manier uitleven, meestal volgegoten met lager
en ale. Die avond is het echter anders. Een
aantal kleine doch hevige uit het niets ontstane
knokpartijen voor en in pubs doet de uitgelaten
stemming van de Schotten al gauw omslaan in
vrees. In no-time gaat het gerucht rond dat er
vele Engelse hooligans in de stad
rondzwerven. En dat terwijl het een nog steeds
relatief kleine groep betreft. Vele Schotten
besluiten die avond maar eens een keertje
vroeg naar bed te gaan. Anderen proberen
groepen te vormen om de Engelsen nog die
avond te bestrijden. Het lukt niet, ze zijn te
ongeorganiseerd en te verdeeld; ook in deze
hachelijke situatie vertikken Celtic- en
Rangers-fans het om voor één keer het
verleden het verleden te laten en gezamenlijk
de strijd aan te gaan tegen de gehate
zuiderburen.
Glasgow, zaterdag 13 november 1999.
Het is matchday. Als fanatieke Celtic
fan ben ik geen Schotland-supporter
maar gaat mijn onvoorwaardelijke steun uit
naar Ierland. Toch hoop ik vandaag met heel
mijn hart dat Schotland de 'Old Enemy' zal
verpletteren, zowel binnen als buiten het veld.
Ik ben geen hooligan en zoek dan ook nooit de
knokpartijen op, maar ik zal vandaag niet
aarzelen om het katholieke deel van de Tartan
Army' terzijde te staan, mocht dat nodig zijn.
Zoals altijd op zaterdag ga ik vroeg op pad
richting onze stamkroegen in Gallowgate, een
stukje groen-wit Glasgow. Ik besluit een vriend
op te halen die vlakbij Victoria Road woont, een
2 mijl van het centrum gelegen uitgangsstraat.
De bus op 'Vicky Road' uitstappend weet ik niet
wat ik zie. Overal ontwaar ik groepjes Engelse
hooligans, de totale 'mob' moet uit zo'n 200
man bestaan. De sfeer is angstaanjagend, al
gebeurt er nog niets. De Engelsen zijn zonder
uitzondering erg groot, dragen dure casual
merkkleding, geen colours' en lijken allemaal
te zijn voorzien van mobiele telefoons.
Ik besluit hier zo snel mogelijk vandaan te gaan
en spring in een bus die mij naar het centrum
zal brengen. Onderweg passeer ik de 'Brazen
Head', de meest beruchte Celtic-pub in
Glasgow. Ik zie daar een grote groep staan,
met daaronder veel bekende Celtic-fans, en
stap uit. Een vriend komt naar mij toe, het is
de Topman van de Celtic Soccer Crew (CSC),
een klein groepje Celtic-hooligans die
regelmatig de strijd aangaan met de vele malen
grotere firms van o.a. Rangers, Aberdeen,
Motherwell en Hearts. Doordat de CSC zo klein
is moeten de Crew-leden spijkerhard zijn. En
dat zijn ze dan ook. Mijn vriend de Topman, ik
noem hem voor het gemak maar even T, heeft
meer littekens dan er in Nederland
stadionverboden zijn uitgedeeld en is
meerdere malen volledig in elkaar geschopt als
hij het weer eens in zijn eentje tegen een grote
meerderheid opnam. In sommige delen van
Glasgow kan hij zijn gezicht niet meer
vertonen; hij zou het niet overleven. Hij vertelt
dat er 's ochtends om 9.00 uur door Gallowgate
een hondertal Engelsen marcheerde, al
zingend "No surrender to the IRA". Door het
vroege tijdstip waren er te weinig Schotten op
de been om hier iets tegen te kunnen doen.
Zojuist was het echter wel los gegaan.
Ongeveer 100 Engelsen kwamen in de buurt
van de 'Brazen Head' en werden daar verrast
door de door hem geleide Schotse 'mob' van
voornamelijk Celtic- en Falkirk-fans met nog
wat Hibernian-supporters. De Engelsen
moesten daarbij rennen voor hun leven. Dat
gold trouwens ook voor T. toen hij later op de
dag een groepje Gillingham-supporters
tegenkwam, pontificaal voor ze ging staan en
vervolgens "l-R-A, l-R-A" tegen ze begon te
schreeuwen.
De gebeurtenissen bij de 'Brazen Head' geven
mij weer moed alsmede vertrouwen in de
Schotse supporters en ik besluit eerst naar het
centrum te gaan. Vanaf de bushalte loop ik
naar George Square, de place-to-be als het om
grote gebeurtenissen gaat in Glasgow. Ik
bespeur daar tussen de 'gewone' Schotse
supporters diverse groepen Schotse hooligans.
Ze blijken echter geen gezamenlijk front te
vormen. Ondanks dat er geen onderlinge
twisten vallen waar te nemen, vertikken ze het
om gezamenlijk op te trekken. Ik schat dat er
in totaal een 500 Schotse hoolies in Glasgow
rondlopen, waarbij de grootste groep zo'n 150
man sterk is. Op dat moment is er geen
Engelsman te ontdekken.
Even later breekt er in Buchananstreet, een
grote winkelstraat, onverwachts een
gigantische vechtpartij uit. Als uit het niets
vallen honderden Engelsen een groep
Aberdeen-hooligans aan. Ook 'gewone'
Schotse supporters worden daarbij niet
ontzien. Hoewel de Aberdeen-fans niet
wegvluchten, zijn ze kansloos tegen de wel
zeer compact vechtende Engelsen. De
Schotten krijgen een enorm pak slaag alvorens
de Engelsen door de te laat gearriveerde politie
de ajax ster nr. 27
41
