CD
N
•WIJ
Voetbal en muziek hebben voor mij erg veel raak
vlakken. Tijdens een wedstrijd denk ik vaak aan
een mooi concert en tijdens een concert denk ik
vaak aan voetbal. Enige weken geleden ben ik bij
een geweldig concert in de Melkweg geweest. De
Canadese "Teaparty" braakte daar een orkaan van
geweld over de meute heen waarvan de rillingen
over je lichaam liepen. Lekker dicht op het podi
um, leunend tegen een pilaar kun je het zweet
bijna ruiken. Een mengeling van keiharde rock en
oosterse klanken zorgden ervoor dat ik binnen
"no-time" begon op te stijgen. High worden is altijd
een geweldige ervaring, zeker als je weet waar je
grenzen liggen.
Voor slechts zeventien vijftig kun je je anderhalf
uur helemaal plat laten beuken, zodat je na afloop
met nog nasuizende oren in je bed ligt te stuite
ren. Als je de volgende dag weer opstaat om naar
je werk te gaan, heb je het gevoel dat je de hele
wereld weer aan kunt. Ook bij het voetbal is het
high worden een must, alleen valt het de laatste
tijd niet erg mee om dat punt te bereiken. Enige
jaren geleden lukte dat nog moeiteloos, zonder dat
het niveau van het gebodene er iets toe deed. De
sfeer, de identificatie en een lekker zonnetje waren
vaak genoeg om bij tijd en wijlen in hogere sferen
te geraken. De opbouw van de dag was er hele
maal op gericht om tijdens die twee maal vijfen
veertig minuten tot een geestelijk orgasme te
komen. De laatste jaren gaat dit echter steeds
moeizamer. Niet dat hetgeen er zich op het veld
afspeelt er veel toe doet, want vroeger was het
ook niet allemaal even fraai, maar wij stonden toen
wel vaak te trillen van emotie op de tribune. Dit
heeft er toe geleid dat wij de laatste tijd steeds
vaker onze kick proberen te krijgen in die paar uur
tjes voor de wedstrijd. Onze nieuwste uitvalsbasis
op de Nieuwmarkt heeft er een paar goeie klan
ten bijgekregen. Wat is daar nou mis mee, hoor ik
u al zeggen. Op zich niets natuurlijk, maar als de
stemming voor de wedstrijd tegen psv er zo goed
in zit, dat er op een gegeven moment zelfs geop
perd wordt "we gaan niet naar het stadion, we blij
ven hier kijken", dan is er, buiten het feit dat het
wel erg gezellig is, toch wel iets goed mis.
Het voetbal stelt niets meer voor, er staat een elf
tal waarmee niemand zich meer kan identifice
ren, er zitten ik weet niet hoeveel mensen in het
stadion die niet eens weten waarvoor ze er zijn
en als klap op de vuurpijl zit er een bestuur die
dit allemaal nog blijkt te stimuleren ook.
De sfeer in het stadion is zo erbarmelijk, dat ik
zelfs al warme gevoelens begin te krijgen bij de
gedachte aan de geur van rottend beton en pis
van het Olympisch.
Hoe is het toch in hemelsnaam mogelijk dat men
in minder dan vijfjaar tijd ons o-zo-fijne uitje vol
ledig naar de kloten heeft geholpen? Ik weet het
natuurlijk wel, ik ben helemaal niets waard, ik
ben een zogenaamde nobody' geworden.
Niemand is in mijn mening geïnteresseerd,
omdat ik geen mooie Jaguar heb, of een poeni
ge Rolex om mijn arm draag. Ook loopt er geen
hoerig (jammer overigens!!!) wijf naast mij,
waardoor mijn nederige verschijning wat meer
allure zou kunnen krijgen. Ook heb ik geen rela
ties die ik kan fêteren op een etentje voordat de
wedstrijd begint. Nee, niets van dit alles is op
mij van toepassing, ik ben verworden tot "klap
vee" en moet verder één maal per jaar een
steeds maar hoger wordend bedrag overmaken
en verder mijn bek houden. Ik stond enkele
weken geleden met een paar vrienden te kijken
bij Purmersteyn tegen Volendam. Gewoon langs
de lijn, leunend op een hekkie. Het voetbal was
niet om aan te zien, maar je kon het er wel rui
ken. Wat jammer nou toch dat ons jarenlang
intens gekoesterde speeltje omwille van de
commercie is verworden tot wat het nu is, een
vuilnisbelt meurend naar parfums, kaviaar en
champagne.
14. Johan Cruijff
de ajax ster nr, 29
