ZOMBI COMBI ff GD MM O 00 O 00 m Wat doe ik hier in de stromende regen op weg naar een wedstrijd in eindhoven die Ajax meestal schlemielig verliest? Statistisch gezien hebben we geen schijn van kans en bijna een jaar lang geen uitwedstrijd winnen draagt ook niet bij aan het zelfvertrouwen. Aangekomen bij de Arena bevind ik mij temidden van enkele honderden lotgenoten die zich, terwijl de zoveelste hoosbui van de dag neerdaalt, zwijgend in hun nutteloze missie lijken te berusten. Op het perron staat de eerste supporterstrein klaar voor vertrek. Het had gelet op de haast serene stilte ook de Keukenhof Express gevuld met stoffige bejaarden kunnen zijn, maar omdat vanaf perron Arena alleen maar supporterstreinen vertrekken moet het wel een zwaar beveiligd hooligan-transport zijn. Snel maar even bij Soccerworld kijken of daar wat te beleven valt. Nee dus. In een halfvolle ruimte weerklinkt beschaafd geroezemoes. Terug maar weer naar de rij met drijfnatte wachten den, die maar tergend langzaam een stukje kleiner wordt. Voetje voor voetje schuifelen we naar de droge ingang, waarna fouillering volgt. De enige van de dag zo zou later blijken, een grote vooruitgang ten opzichte van het verleden. Op de loopbrug naar het perron ontstaat de vol gende file, dit keer voor een kaartje. Stilte alom, een onwerkelijk gevoel maakt zich van mij meester. Bevind ik mij in een stoet met rouwen den achter een lijkkist of ben ik op weg naar een opwindende voetbalwedstrijd, zij het met een zekere uitslag? De combiprijs was zoals gebruikelijk weer asoci aal duur. Negenenzestig piek voor een simpel retourtje eindhoven en een zitplaats. Eerste klas prijzen, dus ik zocht en vond een plekje in een eerste klas coupé. Ook hier weer de serene rust van supporters die zich op voorhand al bij het onvermijdelijke hebben neergelegd. Zelfs bij het lange wachten voor het vertrek valt geen enkele wanklank. Ik verveel mij stierlijk en begin mij af te vragen of we niet heel sneaky met geurloze gasvormige kalmeringsmiddelen rustig worden gehouden. Met moeite kan ik flarden van gesprekken van mijn medesupporters opvangen. Geen branie-achtige verhalen over heroïsche sup portersgevechten en geen geklaag over het belabberde voetbal, maar mummelend gezwets over stageplaatsen en de werking van mobiele telefoons. Langzaam dommelt de hele coupé weg, maar op de een of andere manier lukt het mij niet om in een supporter strein ontspannen in slaap te komen. Een merkwaardige erfenis uit begin 80'er jaren, toen het zelfs gevaarlijk was om in slaap te vallen. Destijds schiep een aantal Amsterdamse support ers er een satanisch genoegen in om bij knikkebollende sup porters de schoenvet ers en shawls, die om polsen waren geknoopt, in brand te steken. Vooral bij lange uitwedstrijden naar Kerkrade of Groningen was het raak. Onder toezicht van vele grijnzende supporterskoppen werden met twee of drie aanstekers de veters van een dommelende supporter in brand gestoken, waarna de pyroma nen met uitgestreken gezichten het gevolg afwachten. Kleine vlammetjes likten om de veters en vonden hun weg omhoog. Intussen probeerde het nietsvermoedende slachtoffer met onrustige bewegingen de opkomende warmte te verdrijven. Zodra de omvang van een kleine steèkvlam was bereikt schoot de pechvogel schreeuwend overeind en probeerde met wilde bewegingen zijn vege lijf te redden. De rest van de„aanwezigen Rust zacht! h -frpiyj

AJAX ARCHIEF

Fanzine De Ajax Ster (1996-2001) | 2000 | | pagina 38