Achter de gt aniums HB Harder
Oe afgelopen tijd was voor mij als Ajacied best zwaar. Mijn hart was gebroken en elke
goedbedoelde poging van mijn omgeving om mij te troosten zag ik als een knullig doekje tegen het
bloeden en kreeg iedereen gelijk terug in zijn bakkes. Toch heb ik op veel vrienden kunnen bouwen en
dan met name op Jurien, een goede vriendin van mij en tevens redactielid van De Meersche Helden.
'Ik weet hoe je je voelt' ofik had in 95 precies hetzelfde' lees je dan via de sms. Dat soort dingen
betekenen dan onwijs veel voor een Ajacied die zich onbegrepen voelt.
2 baaldagen, 1 ADV dag, 6 dagen hongerstaking en twee weken van diepe rouw. Mijn pesthumeur
is nu nog steeds niet opgeknapt, maar mijn omgeving begint het weer een beetje leefbaar te vinden
met mij in de buurt. Dat neemt niet weg dat ik er nog steeds flink de ziekte over in heb...
Als ik terugkijk op de afgelopen periode weet ik dat ik het héél zwaar heb gehad maar toch wil ik
iedereen bij deze bedanken die me erdoorheen probeerden te slepen. Bedankt vrienden! Normaal
ben ik niet zo een type dat gaat zitten zwelgen in zelfmedelijden maar deze uppercut was echt te
zwaar voor mij....
Kijk, mijn omgeving ziet mij als een persoon die over het algemeen, (af en toe, soms wel of soms
niet) redelijk down to earth is. Ik denk dat dat komt doordat schrijven een uitlaatklep is voor mij.
Ik kan mijn sores wel gaan zitten vergelijken met die van een paar magere strijkplanken op een of
andere Afrikaanse woestijnhelling, maar wat heb je daaraan? Die mensen hebben geen ene rooie
cent. Net als ik op het moment. Maar als ze voetballen willen kijken kunnen ze gewoon gaan.
Ze hebben toch geen school, werk of andere verplichtingen dan besje plukken en karkassen van
dode dieren grondig doorzoeken of er nog wat eetbare vleesrestjes tussen zitten. Je kunt beter in
Afrika wonen. Toch?
Mijn school, financiële situatie en werk zit me op het moment even tegen. Dit betekent dat ik dus nu
niet naar Manchester kan gaan. Dat was voor mij echt de druppel die de emmer deed overlopen.
Als je een supporter bent van een voetbalclub fixeer je je gewoon op een paar magische momenten
die je als supporter mag meemaken. Manchester uit is voor mij zo'n moment. Ik ben van 1990
en heb pas 10 jaar een seizoenskaart. Ik heb de gloriejaren in De Meer en de OS nagenoeg niet
meegemaakt. Ik ben niet in Tokio geweest en ook niet Wenen. Ik heb Litmanen dan nog wel op zijn
retour meegemaakt maar WHO THE FUCK is toch die gozer van dat OEH AH Pettersson?
Jongens en meisjes. Sommige van jullie die dit lezen gaan, in tegenstelling tot mijzelf, wél naar
Manchester met 3700 man. Deze woorden zijn waarschijnlijk niet nodig maar voor diegene die het
niet weten... Drink zoveel bier als je wilt, pak elke Engelse slet op d'r bek die je onderweg tegenkomt
en laat je gelden met die 4000 Ajacieden in Manchester. Ik ga mijn column afronden want dit wordt
nu écht te emotioneel voor mij.
Als je met dat zooitje ongeregeld
in het stadion staat het 'dit is mijn
club te zingen' en je moet van
alle emotie een traantje laten...
Gewoon doen! Ik heb met mijn
emoties al het waterpeil van de
Amstel 30 centimeter doen stijgen
en de gemiddelde woonboot
eigenaar heeft nu natte sokken als
hij moet poepen... Kortom, voor
diegene die gaan en wat je ook van
plan bent: ga ervoor en onthoudt
één ding: Dit is mijn club, mijn
ideaal, dit is de mooiste club van
allemaal!
Een terneergeslagen supporter.
De Meersche Helden 2011 - 2012
Pagina 30
