manier uitleven, meestal volgegoten met lager en ale. Die avond is het echter anders. Een aantal kleine doch hevige uit het niets ontstane knokpartijen voor en in pubs doet de uitgelaten stemming van de Schotten al gauw omslaan in vrees. In no-time gaat het gerucht rond dat er vele Engelse hooligans in de stad rondzwerven. En dat terwijl het een nog steeds relatief kleine groep betreft. Vele Schotten besluiten die avond maar eens een keertje vroeg naar bed te gaan. Anderen proberen groepen te vormen om de Engelsen nog die avond te bestrijden. Het lukt niet, ze zijn te ongeorganiseerd en te verdeeld; ook in deze hachelijke situatie vertikken Celtic- en Rangers-fans het om voor één keer het verleden het verleden te laten en gezamenlijk de strijd aan te gaan tegen de gehate zuiderburen. Glasgow, zaterdag 13 november 1999. Het is matchday. Als fanatieke Celtic fan ben ik geen Schotland-supporter maar gaat mijn onvoorwaardelijke steun uit naar Ierland. Toch hoop ik vandaag met heel mijn hart dat Schotland de 'Old Enemy' zal verpletteren, zowel binnen als buiten het veld. Ik ben geen hooligan en zoek dan ook nooit de knokpartijen op, maar ik zal vandaag niet aarzelen om het katholieke deel van de Tartan Army' terzijde te staan, mocht dat nodig zijn. Zoals altijd op zaterdag ga ik vroeg op pad richting onze stamkroegen in Gallowgate, een stukje groen-wit Glasgow. Ik besluit een vriend op te halen die vlakbij Victoria Road woont, een 2 mijl van het centrum gelegen uitgangsstraat. De bus op 'Vicky Road' uitstappend weet ik niet wat ik zie. Overal ontwaar ik groepjes Engelse hooligans, de totale 'mob' moet uit zo'n 200 man bestaan. De sfeer is angstaanjagend, al gebeurt er nog niets. De Engelsen zijn zonder uitzondering erg groot, dragen dure casual merkkleding, geen colours' en lijken allemaal te zijn voorzien van mobiele telefoons. Ik besluit hier zo snel mogelijk vandaan te gaan en spring in een bus die mij naar het centrum zal brengen. Onderweg passeer ik de 'Brazen Head', de meest beruchte Celtic-pub in Glasgow. Ik zie daar een grote groep staan, met daaronder veel bekende Celtic-fans, en stap uit. Een vriend komt naar mij toe, het is de Topman van de Celtic Soccer Crew (CSC), een klein groepje Celtic-hooligans die regelmatig de strijd aangaan met de vele malen grotere firms van o.a. Rangers, Aberdeen, Motherwell en Hearts. Doordat de CSC zo klein is moeten de Crew-leden spijkerhard zijn. En dat zijn ze dan ook. Mijn vriend de Topman, ik noem hem voor het gemak maar even T, heeft meer littekens dan er in Nederland stadionverboden zijn uitgedeeld en is meerdere malen volledig in elkaar geschopt als hij het weer eens in zijn eentje tegen een grote meerderheid opnam. In sommige delen van Glasgow kan hij zijn gezicht niet meer vertonen; hij zou het niet overleven. Hij vertelt dat er 's ochtends om 9.00 uur door Gallowgate een hondertal Engelsen marcheerde, al zingend "No surrender to the IRA". Door het vroege tijdstip waren er te weinig Schotten op de been om hier iets tegen te kunnen doen. Zojuist was het echter wel los gegaan. Ongeveer 100 Engelsen kwamen in de buurt van de 'Brazen Head' en werden daar verrast door de door hem geleide Schotse 'mob' van voornamelijk Celtic- en Falkirk-fans met nog wat Hibernian-supporters. De Engelsen moesten daarbij rennen voor hun leven. Dat gold trouwens ook voor T. toen hij later op de dag een groepje Gillingham-supporters tegenkwam, pontificaal voor ze ging staan en vervolgens "l-R-A, l-R-A" tegen ze begon te schreeuwen. De gebeurtenissen bij de 'Brazen Head' geven mij weer moed alsmede vertrouwen in de Schotse supporters en ik besluit eerst naar het centrum te gaan. Vanaf de bushalte loop ik naar George Square, de place-to-be als het om grote gebeurtenissen gaat in Glasgow. Ik bespeur daar tussen de 'gewone' Schotse supporters diverse groepen Schotse hooligans. Ze blijken echter geen gezamenlijk front te vormen. Ondanks dat er geen onderlinge twisten vallen waar te nemen, vertikken ze het om gezamenlijk op te trekken. Ik schat dat er in totaal een 500 Schotse hoolies in Glasgow rondlopen, waarbij de grootste groep zo'n 150 man sterk is. Op dat moment is er geen Engelsman te ontdekken. Even later breekt er in Buchananstreet, een grote winkelstraat, onverwachts een gigantische vechtpartij uit. Als uit het niets vallen honderden Engelsen een groep Aberdeen-hooligans aan. Ook 'gewone' Schotse supporters worden daarbij niet ontzien. Hoewel de Aberdeen-fans niet wegvluchten, zijn ze kansloos tegen de wel zeer compact vechtende Engelsen. De Schotten krijgen een enorm pak slaag alvorens de Engelsen door de te laat gearriveerde politie de ajax ster nr. 27 41

AJAX ARCHIEF

Fanzine De Ajax Ster (1996-2001) | 1999 | | pagina 41