en de rest kon zich inschrijven. Het was een
mooie lange winter en ik had al een hoop tochten
gedaan. Toen bekend werd dat hij gereden zou
worden ben ik 's nachts bij de VVV op het
Centraal Station gaan zitten en heb mij
ingeschreven. We waren met zijn drieën, maar
ik heb de hele tocht in mijn eigen tempo
gereden. De eerste honderd kilometer ging
volgens de planning in vijf uur en dan zou ik nog
zeven uur hebben voor de laatste honderd. Maar
in de tweede helft kreeg je toch wel grote
kluuntochten waar ook nog filevorming was. Het
laatste stuk van Bartlehiem naar Dokkum en
terug was toch wel erg zwaar, maar ik wist toen
wel dat ik het zou redden want ik was al om half
acht gestart. De laatste dertig kilometer in het
donker moest ik steeds vallen door die scheuren
en had een vreselijke pijn in mijn rug. Als er toen
een auto langs de kant had gestaan en iemand
had gezegd "stap in" dan had ik het misschien
nog wel gedaan. Ik ben nog nooit zo moe en
beroerd geweest.
1/ 19.000.000,-
Ja, het is de hedendaagse tijd. Je kunt wel
roepen dat het minder moet, maar de handel is
nu eenmaal zo. Het wordt steeds commerciëler
en de top wordt steeds smaller, wat ik niet mooi
vind, maar ik zou niet weten hoe het
tegengehouden moet worden.
Mocht Ajax de aansluiting verliezen dan zal ik
toch altijd blijven gaan. Ik ben ook niet voor een
Europese competitie. Ik wil best eens in de vijf
jaar tegen Barcelona, maar elk jaar vind ik niets.
Ik speel liever elk jaar tegen MW.
Ik erger mij trouwens wild aan spelers die hun
contract niet uitdienen. Je tekent en dan moetje
niet meer zeuren. Als het goed gaat, dan gaat
het goed. En als het slecht gaat dan gaat het
slecht, maar dan begint het gezeur van de
spelers die opeens weg willen. De spelers zijn
de baas. Vroeger waren het de clubs en dat was
beter. Dat van De Boertjes vond ik gewoon
waardeloos. In het zakenleven is een contract
ook een contract, dan kun je achteraf ook niet
zeuren.
Johan Cruijff
Een hele goede voetballer, absoluut, maar als
trainer is het een stuk minder. Ik vind dat je
iedereen altijd in zijn waarde moet laten en
Cruijff bemoeit zich zelfs met de terreinknecht
en dergelijke. Ik heb ooit een assistent-trainer
van Barcelona horen zeggen dat Cruijff
desnoods de cockpit van het vliegtuig instapt
om te vertellen hoe het moet. En als ze met de
bus naar het spelershotel rijden gaat hij de
chauffeur wijzen hoe er gereden moet worden,
omdat hij er tien jaar geleden toevallig een keer
geweest is. Dat irriteert mij en daarom werd het
destijds met het Nederlands elftal door die
waslijst van eisen ook niets met hem. Als zijn
naam op de tribune werd gezongen hield ik mijn
mond, hij is nu eenmaal niet mijn favoriete
trainer.
I "Hoogtepunt"
Bij de Europacupfinale tegen Panathinaikos op
Wembley in 1971 was ik nog erg jong. Voor 75
gulden kon je met de bus en de boot naar
Londen. Het was voor de eerste keer dat er flink
werd gerausd aan boord, dat kon toen allemaal
nog. We reisden via Zeebrugge naar Dover en
met dubbeldekkers van Dover naar Londen. We
deden zes uur over die 220 kilometer, die
bussen waren niet vooruit te branden, als er een
bergje was reed dat ding twintig. In Londen
gingen we Soho in en heb ik een boel dingen
meegemaakt die ik, laten we het zo zeggen,
ervoor nog niet had meegemaakt. Ik was zestien
en tja, dan gebeurt zoiets.
In het stadion had ik een mooie plek vooraan.
Nou was ik in die tijd niet zo rap en behendig en
had weinig supporterservaring. Er was geen hek
en de bobbies stonden arm in arm. Na afloop
stond een grote rooie gozer in ons vak op en riep
dat hij het veld opging. Het rent voor mij zo de
politiemeute in en ze grijpen hem met zijn drieën.
Ik loop er achteraan, slalom eromheen en ren
keihard het veld op en was er als een van de
eersten. Ik heb de cup aangeraakt toen Vasovic
hem vast had. Het is nog steeds één van de
mooiste wedstrijden die ik heb meegemaakt. Ik
heb nog wat graspolletjes meegenomen van de
middenstip, maar ja de volgende dag dacht ik
"wat moet ik er eigenlijk ermee?". Ik heb zelf
thuis gras genoeg en heb het maar weggegooid.
Ritselen
Het was de halve finale in 1995 tegen bayern
münchen bij het Olympisch stadion, waar ze
toen een nieuwe manier van kaartjes controleren
aan het proberen waren. Wij zijn er toen met een
man of tien half doorheen gestormd. Binnen
bemerkten we dat we nog drie niet afgescheurde
kaarten hadden. Dus ging ik weer terug naar
buiten en verkoop twee kaarten voor 200 gulden
per stuk. Ik wist dat er nog een paar van onze
groep waren die nog hele kaarten hadden, maar
die dorsten ze niet af te geven omdat ze het vak
nog op moesten. Ik ben weer naar binnen geglipt
en heb alsnog die drie kaarten gekregen en ben
18
de ajax ster nr. 25
I
