/^\m, (dlgJË mm Ml Benkie
H et begin van een nieuwjaar, halverwege het voetbalseizoen. Een uitgelezen moment om terug te kijken
op het begin van deze competitie. Ik ga het niet hebben over het voetbal dat door onze selectie op de mat
aan ons gepresenteerd wordt. Anderen schrijven daar al genoeg over, een ieder trekt zijn eigen conclusies.
Nee, waar ik het over wil hebben is de beleving op de tribunes. Die beleving was voor mij de hoofdreden om
AJACIED te worden, dit seizoen precies 40 jaar geleden.
Mijn eerste live wedstrijd was AJAX vs arsenal op een voor mij gedenkwaardige woensdagavond 08 april
1970. De aanblik van het Olympisch Stadion, de lichtmasten, de massa die als het ware door een monster
opgeslokt werd als zij via de ingangen het stadion betraden. De sfeer op de vakken TT en SS. Het fanatisme,
de passie waarmee de supporters daar de wedstrijd beleefden, dat alles heeft op mij een onuitwisbare indruk
gemaakt. Om jullie de waarheid te zeggen; ik vind het voetbalspel op zich maar een saai spelletje. Als je 1G
wedstrijden op een rij zet, zijn er 8 geschikt om in een samenvatting te zien, 1 is redelijk en bij 1 op de 1G zit
je op het puntje van je stoel. Een magere score mijn inziens.
Een ander iets is dat spelers mij niet zoveel interesseren. De tijd is voorbij dat je echte clubspelers had die hun
hele leven bij een club speelden. Dat is niet erg, want tijden veranderen en wij hebben dat te accepteren. Als
je al van een clubspeler kan spreken in de huidige tijd zou een Johnny Heitinga daar het dichtst bij in de buurt
komen. Maar zelfs John wil kijken hoever hij met zijn voetbalkwaliteiten kan komen en gaat dus een periode
in het buitenland spelen. Al zegt hij wel dat hij zijn carrière bij ons wil afsluiten. In dat licht gezien vind ik het
betreurenswaardig dat bijv. Clarence Seedorf niet terug gekomen is. Kan het wel begrijpen, hij is een "grote
meneer" bij Milaan, maar ik vind dat typerend voor de hedendaagse denkwijze. Maar ik maak mij daar niet
druk om, zoals ik net al aangaf, het is de tijdsgeest.
Spelers.... ach... passerende gasten. De ene keer kloppen zij op hun hart als zij iets goeds gedaan hebben in
het volle zicht van de Zuid tribune. Een seizoen later doen zij precies hetzelfde voor de fanatieke supporters
van een andere club. Maar supportersof zij nu thuis zitten (d.t.v. ziekte, handicap, financiën of noem het
maar op) of samen op de tribune staan, de supporters zijn en blijven er altijd.
De beleving van het spelletje is totaal anders als je op de tribune staat. Daar, op die plek, altijd achter het doel,
daar beleef je een wedstrijd. Samen met je gappies onderga je de gezamenlijke emotie. Je schreeuwt de yells,
je zingt de liederen die je nodig acht. Als ondersteuning naar ons team, maar minstens zo vaak bedoelt als
intimidatie naar de tegenstander. Zeker richting bezoekende supporters die het lef hebben gehad om naar
ons stadion te komen!
Met sommige van die gappies kom ik al decen
nia lang in div. stadions in binnen en buitenland.
Met sommige heb ik vroeger schouder aan
schouder de eer van onze club verdedigd, met
sommige heb ik gehuild, gelachen, meegeleefd
etc. Dat is een band die je hele leven bij en in
je zit.
Maar het blijft natuurlijk wel een paradoxale
ontwikkeling. Ik kan mij niet voorstellen dat WIJ,
de supporters van het een op het ander mo
ment van club zouden veranderen. Ik tenminste
never nooit van mijn leven. Het A.F.C.A., of voor
mij persoonlijk beter gezegd: het F-SIDE gevoel
gaat met mij het graf in. Daarom zijn spelers
heden ten dage voor mij slechts werknemers.
Zij moeten hun stinkende best doen op het veld
en zich voor 100% inzetten.
Voetballen moeten ze, ter meerdere eer en glorie van AJAX uit AMSTERDAM! Voor ons de supporters.
Daarom is het spandoek: AJAX, DAT ZIJN WIJ!! zo ontzettend waar!
mzzl. BenKie. (andere columns van Benkie op www.sthcrw.nl
Pagina 31
De Meersche Helden 2010