en de rest kon zich inschrijven. Het was een mooie lange winter en ik had al een hoop tochten gedaan. Toen bekend werd dat hij gereden zou worden ben ik 's nachts bij de VVV op het Centraal Station gaan zitten en heb mij ingeschreven. We waren met zijn drieën, maar ik heb de hele tocht in mijn eigen tempo gereden. De eerste honderd kilometer ging volgens de planning in vijf uur en dan zou ik nog zeven uur hebben voor de laatste honderd. Maar in de tweede helft kreeg je toch wel grote kluuntochten waar ook nog filevorming was. Het laatste stuk van Bartlehiem naar Dokkum en terug was toch wel erg zwaar, maar ik wist toen wel dat ik het zou redden want ik was al om half acht gestart. De laatste dertig kilometer in het donker moest ik steeds vallen door die scheuren en had een vreselijke pijn in mijn rug. Als er toen een auto langs de kant had gestaan en iemand had gezegd "stap in" dan had ik het misschien nog wel gedaan. Ik ben nog nooit zo moe en beroerd geweest. 1/ 19.000.000,- Ja, het is de hedendaagse tijd. Je kunt wel roepen dat het minder moet, maar de handel is nu eenmaal zo. Het wordt steeds commerciëler en de top wordt steeds smaller, wat ik niet mooi vind, maar ik zou niet weten hoe het tegengehouden moet worden. Mocht Ajax de aansluiting verliezen dan zal ik toch altijd blijven gaan. Ik ben ook niet voor een Europese competitie. Ik wil best eens in de vijf jaar tegen Barcelona, maar elk jaar vind ik niets. Ik speel liever elk jaar tegen MW. Ik erger mij trouwens wild aan spelers die hun contract niet uitdienen. Je tekent en dan moetje niet meer zeuren. Als het goed gaat, dan gaat het goed. En als het slecht gaat dan gaat het slecht, maar dan begint het gezeur van de spelers die opeens weg willen. De spelers zijn de baas. Vroeger waren het de clubs en dat was beter. Dat van De Boertjes vond ik gewoon waardeloos. In het zakenleven is een contract ook een contract, dan kun je achteraf ook niet zeuren. Johan Cruijff Een hele goede voetballer, absoluut, maar als trainer is het een stuk minder. Ik vind dat je iedereen altijd in zijn waarde moet laten en Cruijff bemoeit zich zelfs met de terreinknecht en dergelijke. Ik heb ooit een assistent-trainer van Barcelona horen zeggen dat Cruijff desnoods de cockpit van het vliegtuig instapt om te vertellen hoe het moet. En als ze met de bus naar het spelershotel rijden gaat hij de chauffeur wijzen hoe er gereden moet worden, omdat hij er tien jaar geleden toevallig een keer geweest is. Dat irriteert mij en daarom werd het destijds met het Nederlands elftal door die waslijst van eisen ook niets met hem. Als zijn naam op de tribune werd gezongen hield ik mijn mond, hij is nu eenmaal niet mijn favoriete trainer. I "Hoogtepunt" Bij de Europacupfinale tegen Panathinaikos op Wembley in 1971 was ik nog erg jong. Voor 75 gulden kon je met de bus en de boot naar Londen. Het was voor de eerste keer dat er flink werd gerausd aan boord, dat kon toen allemaal nog. We reisden via Zeebrugge naar Dover en met dubbeldekkers van Dover naar Londen. We deden zes uur over die 220 kilometer, die bussen waren niet vooruit te branden, als er een bergje was reed dat ding twintig. In Londen gingen we Soho in en heb ik een boel dingen meegemaakt die ik, laten we het zo zeggen, ervoor nog niet had meegemaakt. Ik was zestien en tja, dan gebeurt zoiets. In het stadion had ik een mooie plek vooraan. Nou was ik in die tijd niet zo rap en behendig en had weinig supporterservaring. Er was geen hek en de bobbies stonden arm in arm. Na afloop stond een grote rooie gozer in ons vak op en riep dat hij het veld opging. Het rent voor mij zo de politiemeute in en ze grijpen hem met zijn drieën. Ik loop er achteraan, slalom eromheen en ren keihard het veld op en was er als een van de eersten. Ik heb de cup aangeraakt toen Vasovic hem vast had. Het is nog steeds één van de mooiste wedstrijden die ik heb meegemaakt. Ik heb nog wat graspolletjes meegenomen van de middenstip, maar ja de volgende dag dacht ik "wat moet ik er eigenlijk ermee?". Ik heb zelf thuis gras genoeg en heb het maar weggegooid. Ritselen Het was de halve finale in 1995 tegen bayern münchen bij het Olympisch stadion, waar ze toen een nieuwe manier van kaartjes controleren aan het proberen waren. Wij zijn er toen met een man of tien half doorheen gestormd. Binnen bemerkten we dat we nog drie niet afgescheurde kaarten hadden. Dus ging ik weer terug naar buiten en verkoop twee kaarten voor 200 gulden per stuk. Ik wist dat er nog een paar van onze groep waren die nog hele kaarten hadden, maar die dorsten ze niet af te geven omdat ze het vak nog op moesten. Ik ben weer naar binnen geglipt en heb alsnog die drie kaarten gekregen en ben 18 de ajax ster nr. 25 I

AJAX ARCHIEF

Fanzine De Ajax Ster (1996-2001) | 1999 | | pagina 18