Speed 3 Na een opvallend rustige vlucht landden we vroeg in de morgen op het vliegveld Ben Gurion bij Tel Aviv. De douaneformaliteiten vielen mee en al snel stonden wij in de warme ochtendzon te wachten op vervoer naar de parkeerplaats van autoverhuurder Herz. Met reisleider Nisim was afgesproken dat alle autohuurders achter zijn bus aan konden rijden op weg naar Dor, een klein vakantiedorpje ten zuiden van Haifa. Dat lukte de eerste vijf kilometer heel aardig. Moeiteloos laveerde de mini-colonne in geslo ten formatie door de drukke ochtendspits. Hierna begon de motor van de bus goed warm te lopen en vanuit de auto kreeg de tocht alras het karak ter van een achtervolging. De buschauffeur reed als door de duivel bezeten. Rechts en links inha lend slalomde hij langs voornamelijk donkero ranje stoplichten. Hij bekommerde zich totaal niet om zijn volgauto's die halsbrekende toeren moesten uithalen om bij te blijven. Wij waanden ons stuntmannen in de filmopnamen van Speed 3. Op zo'n vijftig kilometer van onze bestemming verloren wij de bus definitief uit het vizier. Er zat niets anders op dan op eigen kompas te varen. De vraag was op welk kompas, want de stokou de plattegrond die we tussen onze reisbeschei- den aantroffen was waardeloos. Alleen de Middellandse Zee en wat gele vlekken die ver moedelijk woestijngebied markeerden kwamen ons vaag bekend voor. Wie ontwerpt dit soort malle kaarten? Zelfs apostel Paulus had zijn zendingsreis naar Jeruzalem nooit kunnen maken met dit waardeloze ding. Na lang zoeken, kilometers omrijden en binnensmonds vloeken, je weet maar nooit in deze contreien, bereikten we tenslotte zwetend onze bestemming. Iglo Het vakantiepark bestond uit tientallen spierwit te iglo's, waar we per vier supporters onderdak vonden. Op tientallen meters lonkte een strand en de zeewind zorgde voor een aangename temperatuur. Een snelle verkleedpartij later zaten we aan het strand. Het was onvoorstel baar, enkele uren geleden stonden wij nog bib berend op een ijskoud Schiphol en nu bivak keerden we op een warm strand. Dit waren nog eens uitwedstrijden, konden we voortaan niet beter aan de Israëlische competi tie deelnemen? Meewarig werden de Roever thuisblijvers besproken, die veroordeeld waren tot de televisie. "Eigen schuld, dikke bult", was het eensluidende oordeel. Haifa Achteraf gezien was alle voorkennis die we wijs- neuzerig uit de reisgidsen opdeden, nutteloos. Veel verder dan het stadion en wat omliggende straten zouden we niet komen. In welke stad kun je voor de wedstrijd nog normaal om een stadion heen lopen om sfeer te proeven? In Haifa was dit geen enkel probleem, integendeel zelfs. De sfeer op straat was buitengewoon vriendelijk en hartelijk. Volslagen onbekenden wilden handen schudden en wensten ons veel succes. Een twintigtal naast het stadion voetballende jonge Haifanen (dit woord verzinnen we maar even) onderbrak het spel en applaudisseerde ons ter begroeting. "Good luck friend, it's only a game" lachte een tandeloze oude man ons vanuit zijn schamel ingerichte souvenirstand toe. Tientallen met Ajax-sjaals getooide supporters van aarts vijand Maccabi Haifa dromden nieuwsgierig om de Ajacieden heen en maakten luidruchtig dui delijk wie zij die avond zouden steunen. Het begon gewoon gênant te worden. Dat vond een deel van de handelsreizigers ook, die dan al snel strategische plaatsen innamen om de mee gebrachte Ajax-souvenirs aan de man te bren gen. Met succes, want het liep storm. 3-0 Het gammele stadionnetje zat bomvol met toe schouwers. De voornamelijk Joodse Ajacieden bevonden zich in drie verschillende vakken. De verwachte toestroom van Nederlandse suppor ters, er werden er 3000 verwacht, bleef uit zodat we achter de doelen temidden van de import Ajacieden een plek toebedeeld kregen. De vriendschappelijke sfeer van buiten het stadion zette zich erbinnen gewoon voort. We leken ver zeild geraakt in de Israëlische variant van de EO-jongerendag. De zwaarbewapende soldaten vormden de enige dissonant. Indrukwekkend was de minuut stilte ter herden king van de moord op Rabin gevolgd door het massaal meezingen van het Israëlische volks lied. We realiseerden ons dat we beter het volk lied uit ons hoofd hadden kunnen leren in plaats van de reisgidsen over Haifa, dan hadden we er

AJAX ARCHIEF

Fanzine De Ajax Ster (1996-2001) | 1999 | | pagina 23