Alleen Ajax zelf kan titel in_d© weg staan van Mokum
Oe wedstrijd van 15 mei 2011 staat nog haarfijn op mijn netvlies. Niet alleen omdat Ajax voor de
dertigste keer landskampioen werd, maar ook omdat dat de eerste wedstrijd sinds lange tijd was dat
ik Ajax écht goed vond voetballen. Op het moment van schrijven ligt Ajax uit het bekertoernooi, is de
competitie na het winterreces reeds hervat en is een ontmoeting met onze rivaal uit de havenstad
het eerstvolgende voetbalfeit. Echter, wat werkelijk schrijnend is, is dat die 15e mei uit 2011 op dit
moment tevens de laatste keer was dat ik Ajax goed vond spelen.
Afgelopen zomer zag ik de nabije Ajax-toekomst zeer zonnig tegemoet: enkele spelers vertrokken uit
Amsterdam, maar daar kwamen wel Theo Janssen, Derk Boerrigter en Kolbeinn Sigthorsson voor
terug. Later sloot ook Dmitri Bulykin zich aan bij het Amsterdamse. Niemand die überhaupt nog aan
El Elamdaoui zou denken. De 31e titel was al bijna binnen, tenminste, dat dacht ik. Reden dat ik dit
stuk schrijf is de mentaliteit van de Ajax-spelers die me dit jaar enorm tegenvalt. De gretigheid om
wedstrijden te winnen lijkt slechts sporadisch aanwezig, en dan nog slechts bij een enkeling. Speelt
Sulejmani een keer gretig, sloft Eriksen ernaast. Stoomt Van der Wiel eindelijk weer eens op naar
voren, laat Vertonghen als een verzadigde vedette zijn directe tegenstander bij hem weglopen. Nog
niet eenmaal dit voetbaljaar zag ik elf Ajacieden die allemaal even ijverig aan de aftrap stonden, die
zich het snot voor de ogen liepen, eikaars fouten oplosten: kortom, die wilden winnen.
Dat de achterstand op koploper AZ op het moment van schrijven slechts vijf punten bedraagt,
is even prettig als verwonderlijk. Elet geeft aan dat geen enkele Nederlandse club met kop en
schouders boven de rest uitsteekt. Juist daarom is het doodzonde dat het bij Ajax totaal niet draait.
We wonnen dit jaar thuis niet eens van Feyenoord. Nou, dat is heel wat jaartjes niet voorgekomen.
In mijn optiek zegt dat al genoeg. Wanneer een club Ajax treft en simpelweg wél met elf gretige
spelers het strijdtoneel betreedt, dan is een lastige middag voor Ajax een zekerheid.
Pijnlijk is de conclusie dat geen van de in alinea twee genoemde aankopen daadwerkelijk een vaste
aanwinst in het eerste blijkt. Want ondanks hun goede wedstrijden zijn Boerrigter en Sigthorsson nu
al tijden geblesseerd. Janssen leek nog geen moment op de middenvelder van Twente die we graag
in Amsterdam zouden willen zien en Bulykin heeft weldegelijk enkele belangrijke goals gemaakt, maar
mist de kwaliteiten van een Ajax-spits.
Als Ajax ook in 2012 champagne wil spuiten, zullen alle
spelers en iedereen die betrokken is bij het eerste elftal,
zich moeten realiseren dat Ajax zelf de enige is die ervoor
kan zorgen dat Ajax geen kampioen wordt. Er is nu
kritiek op Alderweireld en Anita, maar die speelden vorig
seizoen ook gewoon prima in die cruciale wedstrijden,
evenals De Jong en Eriksen en zelfs Ebecilio. Frank de
Boer veranderde een lamlendig spelende formatie in
een team vol spelers uit de Ajax-jeugd, dat in ouderwets
4-3-3-systeem opereerde. Ook aan hem ligt het niet,
bewijst de derde ster op onze shirts. Op papier zijn er
in Nederland gewoonweg geen teams die beter zijn dan
Ajax, maar daar is op het veld weinig van terug te zien.
Dat is iets wat mij mateloos irriteert en waarvoor de
spelers hoofdverantwoordelijk zijn. Zij staan op het veld.
Zij konden het afgelopen 15 mei wel ineens. Dus nu nog
steeds. Op dit moment is het tij nog te keren, te beginnen
komende zondag: als we al het vertrouwen en alle hoop
wat die Rotterdammers met pijn en moeite hebben
verzameld in één klap kunnen verpulveren. Vijf punten zijn
met gemak overbrugbaar, maar een mentaliteitswitch is
benodigd. Daarmee bedoel ik geen mooie praatjes tijdens
interviews (dan kijk ik even in de richting van ons Vlaamse
defensieduo), maar bluf en branie op het veld, waarmee
punten binnengehaald worden.
Als Ajax dit seizoen geen kampioen wordt, komt dat niet
door AZ, PSV, FC Twente of door wie dan ook.
Alleen Ajax zelf kan dit jaar de titel in de weg staan.
De Meersche Helden 2011 - 2012 Pagina 16
