Patrick Hessels
31 juli 1973
9 november 1999
31
In de tweede helft van de jaren '80 bepaalde de
plaats die supporters innamen op vak F de hiër
archie in de groep. Linksboven tegen vak G aan
stond de zanggroep. Iets boven in het midden
stond de harde kern, hieronder en aan de rech
terzijde stonden de veelal zwijgende sympathi
santen. Beneden bij het hek was een wereld
apart. "De kweekvijver" werd deze groep jonge
re supporters spottend genoemd. Zij moesten
zich vaak nog bewijzen en met baldadig gedrag
probeerde het jonge grut aanzien te verwerven.
Ook Patrick behoorde in die periode tot de groep
kleine ettertjes dat constant met elkaar in de
weer was en die na afloop de eindstand moes
ten navragen. Spugen, ballen jatten en af en toe
een strijker afsteken om de fotografen een rol
beroerte te bezorgen. Dat was de manier waar
op de kleine mannetjes zich destijds manifes
teerden. Patrick ging soms nog een stukje ver
der en durfde nog wel meer. Tot vermaak van de
ouderen klom hij in alle rust het hek over en wan
delde langs de zijlijn naar het bezoekersvak om
daar de vlaggen van het hek te trekken en mee
te nemen. Een schuimbekkende massa tot de
rand van de waanzin drijven, dat was toen de
kick voor hem.
In Brussel bij een Belgische bekerfinale, waar
dertig Ajacieden de Anderlecht-aanhang kwam
versterken, werd Patrick definitief door de groep
geaccepteerd. Daar was een mislukte ontgroe
ning in de trein aan vooraf gegaan. Minstens
acht supporters probeerden het mannetje met
de opvallende paardenstaart met geweld uit te
kleden. Tevergeefs want de kleine vocht als een
tijger, liet zich niet kennen en sloeg terug.
Ondanks zijn tengere postuur was hij voor nie
mand bang en stond hij overal vooraan, want
een beetje sensatie op zijn tijd maakte het leven
wat spannender.
Met weemoed wordt teruggekeken op zijn soms
typisch onhandige optreden. Na afloop van een
wedstrijd in Tilburg liep een groep Ajacieden het
stadion uit, omringd door agenten. Die ene
seconde dat de agenten nèt de andere kant
foto's blz29: Ajax Foto Side, http://flyto/afs)
opkeken, was voor Patrick voldoende om uit te
halen naar een in zijn ogen irritante Willem II -
supporter. Erg hard kon de klap niet zijn aange
komen, want het slachtoffer liep gewoon door.
Ook Patrick liet zich niet kennen, totdat hij na
tien minuten meldde: "Ton, ik hou het niet meer,
mijn hand doet nu wel erg zeer". De hand bleek
gebroken en moest in het gips worden gezet.
Typisch Hessels. Ook bij de reis naar Auxerre
deed Patrick op geheel eigen wijze van zich
spreken. Een plaspauze in de omgeving van
Parijs ontaarde in een grote onderlinge stoeipar
tij. Om de feestvreugde te vergroten gooide
Patrick in willekeurige richting een steen, die
even later dwars door het grote voorruit slaat van
de zelf gehuurde bus. De reactie is die van
oprechte onschuld. Staand met gespreide armen
en een verbaasd gezicht "Wat kan ik er nou
aan doen?". Typisch Hessels.
Tegendraads, soms impulsief en lompe opmer
kingen makend, serieus, intelligent, maar altijd
vrolijk. Verrassend genoeg ook een kunstliefheb
ber, die regelmatig musea en galerieën heeft
bezocht. Graag zou Patrick een creatief beroep
hebben willen uitoefenen. Vormgeving en de
grafische wereld trokken hem, maar hij zag zijn
ambities telkens gedwarsboomd door afgewe
zen sollicitaties. Na zijn dood kwam er alsnog
een positieve reactie op de zoveelste sollicita
tiebrief. Triest genoeg, ook nu weer typisch
Hessels. Een knokker, dat was Patrick en dat
maakt zijn besluit om niet voor zijn eigen leven
te willen knokken des te schrijnender.
Ruim driehonderd supporters brachten Patrick
naar zijn laatste rustplaats op De Nieuwe Ooster
begraafplaats. Schouder aan schouder en zwij
gend stonden de verschillende groepen voor
even broederlijk bijeen. Naast verdriet was er
ook het besef dat de groep alleen voor dit
moment weer een eenheid kon zijn. Het maakte
de gebeurtenis zo mogelijk nog treuriger.
Je vrienden van vak M en F