Jari. held van Mokum
et voetbalweekend van achttien en negentien oktober was op het gebied van mijn Ajax-gevoel
enorm contrasterend. Het potje Ajax-VW leek nergens op. Mensen zeggen: 'ja maar het werd 2-0,
we hebben gewennen', maar we hebben het over VW uit fucking Venlo. Ik bedoel; trek iemand met
twintig kilo overgewicht, een houten been en met een doodsangst voor gras een geel-zwart tenue
aan en hij hobbelt moeiteloos mee in de Venlose formatie. Dat de vraag: 'waar zit ik in hemelsnaam
naar te kijken?,' tijdens de eerste helft dikwijls door m'n hoofd schoot, vind ik daarom puur
logisch. Totdat de cameraman langs de lijn van het veld plotseling een bijzondere gast tussen de
toeschouwers spette. Het gezicht van Jari Litmanen verscheen op de stadionschermen.
Vanaf dat moment keek ik naar een dramatisch Ajax. Dit terwijl ik dacht aan de geweldige jaren
'90 die ik als jong pikkie, net oud genoeg om af en toe mee te gaan naar het Olympisch Stadion of
De Meer, intensief beleefde. Alle mooie momenten kwamen boven. Alsof je de goedkope daghap bij
dorpscafetaria Vette Freddy bestelt. Waarvan je weet dat het bereid is door je twee debiele neefjes,
die zout en suiker maar zelden van elkaar kunnen onderscheiden en die er de verfijnde snijwijze van
een houthakker met ADHD op nahouden. Maar bij je eerste hap proefje de culinaire expertise van
een sterrentent. Over zo'n contrast heb ik het.
Eigenlijk is Jari Litmanen het tegenovergestelde van alles wat ik haat aan het hedendaagse voetbal.
De verwende miljonairtjes die liever uitblinken op Twitter of in interviews dan tijdens wedstrijden en
die voor de aftrap moeilijk kunnen kiezen tussen hun lichtroze, babyblauwe of army-print kicksen.
Rot op daarmee! Jari zat verdomme met z'n kicksen aan in de sauna om het leer soepel
te krijgen, om ze vervolgens maanden in te lopen tijdens trainingen en pas na een enorme
hoeveelheid loopuren achtte hij zijn schoeisel geschikt voor wedstrijden. Niet cm indruk te maken
op teamgenoten, tegenstanders of mooie meisjes op de tribune. Nee! Om goals te maken. Om
wedstrijden te winnen. Om samen uit te groeien tot het beste team ter wereld.
Maar waarom is juist Jari zo'n held? Waarom zijn er in Nederland ruim 1500 mensen die zijn
vernoemd naar deze Fin, terwijl dat hele team goed was? Omdat hij zo onthutsend normaal is?
Omdat hij bij zijn latere clubs nooit meer zo goed was als in Amsterdam?
Met de paar seconden dat hij tijdens die wedstrijd tegen VW op de schermen verscheen, verdween
mijn hele teleurstelling. Cynische berichten die thuisgebleven Ajax-vrienden me stuurden - als: 'Leuke
pot! Echt jammer dat ik lekker bij de open haard zit!' - konden me niets meer schelen.
Die koude zaterdagavond realiseerde ik me gedurende een heel sneue wedstrijd weer dat Ajax veel
meer is dan elf spelers op het veld, een coach of een slechte wedstrijdreeks. En dat alles door een
kort shot van een aanwezige toeschouwer. Dat gevoel. Ik denk dat Jari daarom zo'n held is.
Pagina 3
De Meersche Helden 2012 - 2013
