Edwin van der Sar interview
Wat waren jou mooiste momenten als profvoetballer?
Mijn debuut, het winnen van de Champions League
met Ajax en het aan de toenmalige trainer van Ajax,
Jan wouters, vertellen dat ik naar Juventus ging. Op
dat moment was dat een topclub in het buitenland. We
hadden met Ajax tegen ze verloren in de Champions
League finale in 1996. Voor mijzelf was dat een heel
mooi moment. In Italië heb ik het qua voetbal echter niet
echt goed gehad. Het leven daar was wel leuk. Zoals we
bij Ajax voetbalden, van achteruit opbouwen, dat deden
ze niet in Italië. Daar hanteerden ze liever de lange bal.
In Londen, toen ik bij Fulham speelde, was het leven
fantastisch. Daar waar het leven in Italië heel hectisch
was, was dat in Londen zeker niet het geval. Fulham had
eigenlijk niet het niveau dat ik wilde spelen en ik zag het
ook als een tussenstop, maar die duurde uiteindelijk wel
vier jaar. En toen kwam er een topclub als Manchester
United. Ik was toen 34 jaar. Ik dacht in eerste instantie:
ik teken voor twee jaar en pak misschien nog een
landstitel mee. Daarna wilde ik nog wel een jaartje naar
Ajax om mijn loopbaan dan op mijn 37ste af te sluiten.
Het liep echter anders. Door mijn professionaliteit, fitheid
en inzet heb ik er nog vier seizoenen bij kunnen plakken
bij een fantastische club als Manchester United.
Je debuut bij Ajax was in 1990, maar wanneer werd je
eigenlijk de vaste nummer 1 van Ajax?
Dat was tegen en in Volendam in 1992. Na de verloren
wedstrijd in Auxerre. Van Gaal vertelde mij op de vrijdag
voor de wedstrijd dat ik de komende weken zou spelen.
Hij zei dat het heel lastig zou kunnen worden, Met alle
druk van de media, de druk van de supporters en de druk
van jezelf. Hij zei: "natuurlijk zul je fouten maken, maar ik
heb er vertrouwen in en de spelersgroep ook. Je bent de
komende tijd de nummer 1 en het is aan jou om ervoor
te zorgen dat je het vertrouwen dat ik in je heb niet
beschaamd."
Je bent als keeper nooit echt zwaar geblesseerd
geweest, heb je daar een verklaring voor?
Ze bouwen ze niet meer zoals vroeger, ha ha ha. Nee,
daar zit natuurlijk ook een dosis geluk bij. Bij Fulham heb
ik mijn middenvoetsbeentje gebroken, ik heb daar zelf te
vroeg gewicht op gezet dus het herstel duurde lang. En
bij Manchester heb ik twee vingers gebroken. Dat was
bij een wedstrijd tegen Bayern München tijdens het Audi
toernooi. Na een 1-1 gelijkspel volgde een penalty serie.
Ik stopte de penalty van Pranjic maar brak daarbij wel
twee vingers. Ik was er toen zes weken uit. Dat ik nooit
echt zwaar geblesseerd ben geweest is ook wel een
beetje mijn mazzel geweest. Ik deed het altijd het redelijk
tot goed en als de blessures dan ook nog eens uitblijven,
krijgt niemand anders een kans. Ben ik niet altijd top,
raak ik geblesseerd en doet de vervanger het ook nog
eens goed, dan is het voor een trainer makkelijker om
een andere keeper in de basis te zetten. Er was weinig
reden om mij te vervangen omdat ik een altijd een goed
en constant niveau had.
De Meersche Helden 2012 - 2013
Él
Pagina 22
