voetbalclub voor nodig. Onderweg word mij duidelijk dat deze wedstrijd boven een eventuele finale staat. De Villains die tussen tien- en de vijftig jaar zijn hebben nog nooit het behalen van een FA-cup finale meege maakt en de spanning druipt van hen af. Laat in de ochtend komen we in Londen aan en de bus rijdt rechtstreeks naar een van tevoren bespro ken pub waar men onder het genot van één of meerdere "pints" het begin van de wedstrijd afwacht, ledereen heeft de clubkleuren aan of opgespeld door pins. Londen verandert lang zaam maar zeker in Claret and Blue. Om half twee besluiten we om de "tube" te pakken op Kilburn Road. Na drie haltes komen we aan op de halte Wembley Stadium. Het is net of ik door het oorverdovende lawaai (geproduceerd door 10.000-den Villains) gedragen wordt en eenmaal boven zie ik het dan eindelijk liggen: het mach tige stadion met zijn torens. Het stadion dat eigenlijk elke voetbalsupporter eens in zijn leven gezien moet hebben, Wembley, the Home of Football. In extase, veroorzaakt door zoveel voetbalemotie, loop ik Wembley Road op. Supporters van beide clubs lopen kriskras door elkaar, zingend en schreeuwend. Ik denk bij mezelf: "dit is voetbal". Dit is absoluut voetbal. Je voelt het. Je ruikt het. Aangekomen bij de toe gangspoortjes geef ik mijn kaartje af en het poort je gaat open, I MADE IT. Langzaam loop ik naar mijn plaats, er is geen enkel besef van tijd meer. Daar is de ingang van het vak, nog enkele meters en ik sta in het stadion. Het is bijna niet te beschrijven wat er dan door je heen gaat. Ik ga naar mijn plaats en de scheidsrechter fluit voor het begin. Anderhalf uur geleden vertrokken en één seconde later fluit hij voor het begin, emoties hebben lak aan tijd. De wedstrijd is, zoals bekend van Engels voet bal, hard, maar fair. De reguliere speeltijd vliegt zonder al teveel mooie momenten voorbij. Het stadion produceert gedurende deze hele periode meer lawaai dan de bulderbaan op Schiphol. De verlenging begint, de emoties komen (voor zover dat nog kan) verder los en mijn hart bonst nu op hardcore tempo in mijn lijf (zeven liter bloed in een rondje 34 blank door je lijf). De klok tikt door en danis het gedaan, ook de verlenging blijft doelpuntloos. We gaan ons opmaken voor de strafschoppenserie. De spanning stijgt tot Mount Everest hoogte, de echte die-hards kunnen nu zelfs niet meer kijken en begraven hun hoofd in hun knieën. Villa begint en hij zit, dan Bolton, ook die zit, Villa scoort nummer twee en dan, dan gebeurt het, James stopt de bal en we staan met één been in de finale. Villa is weer aan de beurt. hij zit. Bolton moet nu, er is geen weg terug. De aanloop volgt enJames stopt hem weer, we staan met twee benen in de finale. Villa's Dion Dublin meldt zich en scoort! Als een gigantische mensenmassa met tiendui zenden armen en benen krioelt alles wat Villa is door elkaar. Villa staat in de finale! Dit zijn de momenten waar je het als voetballiefhebber alle maal voor doet, de club die je altijd steunt levert een topprestatie voor jou. En wat de anderen ook zeggen, deze keer heb jij het gelijk aan jouw zijde, dat is voetbal. Het bleef nog lang onrustig in Londen en Birmingham en voor het eerst in 43 jaar staat Aston Villa weer eens in de FA-cup Finale. Het was een fabeltastische ervaring. ••*38 ft*' da s 35

AJAX ARCHIEF

Fanzine De Ajax Ster (1996-2001) | 2000 | | pagina 35