GEDRAG
"Waar laten we dit allemaal, hier
hebben we toch helemaal geen
ruimte voor?"
Okselfris in de metro
"De volgende halte is Van der Madeweg,
overstappen voor lijn 53 richting Gaasperplas en
de lijnen 53 en 54 richting Centraal Station." Zeer
verheugd was ik door deze boodschap,
uitgesproken door het bandje met de vriende
lijke, helaas niet altijd even betrouwbare,
vrouwenstem. Het was zo'n benauwde zweterige
dag zoals je die alleen in Nederland hebt.
Samen met mijn vriendin begon ik aan de
wandeling naar de De Flinestraat, die altijd weer
iets langer is dan je denkt. Niet geheel droog
onder de oksels bereikten wij, ik iets natter dan
mijn wederhelft, het paleis van de grote hoeveel
heden: de Makro.
Even foto's ophalen....
Mij bedenkend dat ik nu toch echt eens mijn
rijbewijs moest gaan halen, wilde ik recht op mijn
doel afgaan. De vakantiekiekjes moesten
opgehaald worden. Het scheen zo lekker
goedkoop te zijn bij de Makro en als eike
Hollander ben ik dol op dat achtletterige woord.
Half in gedachten begaf ik mij richting die net iets
te steile roltrap, toen ineens mijn rustige gangetje
wreed werd verstoord. Een korte blik rechts van
mij deed onmiddellijk een slecht voorgevoel bij
mij ontstaan. Ik keek recht in de enthousiaste
ogen van het meisje waarmee ik zo vaak het bed
had gedeeld.
"Laten we nog even een rondje lopen of er iets
leuks of handigs is", klonk het onschuldig uit haar
mond.
"Nee absoluut niet, we komen alleen de foto's
ophalen", dacht ik stoer. "OK schatje, wat jij wilt",
zei ik soft.
Het blije ding was jaren niet in de Makro geweest
en werd toch wat opgewonden van al die
goedkope spullen. Van schap tot schap moest ik
achter haar aanhollen. Het begon met zes tubes
tandpasta, altijd handig, en via zes liter flessen
Head and Shoulders, ben je weer een tijdje van
die ondergesneeuwde schouders af, stonden we
ineens twee 9,6 kilo pakken waspoeder in te
laden.
Dit leek mij de grens en in een poging enige
autoriteit van mijzelf uit te laten gaan, sprak ik
streng lieffie: uh... uhm... tsja... hebben we
dit echt nodig?"
"Ach zeur toch niet zo, komt altijd op", was wat ik
te horen kreeg en ik wist onmiddellijk weer wat
mijn plaats was.
Een ultieme inspanning om de koopwoede te
laten eindigen, ontsprong aan mijn lippen: "Waar
laten we dit allemaal, hier hebben we toch
helemaal geen ruimte voor?" Ook dit argument
werd even bits als de eerdere weggevaagd en
uiteindelijk stond ik enkele honderden guldens af
te rekenen bij de altijd onhandige caissière.
Vergeten
Na een ritje met TCA stond ik met veel te veel
spullen voor mijn bescheiden optrekje. Mijn
vriendin begon opgetogen alle megadozen Dreft,
AA en Andy weg te stouwen in de voorraadkast.
Deze bleek al snel vol te zitten, zodat andere
ruimtes van mijn appartement moesten worden
aangesproken om de resultaten van de gulzige
kooplust zo mogelijk uit het zicht, maar tenminste
uit de loop te krijgen. Overvol was het ineens in
huis en ineens drong het tot me door, we waren
de foto's vergeten!!! Van alles in huis, maar niet
waarvoor we weggingen.
Het aankoopbeleid van Ajax
Zo stel ik me ook het aankoopbeleid van de
mooiste club van Nederland voor. Jarenlang
moest Ajax op de centjes letten en werden
aankopen met de grootste zorgvuldigheid
44
