Siemjli Jong HB Harder
[Hen echte Ajacied
Voor het eerst sinds jaren kijk ik op tegen het einde van het seizoen. Waarom? Ik heb het idee dat
we misschien toch nog iets kunnen verliezen. Laat het deze keer geen beker of schaal zijn.
Maar een legende. Van mijn tijd.
Een paar seizoenen geleden noemde ik je onze nieuwe Rafael. Hier sta ik nog steeds achter al heb
ik hem nog niet met een hakballetje tegen de aartsrivaal zien scoren. Hiertegenover staat voor mij
nog altijd dat belangrijke doelpunt tegen Twente, waarmee je ons aller Ajax het vier-op-een-rij-tijdperk
inloodste.
Frank besloot je begin vorig
seizoen na het vertrek van
Jan aanvoerder te maken.
Een beslissing die ik meteen
toejuichde. Met dat koppie van
je, dat je nooit naar beneden laat
hangen, joeg je ze over het veld.
Je straalde ook rust uit.
Wat naast een
karaktereigenschap ook getuigt
van professionaliteit. Zoals een
waardig aanvoerder betaamd.
Dit in tegenstelling tot clubs
waar ze de speler met de minste
hersencellen tot aanvoerder
benoemen... Ik zal maar geen
namen noemen.
Je spel liet nog wel eens te
wensen over. Je liep te sjokken en
inwendig hoorden we allemaal je
gevloek.
Maar dat koppie liet je nooit
zakken. Een wereldeigenschap
want spelers die dat kunnen,
kunnen incasseren.
Salzburg was een dieptepunt. Je omgeving vraagt of het geen tijd is voor een volgende stap.
De kranten waanden je al in Duitsland. Nu het eind van het seizoen is genaderd, vraag ik me
af welke club je op het oog hebt. Bij een Spaanse, Italiaanse of Engelse middenmoter speel je
hooguit Europa League. En dan zit het nog mee. Of gok je op een Fulham sprookje? Ik zie je wel zo
verstandig zijn om niet naar een absolute topclub te gaan. Een speler die sportiviteit nastreeft gaat
geen risico lopen en bij een club als Juve op de bank zitten om zich te schikken naar de grilligheid
van een coach. Ik gok dan ook op Duitsland.
Ook dit seizoen was je weer van grote waarde voor ons aller Ajax. Ondanks je blessureleed. Je hebt
vier schalen, een dennenappel en een Johan Cruijff schaal veroverd. Daar had je meer van kunnen
verwachten. Je maakte in het seizoen 2007/2008 tenslotte al je debuut. Zoals gezegd heeft het
Europees niet meegezeten. Een terugkerend probleem. Maar god, wat hebben we onder Frank aan
Europa laten zien wie we zijn. Met jou als aanvoerder. Al waren er ook diepe dalen. Het beroep van
een Ajacied is een emotioneel beroep. Kijk naar de combinatie Eredivisie - Champions League.
Zo sta je in Milaan en zo bij IJsselmeervogels. Hierbij heb je altijd die druk om je met de hele wereld
te moeten meten.
Weinig spelers vloeken alleen tegen zichzelf als het even niet lukt. Het is tenslotte makkelijker om
driftig armgebaren naar medespelers te maken. Of geel te pakken. Er zijn weinig spelers die de
verantwoordelijkheid voor het team durven te nemen en zich helemaal wegcijferen, al heb je er zelf
soms niks aan. Zelden zie je spelers die slechts hun voeten laten spreken en vertrouwen op hun
gogme. Ik heb het over Siem de Jong. Een speler met bravoure maar zonder poespas.
Pagina 29
De Meersche Helden 2013 - 2014
