VREUGDEPIJN
I
Lava in alle
kleuren
kolkt over
zijn netvlies
Cornelius Schaapman
In het programmaboekje staan kleine kleurenfoto's van de
doelpunten die vanmiddag worden gemaakt. Het is net zo'n
fraaie uitgave als het programmaboekje van het WK'94, met
uitschuifbare pagina's. 'Snelheidsduivel Roy Lynx scoort in
de eerste helft ongeveer vijf goals.
Het staat er echt dus het zal wel gebeuren, maar toch voelt
hij zich niet op z'n gemak. De fotootjes zijn wel scherp,
maar veel te klein, het lijken wel postzegels.
De wedstrijd wordt gespeeld op een groot veld in het
Amsterdamse Bos, er zijn honderden toeschouwers.
Hij weet dat er iets bijzonders aan de hand is, maar pas
halverwege de eerste helft beseft hij verbaasd dat dit zijn
afscheidswedstrijd is van Ajax. Ajax! Hij schrikt ervan, want
om nou te zeggen dat hij een beetje creatief aan het spelen
is, nou nee. Hij kan vreselijk hard lopen, dat is bekend,
maar de bal springt voortdurend van z'n linkervoet. Het
angstzweet breekt hem uit als hij bedenkt dat hij nog vijf
keer moet scoren. Ongeveer.
Voorlopig wordt hij echter niet gewisseld, want langs de
lijn wordt trainer Leo Beenhakker geïnterviewd over het
voetbalracisme. Met zijn rug naar het veld zucht hij op
vermoeide toon: "Als onze zwarte vrienden wat eerder de
combinatie zoeken, is het probleem snel opgelost. Kijk maar
naar Ajax. Ze moeten verdomme niet zoveel met de bal
lopen, het zijn toch geen Duitsers. Grüss Gotti zeg!"
Roy passeert Beenhakker achterlangs en opnieuw welt een
golf van teleurstelling op. 'Hij heeft me bedrogen, de
verrader,' denkt hij, 'dit is Ajax helemaal niet, dit is
Istanbulspor. Iedereen denkt dat ik Peter van Vossen ben,
wat een ellende.
Roy heeft nachtmerries. De sluizen in zijn hoofd zijn
opengegaan en lava in alle kleuren kolkt over zijn gesloten
50
