Joark
tDoark, tsja wat kan je nog over hem zeggen. Een ding is zeker hij had rood-wit bloed en hij was een
ras Amsterdammer, door velen geliefd en soms ook gehaat. Recht door zee lulde er nooit omheen,
je wist meteen wat je aan hem had. Wilde het liefst ook alles onder controle hebben, helaas is dat
niet altijd gelukt. Zijn ziekte was hem de baas, die strijd kon hij nooit winnen. En uiteindelijk gaf hij
zich gewonnen, een gelijk spelletje of een kleine winst zat er voor hem niet meer in. Elet lichaam was
op, de handdoek werd in de ring gegooid.
Op de dag van de wedstrijd Nederland-Brazilie werd besloten om de stekkers eruit te halen, een
dag later was Joark er niet meer. Iedereen heeft het zien aankomen maar toch kwam het voor
velen onverwachts. Maar we hadden er uiteindelijk vrede mee, het was zijn beslissing zijn directe
omgeving is tot het laatste moment bij hem geweest, heeft normaal afscheid kunnen nemen in
zoverre je van normaal kan spreken. Zijn begrafenis was op zijn Joarks, voor de laatste keer had hij
de regie in handen. Zoals hij het wilde gebeurde het ook, de speech die Mirjam voorlas was door
hem geschreven. Voor de laatste keer nog een keer in de hoofdrol, familie en velen vrienden waren
aanwezig bij deze toch wel gedenkwaardige dag.
Een oer ajacied is van ons heen gegaan. Joark we zullen je nooit vergeten, voor al tijd in ons hart.
De Meersche Helden 201 Pagina 4
