de club kunnen we niet uitspreken, maar we
nemen de gok. De taxichauffeur is gelukkig
eerlijk, maar helaas niet al te slim. Als we in
buurt van de plaats van bestemming komen
moet hij meer dan eens de weg vragen.
Probleem is ook dat Istanbul pas sinds enkele
jaren straatnamen heeft. Je moet dus precies
weten waar je moet zijn, anders wordt het
moeilijk. Evengoed hebben we wel weer even
mogen ervaren hoe immens groot Istanbul is.
We zitten nu vele kilometers uit het centrum in
een van de armoediger wijken. Uiteraard is in
deze buurten toch altijd wel een rijke pief te
vinden en je kan er donder op zeggen dat die
dan ook een voetbalclub bestuurt.
In dit geval was dat Gaziosmanpasa, een club
uit de Turkse tweede divisie. Het stadion bestaat
uit niet meer dan een tribune langs de lange
zijde en een halve tribune achter een van de
doelen. Het uitzicht vanaf de tribune op de
achterbuurten van Istanbul is imposant. De
knollentuin waarin zelfs een leger mollen weinig
schade meer zou kunnen aanrichten comple
teert het decor.
Net als gisteren zijn we een bezienswaardigheid,
al worden we nu met rust gelaten. Waarschijnlijk
omdat hier minder mensen het Engels machtig
zijn. Wel maken we in de rust een praatje met
een jongen die ons het een ander over de club
vertelt. Uiteraard wil de voorzitter zijn club
opstuwen in de vaart der volkeren. Als dat lukt
zal de club moeten verkassen en net als bijvoor
beeld Istanbulspor niet meer in het te kleine
eigen stadion kunnen spelen. Een blik op de
tribune leert dat dergelijke ambities het failliet
van de club kunnen betekenen. Er zit voorname
lijk familie, bejaarden, mensen uit de buurt en er
hollen wat opgeschoten straatschoffies rond. De
fanatieke aanhang is niet meer dan honderd
man groot en dat is toch echt wat te weinig om
indruk te maken, al doen ze hun best.
We hebben dan overigens al een helft lang een
karikatuur van het Turks voetbal gezien.
Tweeëntwintig man die ieder hun eigen wedstrijd
spelen. Alles verloopt volgens een vast patroon:
een speler krijgt de bal, gaat dribbelen, wordt
neergelegd of doet alsof, schreeuwt, wordt
verzorgd en na een vrije trap gaat het spel
verder. Deze cyclus voltrekt zich negentig
minuten lang telkens opnieuw.
Vroeger bij de pupillen hadden we regelmatig
scheidsrechters, overspannen types met dikke
bril, waarvan het leek of ze door deze voor hen
bedachte hobby weer hun draai moesten gaan
vinden in de maatschappij. Turkse scheidsrech
ters zijn ook zo. Nog nooit hebben we in drie
opeenvolgende wedstrijden een fluitist zoveel
penalties uit zijn hoge hoed zien toveren. Geen
wonder dat ze, zelfs bij Gaziosmanpasa, onder
ME-begeleiding van het veld moeten.
De verzorging wekt, alleen bij ons, de nodige
hilariteit. Twee hobbyisten, gehuld in dokters-
jassen, rijden een ziekenhuisbed met fietswie
len het veld op, om even later met een leeg bed
terug te keren. Omdat er nogal eens een speler
op de grond ligt, wordt dit toneelstukje
opgevoerd tot zelfs wij er genoeg van hebben.
De wedstrijd van Gaziosmanpasa tegen
degradatiekandidaat Corluspor eindigt in een 0
2 nederlaag zodat de kampioensaspiraties
weer in de ijskast kunnen en misschien is dat
maar beter ook.
Besiktas - Trabzonspor
Als we terugkeren bij het Besiktas-stadion ziet
het zwart van de mensen. Na het gebruikelijke
rondhangen en sfeer proeven, sluiten we aan
in een lange rij. Omdat er niet, zoals in
Nederland, wordt voorgedrongen en iedereen
heel gemoedelijk voortschuifelt, zijn we sneller
binnen dan we op grond van de meer dan
tweehonderd honderd meter lange rij hadden
mogen verwachten. Bij de fouillering moet
iedereen zijn kleingeld inleveren, maar niemand
die daarom maalt, het is toch niets waard.
Het uitzicht vanuit het stadion is nog indrukwek
kender dan van buitenaf. Niet voor niets heeft
Pelé ooit gezegd dat dit één van de mooiste
stadions ter wereld is. Dan gaat het overigens
vooral om de lokatie. Het stadion zelf lijkt heel
veel op ons eigen
Olympisch
Stadion, maar
dan met een
capaciteit van
25.000. Wij
nestelen ons in
vak QQ, waar we
prima uitzicht
hebben op de
harde kern van
Besiktas. Buiten
het stadion
blijven zo'n
duizend mensen
staan die slechts
één helft van het
veld kunnen
zien. Het laatste
kwartier kunnen
zij, net als
vroeger in De
Meer, gratis naar
Besiktas stadion met op de
achtergrond één van de
ontelbare moskeeën
de ajax ster nr. 36
www.deajaxster.nl
