Machtswisseling van Mokum
IT oen Ajax vorig jaar kampioen werd, dacht ik dat ik getuige was geweest van het meest vreemde
Nederlandse voetbalseizoen ooit. Nog geen jaar later is die gedachte al uit m'n hoofd verwijderd,
simpelweg omdat Ajax dit seizoen op het gebied van slecht voetbal, bestuurscrisissen en blessures
van spelers een nieuw record vestigde. Leuk dat het onze jongens vorig jaar lukte een enorme
achterstand goed te maken, maar om in dezelfde gedachte te volharden na het aanzien van de
laatste editie van Utrecht-Ajax, dan moet je wel een enorme naïeve Ajax-positivo met wit-rood-witte
oogkleppen op zijn.
Realiteit is dat Ajax op dit moment van schrijven de nummer 1-positie bezet, na een reeks goede
wedstrijden. Van totaal afgeschreven naar titelfavoriet in ongeveer een maand tijd. Ineens zijn
de geschillen in de bestuurskamers van de Arena en De Toekomst, al dan niet in de rechtbank,
opgelost, doen jeugdteams het goed bij internationale toernooien, dienen 'goede' namen zich aan
voor de nieuwe raad van commissarissen en is de ziekenboeg van het eerste elftal steeds dunner
bevolkt. Pure zonneschijn in Amsterdam Zuid-oost.
Het treffen met PSV aanschouwde ik met grote verbazing; ik zag Eyong Enoh goede passen geven,
Daley Blind alert verdedigen en Vurnon Anita heersen op het middenveld. Plotseling blinkt ons
Belgische verdedigingsduo uit op het veld in plaats van in interviews. Ebecilio die het ineens op z'n
heupen krijgt en driemaal prachtig binnenschiet met zijn chocoladebeen. Van der Wiel? Zit hij al
in Valencia? Niet? Acht, wat boeit het ook.. Ricardo van Rhijn is onze nieuwe man. Zelfs de tot
absolute - en reeds gepasseerde - miskoop Theo Janssen begint met vertrouwen te voetballen,
strooit met prachtballen en komt dikwijls gevaarlijk voor het doel. Hallo, Ajax, wat is er verdomme
aan de hand?
Op deze manier kan ik, als zijnde notoire cynische zeiksupporter toch nooit meer een Toto-formulier
goed invullen? Ik maakte ruzie met de mensen om me heen die beweerden dat Ajax nog kans had.
'Maar met wie dan?' reageerde ik in zo'n geval. 'Enoh, Ebecilio, Ozbiliz, Blind en Anita zouden bij een
gemiddeld amateurteam de bank warmhouden!' Nu slaan die spelers mij wekelijks met hun goede
spel op m'n bek. En ik moet zeggen, dat voelt bijzonder lekker.
Maar waardoor komt deze gehele verandering? Door Ten Have, omdat hij eindelijk is opgerot
waardoor de rust in het Amsterdamse terugkeerde, wat zijn weerslag heeft op alle gelederen van de
club? Is het de kwaliteit van Frank de Boer, die volhardde in zijn visie en vertrouwen bleef hebben in
de spelers? Zijn het de spelers zelf die eindelijk inzagen dat er iets drastisch moest veranderen om
alsnog een feestje in mei te bewerkstelligen? Of is het een combinatie van factoren?
Na de Ajax-machtsgreep tijdens de laatste competitiewedstrijd van vorig jaar, vind ik de huidige
machtswisseling in de Eredivisie zelfs nog imposanter. Het meest vreemde Ajax-seizoen ooit is niet
seizoen 2010-2011maar 2011-2012. Het feit dat ik het inmiddels vreemd zou vinden als Ajax dit
seizoen niet de 31e titel behaalt, is nog het vreemdste van alles.
De Meersche Helden 2011 - 2012
