r i
Een bezoek aan Wembley
- een reisverslag van Olaf -
Voor de televisie zittend
zie ik dat Aston Villa de halve
finale bereikt heeft van de FA-cup.
Mooi zo, denk ik, dat kan de club wel gebrui
ken na de mindere resultaten van de afgelopen
periode. Al sinds de jaren tachtig volg ik met
meer dan gemiddelde belangstelling de verrich
tingen van deze typische Engelse club. De club
kleuren, het stadion "Villa Park", deze club heeft
iets speciaals. Opgericht in 1874 en trotse bezit
ters van zeven FA-cups, de Cup der Cups aan
de overkant van de grote sloot. Alleen
Manchester United (9) en Tottenham Hotspur (8)
hebben er meer. Ik besluit om eens een tele
foontje te plegen met een vriend van mij in
Birmingham (stad der Villains). Opgewonden
vertelt hij mij dat Villa
naar Wembley gaat. Ik
sla stijl achterover.
WembleyHét
Stadion, het absolute
Heilige der Heiligen in
Engeland, geopend in
1923 en menigmaal omgetoverd in een orkaan
van geluid en een oase van kleuren tijdens een
finale om welke cup dan ook (FA, Europa, EK,
WK).
Ik ben aan het wegdromen en zie mijzelf al op
Wembley. Na vier keer reizen naar Engeland en
evenveel mislukte pogingen om Wembley te
bezoeken zal het ook dit keer wel aan mijn neus
voorbij gaan. Totdat ik wreed uit mijn droom ver
stoord wordt: "Hello, hello, are you still there?",
klinkt het door de hoorn. Ik bevestig mijn aan
wezigheid en dan gebeurt het. Of ik misschien
even over wil komen, want er is een kaart voor
mij gereserveerd en ik, als supporter van Villa
moet mee. Ik mag naar Wembley!
31 maart 2000
's Morgens om tien uur land ik op Liverpool
Airport en word opgepikt door een Villain, wat
staat voor schurk (de nickname van Villa-sup
porters). Hij is blij dat ik er ben. Het is tijd voor
een "pint", voorde niet-kenners: een halve liter
Grolsch waar WEL smaak aan zit. De eerste dag
zou ik nu kunnen beschrijven, maar ja, tig het
keer woord "pint" gaat ook vervelen.
1 april 2000
Na het ontwaken met een hoofd als een pijler
van de Arena en het zien van het typische
Engelse ontbijt (troep met ei), besluit ik dat het
tijd word voor een bezoekje aan Villa Park, het
huidige stadion met zijn karakteristieke hoofdtri
bune. Deze hoofdtribune staat in Engeland op
de monumentenlijst en zal dus altijd in origine
le staat blijven (het kan wel, als je als club maar
wilt). Het stadion heeft een capaciteit van 39.300
zitplaatsen en is geheel uitgevoerd in de club
kleuren Claret en Blue, een machtig mooi sta
dion. De dag vordert en het gevoel van dorst is
niet langer te beteugelen, dus verdwijnen we
maar naar huis alwaar we besluiten om toch
(ondanks ons eerdere plan "vroeg naar bed")
maar even naar een plaatselijke pub te gaan.
Het is de White Lion, stammend uit 1600-weet-
ik-veel en biedt
genoeg ruimte aan
tien personen (mits
ze blijven staan en
niet te veel gebaren
maken tijdens het
praten). Er is een
klein barretje gevuld met tien bierpompen die
allen een verschillend soort alcoholhoudend
vocht produceren waarvan je (bij meer dan
gemiddeld gebruik) de volgend dag ontwaakt
metafijn ik val in herhaling. Tijd om naar bed
te gaan, morgen is het WEM D-DAY.
2 april 2000
Na een onrustige nacht (drank zorgt ervoor dat
je om de twee uur netjes wordt gewekt door je
overvolle blaas) spring ik om halfzeven uit mijn
bed, WEM D-DAY is aangebroken. Binnen een
half uur zijn alle Wembley-gangers klaar voor
vertrek. Overal in Birmingham zijn verzamelpun
ten van supporters te zien. Een mooi gezicht:
40.000 Villains die voor het eerst sinds 1957
weer eens een kans maken op een finaleplaats.
Wij gaan met een bus. Let wel, geen combi-bus
maar een vrije keus. Van het woord combi heb
ben ze daar nog nooit gehoord. Zij begrijpen ook
niet dat het hier gebruikelijk is. Zij gaan los en
mocht de club of overheid besluiten dat ze toch
gecombineerd moeten reizen dangaan ze
los. Van de 3000 supporters die bijvoorbeeld
naar Man. United gaan, reizen er slechts 300
met de door de club georganiseerde bussen.
Bussen regelen dat kunnen de Villains heel goed
zelf en daar hebben ze geen bestuur van een
34
de ajax ster nr. 30