Patrick Hessels 31 juli 1973 9 november 1999 31 In de tweede helft van de jaren '80 bepaalde de plaats die supporters innamen op vak F de hiër archie in de groep. Linksboven tegen vak G aan stond de zanggroep. Iets boven in het midden stond de harde kern, hieronder en aan de rech terzijde stonden de veelal zwijgende sympathi santen. Beneden bij het hek was een wereld apart. "De kweekvijver" werd deze groep jonge re supporters spottend genoemd. Zij moesten zich vaak nog bewijzen en met baldadig gedrag probeerde het jonge grut aanzien te verwerven. Ook Patrick behoorde in die periode tot de groep kleine ettertjes dat constant met elkaar in de weer was en die na afloop de eindstand moes ten navragen. Spugen, ballen jatten en af en toe een strijker afsteken om de fotografen een rol beroerte te bezorgen. Dat was de manier waar op de kleine mannetjes zich destijds manifes teerden. Patrick ging soms nog een stukje ver der en durfde nog wel meer. Tot vermaak van de ouderen klom hij in alle rust het hek over en wan delde langs de zijlijn naar het bezoekersvak om daar de vlaggen van het hek te trekken en mee te nemen. Een schuimbekkende massa tot de rand van de waanzin drijven, dat was toen de kick voor hem. In Brussel bij een Belgische bekerfinale, waar dertig Ajacieden de Anderlecht-aanhang kwam versterken, werd Patrick definitief door de groep geaccepteerd. Daar was een mislukte ontgroe ning in de trein aan vooraf gegaan. Minstens acht supporters probeerden het mannetje met de opvallende paardenstaart met geweld uit te kleden. Tevergeefs want de kleine vocht als een tijger, liet zich niet kennen en sloeg terug. Ondanks zijn tengere postuur was hij voor nie mand bang en stond hij overal vooraan, want een beetje sensatie op zijn tijd maakte het leven wat spannender. Met weemoed wordt teruggekeken op zijn soms typisch onhandige optreden. Na afloop van een wedstrijd in Tilburg liep een groep Ajacieden het stadion uit, omringd door agenten. Die ene seconde dat de agenten nèt de andere kant foto's blz29: Ajax Foto Side, http://flyto/afs) opkeken, was voor Patrick voldoende om uit te halen naar een in zijn ogen irritante Willem II - supporter. Erg hard kon de klap niet zijn aange komen, want het slachtoffer liep gewoon door. Ook Patrick liet zich niet kennen, totdat hij na tien minuten meldde: "Ton, ik hou het niet meer, mijn hand doet nu wel erg zeer". De hand bleek gebroken en moest in het gips worden gezet. Typisch Hessels. Ook bij de reis naar Auxerre deed Patrick op geheel eigen wijze van zich spreken. Een plaspauze in de omgeving van Parijs ontaarde in een grote onderlinge stoeipar tij. Om de feestvreugde te vergroten gooide Patrick in willekeurige richting een steen, die even later dwars door het grote voorruit slaat van de zelf gehuurde bus. De reactie is die van oprechte onschuld. Staand met gespreide armen en een verbaasd gezicht "Wat kan ik er nou aan doen?". Typisch Hessels. Tegendraads, soms impulsief en lompe opmer kingen makend, serieus, intelligent, maar altijd vrolijk. Verrassend genoeg ook een kunstliefheb ber, die regelmatig musea en galerieën heeft bezocht. Graag zou Patrick een creatief beroep hebben willen uitoefenen. Vormgeving en de grafische wereld trokken hem, maar hij zag zijn ambities telkens gedwarsboomd door afgewe zen sollicitaties. Na zijn dood kwam er alsnog een positieve reactie op de zoveelste sollicita tiebrief. Triest genoeg, ook nu weer typisch Hessels. Een knokker, dat was Patrick en dat maakt zijn besluit om niet voor zijn eigen leven te willen knokken des te schrijnender. Ruim driehonderd supporters brachten Patrick naar zijn laatste rustplaats op De Nieuwe Ooster begraafplaats. Schouder aan schouder en zwij gend stonden de verschillende groepen voor even broederlijk bijeen. Naast verdriet was er ook het besef dat de groep alleen voor dit moment weer een eenheid kon zijn. Het maakte de gebeurtenis zo mogelijk nog treuriger. Je vrienden van vak M en F

AJAX ARCHIEF

Fanzine De Ajax Ster (1996-2001) | 1999 | | pagina 31