David Endt Over Bobby
(0) ok teammanager David Endt had een bijzondere band met Bobby. Endt kende Haarms uitzijn tijd als
jeugdspeler en later als teambegeleider, wat uiteraard veel mooie herinneringen heeft opgeleverd. Endt over
Bobby.
Als jij het beeld voor Bobby Haarms mocht ontwerpen, hoe zou het er dan uitzien?
Ik zou een karakteristieke houding van Bobby-in-actie als uitgangspunt nemen, licht voorover gebogen, de
handen klappend, tatata-tatata, trainingspak aan, fluit om de nek, de haren wat verwaaid, verbeten blik.
Op welke plek zou je het beeld neerzetten?
Ik zou het beeld niet op de Arena maar op De Toekomst plaatsen, bij de opgang naar de trainingsvelden,
bijvoorbeeld aan het begin van het dijkje dat het hoofdveld van De Toekomst scheidt van het trainingsveld
daarnaast. Met het trainingsgras heeft Bob gevoelsmatig het meest. Met het werk op de achtergrond ook.
Veel van zijn arbeid vond juist op trainingsvelden plaats, meer dan op het grote podium van een stadion.
Wat betekende Bob voor de clubcultuur?
Bob was een verpersoonlijking van de clubcultuur waarvan veel mensen van buitenaf niet zo veel weet hebben:
het je voor honderd procent inzetten met alles wat je hebt om
Bestaan er tegenwoordig iconen zoals Haarms?
Iedereen is uniek vanuit zijn eigen persoonlijkheid. Dus
'iemand als Bob' is er niet. Wanneer ik het bij Ajax houd
(de situatie bij andere clubs kan ik niet zo goed inschatten],
er zijn steeds weer mensen die op de een of andere
manier een belangrijke rol spelen -op langere termijn-
binnen de club. Er zijn meerdere Echte Ajacieden die
echter niet, zoals Bob, voor het voetlicht trainen omdat
ze toevallig direct verbonden zijn aan het opvallende
vlaggenschip van de club.Het voordeel van Bob was,
niet dat hij het zocht, dat hij voor de buitenwereld als
persoonlijkheid zichtbaar was.Belangrijk is dat mensen
binnen de club de diepere waarden van Ajax op hun eigen
manier gestalte blijven geven, ze niet teloor laten gaan.
Wat is jouw mooiste herinnering aan hem?
De herinneringen aan Bob zijn talloos. Zoveel samen meegemaakt. Eerst in de relatie trainer-speler bij Jong
Ajax, later weer als trainer-speler/aanvoerder/verlengstuk van de trainer in het veld in het Zaterdagelftal van
Ajax, en als collega's die dezelfde trainerskamer deelden. Van 'meneer Haarms' naar 'Bob'. Misschien wel de
dierbaarste is een soort persoonlijke anekdote. In januari 1973 speelde ik met Jong Ajax
de, zoals ik toen dacht, mijn laatste wedstrijd voor de club. Aan het begin van dat seizoen 72-73 was mij
belooft dat wanneer ik de eerste helft van het seizoen goed zou spelen, ik een contractje zou krijgen. Ik
speelde alle wedstrijden. Mijn trainer, Bob, was zeer tevreden over mij. maar het bestuur wilde toch nog 'een
half seizoen wachten'. Bob was het er niet mee eens maar kon vanuit zijn positie weinig doen. En ik was koppig
of trots en verklaarde dat ik dan weg zou gaan. FC Amsterdam had best belangstelling. Ik wilde natuurlijk
helemaal niet weg, maar ik vond het oneerlijk. Het toeval wilde dat ik die 'laatste wedstrijd' speelde tegen FC
Amsterdam, op het bijveld van het Olympisch Stadion. Regen, regen, regen, ik vocht als een leeuw, gaf alles,
met tranen in mijn ogen. Ik ging een duel veel te fel in en brak daarbij mijn neus. Ik lag in de modder met de
vallende regen op de grond, er ging van alles door mij heen. Daar kwam Bob aangerend, met watertas en
spons. Hij keek mij aan, zag wel wat er aan de hand was maar had het niet over gebroken neuzen. 'Gaat het,
Davey", zei hij met zijn schorre indringende stem. En door de manier waarop hij het vroeg was die vraag
meer een gebod, zo van: he, snuiter, doorzetten. Hij wist dat ik alles gaf om mijn 'laatste wedstrijd' eervol af te
sluiten en dat dat niet mocht worden gefrustreerd. Hij trok mij overeind, klopte mij op mijn schouder, keek mij
nog eens indringend aan en daar ging ik weer, met gebroken neus het laatste kwartier in.
We hadden daarna twee weken winterstop. Ik ging naar Milaan, liep daar verdrietig en verloren rond. Toen ik
terug kwam lag er een brief van Ajax. Ze Zouden me toch een contract geven. Later bleek dat Bob toch nog
een keer met het bestuur was gaan praten om het in orde te maken....
een doel te bereiken.
Pagina 33
De Meersche Helden 201
