ZOMBI
COMBI
ff
GD
MM
O 00
O 00
m
Wat doe ik hier in de stromende regen op weg
naar een wedstrijd in eindhoven die Ajax meestal
schlemielig verliest? Statistisch gezien hebben
we geen schijn van kans en bijna een jaar lang
geen uitwedstrijd winnen draagt ook niet bij aan
het zelfvertrouwen. Aangekomen bij de Arena
bevind ik mij temidden van enkele honderden
lotgenoten die zich, terwijl de zoveelste hoosbui
van de dag neerdaalt, zwijgend in hun nutteloze
missie lijken te berusten. Op het perron staat de
eerste supporterstrein klaar voor vertrek. Het had
gelet op de haast serene stilte ook de Keukenhof
Express gevuld met stoffige bejaarden kunnen
zijn, maar omdat vanaf
perron Arena alleen
maar supporterstreinen
vertrekken moet het wel
een zwaar beveiligd
hooligan-transport zijn.
Snel maar even bij
Soccerworld kijken of
daar wat te beleven valt.
Nee dus. In een
halfvolle ruimte
weerklinkt beschaafd
geroezemoes. Terug
maar weer naar de rij
met drijfnatte wachten
den, die maar tergend
langzaam een stukje
kleiner wordt. Voetje
voor voetje schuifelen we
naar de droge ingang, waarna fouillering volgt.
De enige van de dag zo zou later blijken, een
grote vooruitgang ten opzichte van het verleden.
Op de loopbrug naar het perron ontstaat de vol
gende file, dit keer voor een kaartje. Stilte alom,
een onwerkelijk gevoel maakt zich van mij
meester. Bevind ik mij in een stoet met rouwen
den achter een lijkkist of ben ik op weg naar een
opwindende voetbalwedstrijd, zij het met een
zekere uitslag?
De combiprijs was zoals gebruikelijk weer asoci
aal duur. Negenenzestig piek voor een simpel
retourtje eindhoven en een zitplaats. Eerste klas
prijzen, dus ik zocht en vond een plekje in een
eerste klas coupé. Ook hier weer de serene rust
van supporters die zich op voorhand al bij het
onvermijdelijke hebben neergelegd. Zelfs bij het
lange wachten voor het vertrek valt geen enkele
wanklank. Ik verveel mij stierlijk en begin mij af te
vragen of we niet heel sneaky met geurloze
gasvormige kalmeringsmiddelen rustig worden
gehouden. Met moeite kan ik flarden van
gesprekken van mijn medesupporters opvangen.
Geen branie-achtige verhalen over heroïsche sup
portersgevechten en geen geklaag over het
belabberde voetbal, maar mummelend gezwets
over stageplaatsen en de werking van mobiele
telefoons.
Langzaam dommelt de
hele coupé weg, maar
op de een of andere
manier lukt het mij niet
om in een supporter
strein ontspannen in
slaap te komen.
Een merkwaardige
erfenis uit begin 80'er
jaren, toen het zelfs
gevaarlijk was om in
slaap te vallen. Destijds
schiep een aantal
Amsterdamse support
ers er een satanisch
genoegen in om bij
knikkebollende sup
porters de schoenvet
ers en shawls, die om
polsen waren geknoopt, in brand te steken. Vooral
bij lange uitwedstrijden naar Kerkrade of
Groningen was het raak. Onder toezicht van vele
grijnzende supporterskoppen werden met twee of
drie aanstekers de veters van een dommelende
supporter in brand gestoken, waarna de pyroma
nen met uitgestreken gezichten het gevolg
afwachten. Kleine vlammetjes likten om de veters
en vonden hun weg omhoog. Intussen probeerde
het nietsvermoedende slachtoffer met onrustige
bewegingen de opkomende warmte te verdrijven.
Zodra de omvang van een kleine steèkvlam was
bereikt schoot de pechvogel schreeuwend
overeind en probeerde met wilde bewegingen zijn
vege lijf te redden. De rest van de„aanwezigen
Rust zacht!
h -frpiyj