voetbalclub voor nodig.
Onderweg word mij duidelijk dat deze wedstrijd
boven een eventuele finale staat. De Villains die
tussen tien- en de vijftig jaar zijn hebben nog
nooit het behalen van een FA-cup finale meege
maakt en de spanning druipt van hen af. Laat in
de ochtend komen we in Londen aan en de bus
rijdt rechtstreeks naar een van tevoren bespro
ken pub waar men onder het genot van één of
meerdere "pints" het begin van de wedstrijd
afwacht, ledereen heeft de clubkleuren aan of
opgespeld door pins. Londen verandert lang
zaam maar zeker in Claret and Blue. Om half
twee besluiten we om de "tube" te pakken op
Kilburn Road. Na drie haltes komen we aan op
de halte Wembley Stadium. Het is net of ik door
het oorverdovende lawaai (geproduceerd door
10.000-den Villains) gedragen wordt en eenmaal
boven zie ik het dan eindelijk liggen: het mach
tige stadion met zijn torens. Het stadion dat
eigenlijk elke voetbalsupporter eens in zijn leven
gezien moet hebben, Wembley, the Home of
Football. In extase, veroorzaakt door zoveel
voetbalemotie, loop ik Wembley Road op.
Supporters van beide clubs lopen kriskras door
elkaar, zingend en schreeuwend. Ik denk bij
mezelf: "dit is voetbal". Dit is absoluut voetbal.
Je voelt het. Je ruikt het. Aangekomen bij de toe
gangspoortjes geef ik mijn kaartje af en het poort
je gaat open, I MADE IT. Langzaam loop ik naar
mijn plaats, er is geen enkel besef van tijd meer.
Daar is de ingang van het vak, nog enkele meters
en ik sta in het stadion. Het is bijna niet te
beschrijven wat er dan door je heen gaat. Ik ga
naar mijn plaats en de scheidsrechter fluit voor
het begin. Anderhalf uur geleden vertrokken en
één seconde later fluit hij voor het begin, emoties
hebben lak aan tijd.
De wedstrijd is, zoals bekend van Engels voet
bal, hard, maar fair. De reguliere speeltijd vliegt
zonder al teveel mooie momenten voorbij. Het
stadion produceert gedurende deze hele periode
meer lawaai dan de bulderbaan op Schiphol. De
verlenging begint, de emoties komen (voor zover
dat nog kan) verder los en mijn hart bonst nu op
hardcore tempo in mijn lijf (zeven liter bloed in
een rondje 34 blank door je lijf). De klok tikt door
en danis het gedaan, ook de verlenging blijft
doelpuntloos. We gaan ons opmaken voor de
strafschoppenserie. De spanning stijgt tot Mount
Everest hoogte, de echte die-hards kunnen nu
zelfs niet meer kijken en begraven hun hoofd in
hun knieën. Villa begint en hij zit, dan Bolton, ook
die zit, Villa scoort nummer twee en dan, dan
gebeurt het, James stopt de bal en we staan met
één been in de finale. Villa is weer aan de beurt.
hij zit. Bolton moet nu, er is geen weg terug. De
aanloop volgt enJames stopt hem weer, we
staan met twee benen in de finale. Villa's Dion
Dublin meldt zich en scoort!
Als een gigantische mensenmassa met tiendui
zenden armen en benen krioelt alles wat Villa is
door elkaar. Villa staat in de finale! Dit zijn de
momenten waar je het als voetballiefhebber alle
maal voor doet, de club die je altijd steunt levert
een topprestatie voor jou. En wat de anderen ook
zeggen, deze keer heb jij het gelijk aan jouw zijde,
dat is voetbal. Het bleef nog lang onrustig in
Londen en Birmingham en voor het eerst in 43
jaar staat Aston Villa weer eens in de FA-cup
Finale. Het was een fabeltastische ervaring.
••*38
ft*'
da s
35
