DE ENGELS
I
worden verdreven. Of verdreven: ze
verdwijnen gewoon uit zichzelf en lossen weer
in het niets op.
ik loop verder door het centrum en voel de
atmosfeer veranderen. De rel in
Buchananstreet heeft z'n sporen nagelaten en
ik betrap me erop dat ik mijn omgeving steeds
beter in de gaten ga houden. Groepjes
onbekende mannen beginnen in mijn ogen
steeds meer op Engelse hooligans te lijken en
instinctief begin ik deze groepjes te ontwijken.
Het straatbeeld verandert sowieso: het
winkelpubliek besluit het vandaag voor gezien
te houden en wordt langzaam vervangen door
voetbalsupporters. Alleen is er niet de
uitgelaten stemming die er voor andere
interlands is, de sfeer begint wat beklemmend
te worden.
Voor een kroeg kom ik een vriend tegen. We
praten wat over de gebeurtenissen van
vandaag. Binnen gehoorafstand staan twee
mannen van een jaar of 35. Eén van hen pakt
een mobiele telefoon uit zijn binnenzak en
heeft een kort gesprek. Met een zuidelijk
accent spreekt hij met korte tussenpauzes
slechts drie zinnen: "Where are you?" is de
passerende Celtic-fans dat op meerdere
plaatsen in het centrum pubs door de Engelse
barbaren zijn aangevallen. Ook zijn jongeren
die niets met voetbal te maken hebben door
Engelsen aangevallen. En bij iedere
confrontatie waren de Schotten kansloos. Dit
nieuws blijkt als een lopend vuurtje rond te
gaan. Zoals dat ook na afloop van een Celtic-
Rangers het geval is, worden bij veie pubs de
ramen en deuren met stalen luiken
gebarricadeerd. Vol of niet vol: er komt
niemand meer in.
Het centrum begint op een 'ghosttown' te lijken.
Naast een enkele zwerver zie je alleen nog
maar groepen mannen rondlopen. Ik besluit
naar Gallowgate te gaan, het zal daar toch wel
veilig zijn? En bovendien zullen die Engelsen
nu toch ook wel naar de wedstrijd zijn gegaan.
Onderweg zie ik op vrijwel iedere straathoek
groepjes Engelsen staan. Verbeeld ik het me
nu of zijn het er iedere keer precies twintig? Ik
durf ze echter niet al te uitdrukkelijk aan te
kijken om ze te tellen. Wat me weer opvait is
hoe groot en fors ze zijn. En dat er zo weinig
jongeren bijzitten. De overgrote meerderheid
lijkt zo rond de 35 jaar te zijn, maar ook
eerste, de naam en het adres van de pub waar
we voor staan de tweede en "It's gonna go
now" de derde. Binnen één minuut komen er
ongeveer 150 Engelsen de hoek omrennen.
Zonder vaart te verminderen stormen ze de
pub in. Binnen breekt de hel ios. Een tiental
seconden hoor ik alleen joelend geschreeuw,
angstkreten, brekend glas en een dof geluid
alsof er met massief hout ergens op wordt
gebeukt. Mijn vriend en ik kijken elkaar in de
ogen en denken hetzelfde: eens zullen die
Engelsen de pub weer uitrennen en dan zuilen
ze ongetwijfeld de twee Schotten die voor de
deur staan "ook nog even meenemen". We
besluiten het niet af te wachten en maken dat
we wegkomen. Het is inmiddels 14.00 uur en
de straten raken verlaten. De massa 'gewone'
Schotse fans is Hampden Park op gaan
zoeken, de meeste Schotten die de wedstrijd
op de televisie gaan bekijken zijn naar huis
vertrokken of de kroeg ingegaan. Gewone
burgers zijn al eerder weggegaan. Ik hoor van
42
ontwaar ik veertigers. Het begint me steeds
duidelijker te worden dat dit de elitetroepen van
de Engelse hooligans moeten zijn. Ondanks
dat de koude rillingen mij over de rug lopen
besef ik dat het maar goed is dat ik hier nu in
mijn eentje rondwandel. Met een groepje
vrienden was ik een zeker doelwit geweest; nu
ben ik niet interessant genoeg voor hen.
De Schotse hooligans zijn nu geheel uit het
straatbeeld verdwenen. Een deel van hen is
naar de wedstrijd gegaan. Een grote groep
Rangers-supporters die de confrontatie met de
Engelsen wilden aangaan zijn door de politie
hun pubs ingedreven en hebben daar een
soort van "huisarrest" opgelegd gekregen.
Politieagenten hebben daar letterlijk de hele
middag als cipier gefungeerd.
In Gallowgate heerst hetzelfde straatbeeld.
Ook daar overal groepjes Engelsen. Ook daar
dezelfde lugubere sfeer. Het onwerkelijke is dat
ik die lugubere sfeer wel eens eerder heb
geproefd, maar nog nooit in Gallowgate, onze
de ajax ster nr. 27