Speed 3
Na een opvallend rustige vlucht landden we
vroeg in de morgen op het vliegveld Ben Gurion
bij Tel Aviv. De douaneformaliteiten vielen mee
en al snel stonden wij in de warme ochtendzon
te wachten op vervoer naar de parkeerplaats
van autoverhuurder Herz. Met reisleider Nisim
was afgesproken dat alle autohuurders achter
zijn bus aan konden rijden op weg naar Dor, een
klein vakantiedorpje ten zuiden van Haifa.
Dat lukte de eerste vijf kilometer heel aardig.
Moeiteloos laveerde de mini-colonne in geslo
ten formatie door de drukke ochtendspits. Hierna
begon de motor van de bus goed warm te lopen
en vanuit de auto kreeg de tocht alras het karak
ter van een achtervolging. De buschauffeur reed
als door de duivel bezeten. Rechts en links inha
lend slalomde hij langs voornamelijk donkero
ranje stoplichten. Hij bekommerde zich totaal
niet om zijn volgauto's die halsbrekende toeren
moesten uithalen om bij te blijven. Wij waanden
ons stuntmannen in de filmopnamen van Speed
3. Op zo'n vijftig kilometer van onze bestemming
verloren wij de bus definitief uit het vizier. Er zat
niets anders op dan op eigen kompas te varen.
De vraag was op welk kompas, want de stokou
de plattegrond die we tussen onze reisbeschei-
den aantroffen was waardeloos. Alleen de
Middellandse Zee en wat gele vlekken die ver
moedelijk woestijngebied markeerden kwamen
ons vaag bekend voor. Wie ontwerpt dit soort
malle kaarten? Zelfs apostel Paulus had zijn
zendingsreis naar Jeruzalem nooit kunnen
maken met dit waardeloze ding. Na lang zoeken,
kilometers omrijden en binnensmonds vloeken,
je weet maar nooit in deze contreien, bereikten
we tenslotte zwetend onze bestemming.
Iglo
Het vakantiepark bestond uit tientallen spierwit
te iglo's, waar we per vier supporters onderdak
vonden. Op tientallen meters lonkte een strand
en de zeewind zorgde voor een aangename
temperatuur. Een snelle verkleedpartij later
zaten we aan het strand. Het was onvoorstel
baar, enkele uren geleden stonden wij nog bib
berend op een ijskoud Schiphol en nu bivak
keerden we op een warm strand.
Dit waren nog eens uitwedstrijden, konden we
voortaan niet beter aan de Israëlische competi
tie deelnemen? Meewarig werden de Roever
thuisblijvers besproken, die veroordeeld waren
tot de televisie. "Eigen schuld, dikke bult", was
het eensluidende oordeel.
Haifa
Achteraf gezien was alle voorkennis die we wijs-
neuzerig uit de reisgidsen opdeden, nutteloos.
Veel verder dan het stadion en wat omliggende
straten zouden we niet komen. In welke stad kun
je voor de wedstrijd nog normaal om een stadion
heen lopen om sfeer te proeven? In Haifa was
dit geen enkel probleem, integendeel zelfs. De
sfeer op straat was buitengewoon vriendelijk en
hartelijk. Volslagen onbekenden wilden handen
schudden en wensten ons veel succes. Een
twintigtal naast het stadion voetballende jonge
Haifanen (dit woord verzinnen we maar even)
onderbrak het spel en applaudisseerde ons ter
begroeting. "Good luck friend, it's only a game"
lachte een tandeloze oude man ons vanuit zijn
schamel ingerichte souvenirstand toe. Tientallen
met Ajax-sjaals getooide supporters van aarts
vijand Maccabi Haifa dromden nieuwsgierig om
de Ajacieden heen en maakten luidruchtig dui
delijk wie zij die avond zouden steunen. Het
begon gewoon gênant te worden. Dat vond een
deel van de handelsreizigers ook, die dan al
snel strategische plaatsen innamen om de mee
gebrachte Ajax-souvenirs aan de man te bren
gen. Met succes, want het liep storm.
3-0
Het gammele stadionnetje zat bomvol met toe
schouwers. De voornamelijk Joodse Ajacieden
bevonden zich in drie verschillende vakken. De
verwachte toestroom van Nederlandse suppor
ters, er werden er 3000 verwacht, bleef uit zodat
we achter de doelen temidden van de import
Ajacieden een plek toebedeeld kregen. De
vriendschappelijke sfeer van buiten het stadion
zette zich erbinnen gewoon voort. We leken ver
zeild geraakt in de Israëlische variant van de
EO-jongerendag. De zwaarbewapende soldaten
vormden de enige dissonant.
Indrukwekkend was de minuut stilte ter herden
king van de moord op Rabin gevolgd door het
massaal meezingen van het Israëlische volks
lied. We realiseerden ons dat we beter het volk
lied uit ons hoofd hadden kunnen leren in plaats
van de reisgidsen over Haifa, dan hadden we er
