De ondersteunende
tekstdoeken kwamen in een variatie van talen onder de choreo te hangen en er viel zowaar een
doekie met Nederlandse tekst te zien.
De wedstrijd was er eentje die je had kunnen dromen. Veel kansen missen en genaaid worden door
de scheids; je kunt er eigenlijk ook wel een rooitje om verwedden dat het zo gaat. De verbazing en/
of woede bij zo'n dramatische beslissing van de scheids maakt al bijna plaats voor gelatenheid. Alsof
Ajax er twee meer moet maken dan de tegenstander om te kunnen winnen...
De support vanuit het uitvak hield nooit op, al ging het de ene keer harder dan de andere keer. Vrij
letterlijk werd de song '90 minuten lang' opgevat, want 90 minuten lang was dit het enige strijdlied
dat er gezongen werd. De boys van APOEL lieten zien hoe voetbal wordt beleefd in de mediterrane
landen. Negentig minuten lang vol passie en fanatisme achter je club staan; mooi om dat te zien.
Na het toch wel zenuwslopende einde van de wedstrijd was het de hoogste tijd om weer terug naar
de bungalow te gaan. Gelukkig kregen we nog wel even een uitnodiging mee van wat andere jongens
om toch vooral ook nog even een avondje met hun te gaan stappen in Ayia Napa.
AYIA NAPA: het Sodom en Gomorra van Cyprus. Stampende beats uit de clubs, schreeuwerige
neonverlichting, dronken Engelse wijven met iets te veel gewicht en iets te weinig textiel; bizar
lekkere Russische hoeren; irritante proppers, nukkige uitsmijters en heel veel ultiem ranzige
fake-wodka shots (plus natuurlijk de gebruikelijke bestelling). De beslissing om 'even' een avondje
te gaan stappen werd misschien vrij lichtzinnig genomen, de gevolgen waren even desastreus
als voorspelbaar. Waar de avond begon staat iedereen nog vrij helder op het netvlies, hoe die is
geëindigd weet geen mens meer. Feit is dat om 9 uur de morgen erna één van de jongens op het
vliegveld stond met een weeïg kotsgeurtje om 'm heen, eentje wakker werd in een auto in Ayia Napa
die op geen enkele manier aan ons of de avond te linken was, eentje van de nood de deugd had
gemaakt en nog maar een dag langer in Ayia Napa was gebleven, eentje onder de blauwe plekken
in een heerlijke mix van half verteerde groentesoep en cordon bleu in een snikhete auto zijn roes lag
uit te slapen en eentje, als Bob vrij betrouwbaar gebleken, alle verhaallijnen moest zien te bundelen
om tot één samenhangend verhaal te komen.
Na vijf dagen betrekkelijke rust met een biertje en een kaartje leggen waren de laatste twee dagen
hoogste versnelling en vol gas. En zoals gewoonlijk bij een goede trip landden we gebroken op
Schiphol, geen stuiver meer in de zak, maar weer een koffertje met anekdotes rijker.
De Meersche Helden 2014 - 2015
Pagina 16
