CD N •WIJ Voetbal en muziek hebben voor mij erg veel raak vlakken. Tijdens een wedstrijd denk ik vaak aan een mooi concert en tijdens een concert denk ik vaak aan voetbal. Enige weken geleden ben ik bij een geweldig concert in de Melkweg geweest. De Canadese "Teaparty" braakte daar een orkaan van geweld over de meute heen waarvan de rillingen over je lichaam liepen. Lekker dicht op het podi um, leunend tegen een pilaar kun je het zweet bijna ruiken. Een mengeling van keiharde rock en oosterse klanken zorgden ervoor dat ik binnen "no-time" begon op te stijgen. High worden is altijd een geweldige ervaring, zeker als je weet waar je grenzen liggen. Voor slechts zeventien vijftig kun je je anderhalf uur helemaal plat laten beuken, zodat je na afloop met nog nasuizende oren in je bed ligt te stuite ren. Als je de volgende dag weer opstaat om naar je werk te gaan, heb je het gevoel dat je de hele wereld weer aan kunt. Ook bij het voetbal is het high worden een must, alleen valt het de laatste tijd niet erg mee om dat punt te bereiken. Enige jaren geleden lukte dat nog moeiteloos, zonder dat het niveau van het gebodene er iets toe deed. De sfeer, de identificatie en een lekker zonnetje waren vaak genoeg om bij tijd en wijlen in hogere sferen te geraken. De opbouw van de dag was er hele maal op gericht om tijdens die twee maal vijfen veertig minuten tot een geestelijk orgasme te komen. De laatste jaren gaat dit echter steeds moeizamer. Niet dat hetgeen er zich op het veld afspeelt er veel toe doet, want vroeger was het ook niet allemaal even fraai, maar wij stonden toen wel vaak te trillen van emotie op de tribune. Dit heeft er toe geleid dat wij de laatste tijd steeds vaker onze kick proberen te krijgen in die paar uur tjes voor de wedstrijd. Onze nieuwste uitvalsbasis op de Nieuwmarkt heeft er een paar goeie klan ten bijgekregen. Wat is daar nou mis mee, hoor ik u al zeggen. Op zich niets natuurlijk, maar als de stemming voor de wedstrijd tegen psv er zo goed in zit, dat er op een gegeven moment zelfs geop perd wordt "we gaan niet naar het stadion, we blij ven hier kijken", dan is er, buiten het feit dat het wel erg gezellig is, toch wel iets goed mis. Het voetbal stelt niets meer voor, er staat een elf tal waarmee niemand zich meer kan identifice ren, er zitten ik weet niet hoeveel mensen in het stadion die niet eens weten waarvoor ze er zijn en als klap op de vuurpijl zit er een bestuur die dit allemaal nog blijkt te stimuleren ook. De sfeer in het stadion is zo erbarmelijk, dat ik zelfs al warme gevoelens begin te krijgen bij de gedachte aan de geur van rottend beton en pis van het Olympisch. Hoe is het toch in hemelsnaam mogelijk dat men in minder dan vijfjaar tijd ons o-zo-fijne uitje vol ledig naar de kloten heeft geholpen? Ik weet het natuurlijk wel, ik ben helemaal niets waard, ik ben een zogenaamde nobody' geworden. Niemand is in mijn mening geïnteresseerd, omdat ik geen mooie Jaguar heb, of een poeni ge Rolex om mijn arm draag. Ook loopt er geen hoerig (jammer overigens!!!) wijf naast mij, waardoor mijn nederige verschijning wat meer allure zou kunnen krijgen. Ook heb ik geen rela ties die ik kan fêteren op een etentje voordat de wedstrijd begint. Nee, niets van dit alles is op mij van toepassing, ik ben verworden tot "klap vee" en moet verder één maal per jaar een steeds maar hoger wordend bedrag overmaken en verder mijn bek houden. Ik stond enkele weken geleden met een paar vrienden te kijken bij Purmersteyn tegen Volendam. Gewoon langs de lijn, leunend op een hekkie. Het voetbal was niet om aan te zien, maar je kon het er wel rui ken. Wat jammer nou toch dat ons jarenlang intens gekoesterde speeltje omwille van de commercie is verworden tot wat het nu is, een vuilnisbelt meurend naar parfums, kaviaar en champagne. 14. Johan Cruijff de ajax ster nr, 29

AJAX ARCHIEF

Fanzine De Ajax Ster (1996-2001) | 2000 | | pagina 14