I
WIJ VA
N
het vak staat is dat een verdienste van de Ajax-
stewards. Zj voelen goed aan hoe het moet en dat
het soms mis gaat door derden (stewards van de
tegenpartij, politie, uitlokkende tegenpartj en of
kakkerlakken, scheidsrechter). Daar kunnen zj
niets aan doen. Als zj alle supporters aan zouden
wijzen die iets doen was het vak allang leeg
geweest. Dus vraag ik jullie op te houden met de
verwijten en met naar elkaar slaande bewegingen
te maken. Wij zijn met z'n allen Ajax. Als je een
probleem hebt met een steward, vraag dan een
gesprek aan, om zo misverstanden uit de weg te
ruimen. Ik weet dat Ajax hier echt serieus mee
omgaat. Als iedereen eens wist hoeveel klachten
Ajax al heeft verstuurd naar de KNVB ten gevolge
van problemen van derden en veiligheid, dan zat je
na een dag nog te lezen. Heel langzaam wordt
alles beter, dus geef dat ook een kans.
Mazzel, Joark.
1
Mijn vader was in de jaren zestig een niet
onverdienstelijk scheidsrechter op "AVB-niveau".
Hij floot altijd eerste elftallen en het verzoek om
hoger te gaan fluiten legde hij naast zich neer,
omdat hij niet al te lang van huis wilde zijn. Bijna
altijd gingen mijn moeder en ik met hem mee,
waarbij opgemerkt dient te worden dat mijn
interesse meer uitging naar de spekkies en
glacé koeken.
Dat niets menselijks een scheidsrechter vreemd
is, werd mij snel duidelijk. Mijn vader had een
pesthekel aan AFC. Toen hij ooit eens een
wedstrijd van deze "elite boys" moest fluiten,
verklaarde hij reeds voor de wedstrijd dat ze niet
zouden gaan winnen. Ik kan mij nog goed
herinneren dat ik dat niet helemaal begreep,
maar toen de drie-drie eindstand was bereikt
had ik door waar hij het over had.
Later ging hij wedstrijdjes fluiten waarin ik zelf
meedeed. Hij was inmiddels met fluiten gestopt,
maar dat weerhield hem er niet van om "in
kostuum" op het veld te verschijnen. Als dertien
jarig jongetje heb je in dit soort gevallen toch wel
een beetje last van valse schaamte, maar die
ging snel weg toen wij meer gingen winnen. Mijn
vader was een echte thuisfluiter. Wedstrijden die
"op slot" zaten werden door mijn vader hoogst
persoonlijk "opengebroken" en elf opgetogen
voetballertjes verdwenen fluitend onder de
douche.
Sinds een kleine zes jaar ben ik ook vader en op
14 maart zijn mijn twee zoontjes voor het eerst
gaan trainen bij een club in de buurt. Over de
beslissing welke vereniging de gelukkige zou
zijn, heb ik lang nagedacht. Er zijn in Purmerend
drie clubs, maar de club die het meeste in
aanmerking zou komen gaat uitgerekend
volgend seizoen naar een geheel nieuw
complex en ik zie mij de eerste tien jaar niet op
een sfeerloos sportpark rondhangen.
Volgens ingewijden zou ZOB uit de Zuid- Oost
Beemster een leuke gezellige club zijn waar
men veel voor de jeugd doet. Of dit echt zo is
weet ik nog niet, maar de club ademt wel iets uit
waar ik naar op zoek ben. Een veldje ingeklemd
tussen de huizen, dat de vergelijking met de
Vetkampstraat of Highbury moeiteloos kan
doorstaan. Een echte kantine (houten keet!!!) en
een geweldig mooi shirt completeren het
geheel.
Zoals hierboven reeds vermeld was het nu
eindelijk zo ver. Wekenlang was ik al
zenuwachtig, geen hap kon ik door m'n keel
krijgen. Ze kunnen best wel met een balletje
overweg, maar hoe pakt het "live" uit. Het grote
aftellen was begonnen. Nog drie, twee, één
nachtjes slapen en ze zouden hun vuurdoop
krijgen.
Als een trotse vader stond ik langs de lijn,
pratend met een vriend, met wie ik in een ver
verleden nog gevoetbald had. Voor zijn zoon
was het ook de eerste keer. Hoe het verder met
ze zal gaan weet ik natuurlijk niet, maar als ze
er de helft zo- veel plezier aan beleven als ik
gedaan heb, dan zit het wel snor.
Zoals ik hierboven reeds vermeld heb, had ik bij
de escapades van mijn vader best wel eens last
van valse schaamte, maar nu, zo'n vijfendertig
jaar na dato begin ik hem te begrijpen.
de ajax ster nr. 35
www.deajaxster.nl
19
