van de spelers, een gigantische politiemacht
stond opgesteld. Wat ik nooit zal vergeten is
dat je vóór de wedstrijd niet op je staanplaats
mocht zitten; de politie trok je gewoon weer
overeind als je het toch deed. Wat dat betreft is
het tegenwoordig de omgekeerde wereld.
Bijna net zo imposant als Wembley vind ik Old
Trafford; daar waren we eens (in 1976) met
tien a vijftien man om Tscheu La Ling tegen
Manchester United te zien schitteren en Ajax
uit de UEFA-cup te zien verdwijnen. Wat mij
bijgebleven is, was hoe die Engelsen achter
hun club stonden. Daar kunnen wij nog wel wat
van leren. Wat mij ook getroffen heeft was een
groep blinde supporters die, zittend op een
speciaal tribunevak, door middel van een kop
telefoon een wedstrijdverslag te horen kregen.
Op die manier konden zij de wedstrijd volgen.
In mijn rijtje van favoriete stadions hoort ook
Ibrox thuis. Die van rode baksteen opgetrok
ken buitenmuur en dat in het dak verwerkte
zwart zijn gewoonweg schitterend, om nog
maar te zwijgen van het feit dat je er bovenop
het veld zit.
En om eerlijk te zijn vind ik ook die kuip toch
wel een uitstraling hebben. Daar komt bij dat
wij er nog maar zelden verliezen en er boven
dien aardig wat prijzen hebben weggesleept.
Dat doet mij denken aan de Europacupfinale
tegen inter Milaan in 1972. Wat een fantasti
sche sfeer. Het mooiste was nog de terugreis
met de trein. De treinen zaten propvol. Je kon
er niet meer in, maar ging er wel in, desnoods
door het raam. En dan in een volgepakte trein
door rotterdam rijden, kippenvel kreeg je
ervan.
Een vereiste voor een voetbalstadion is dat het
sfeer uit moet stralen. Die duitse stadions met
die renbanen eromheen hebben gewoon niets.
De Arena is nog geen echt voetbalstadion, al is
dat wel te verbeteren door er staanplaatsen
aan te brengen. Zo is het stadion van Atletico
Madrid sfeervol door de staantribunes achter
de beide doelen, dat slaat dan automatisch
over op de rest van het stadion.
Het absolute dieptepunt qua stadionbouw is de
oude zittribune aan de lange zijde van het
Volendam-stadion. Daar zie je zelfs op de
derde rij nog niets.
Benauwde momenten
Ik heb het ai eerder gezegd: ik ben geen vech
tersbaas. Toch zijn er altijd momenten dat je
tegen wil en dank bij de rellen wordt betrokken.
Twee keer liep het daarbij bijna verkeerd af,
één keer bij Utrecht in 1974 en één keer bij
Den Haag, ook zo rond die tijd.
Na afloop van Utrecht-Ajax liepen we met zo'n
35 Ajacieden (inclusief een paar vrouwen!) van
de Oude Galgewaard naar het Centraal
Station, toch wel een kilometertje of vier. Toen
we ongeveer 200 meter van het CS afwaren,
zagen we op zo'n 400 meter in tegenoverge
stelde richting een groep van ongeveer 200
Utrechters richting datzelfde CS lopen.
Ondanks dat we die dag nog geen enkele last
van die Utrechters hadden gehad, voelden we
instinctief dat we nu wel last van ze zouden
krijgen. Zonder aarzelen renden we dan ook
naar het CS. Toen de Utrechters ons zagen
rennen, bleven ze even staan. Misschien dach
ten ze wel dat we ze gingen aanvallen,
Vervolgens renden ze ook naar het station. Je
moet weten dat het winkelcentrum Hoog
Catharijne er toendertijd nog niet was en dat er
bij mijn weten slechts twee ingangen vrij smal
le in het station waren. Zowel wij als die
Utrechters renden op dat moment naar één
van die twee ingangen. Gelukkig voor ons
bereikten wij deze als eerste. Terwijl een deel
van onze groep het perron oprende, bleef de
rest bij de trappen staan om de Utrechters
tegen te houden. Met een snelle blik hadden
we immers al gezien dat er nog geen trein met
bestemming Amsterdam op ons stond te wach
ten. Het moet enkele minuten geduurd hebben
voordat die trein het station binnenreed. De
Utrechters vonden het blijkbaar te link om ons
aan te vallen en stonden nog steeds bovenaan
de trap. Op het moment dat de trein stopte,
sprongen de Ajacieden die al op het perron
stonden de trein in. Een groep Utrechters die in
de tussentijd was omgelopen naar de andere
ingang, verscheen op dat moment ook op het
perron. De eerste Ajacieden die in de trein
waren gesprongen, moesten om hun vege lijf
te redden dan ook de deuren gesloten houden
om te voorkomen dat zij door een overmacht
aan Bunnikzijders weer net zo snel de trein
zouden worden uitgeslagen (In die tijd had je
nauwelijks elektrische deuren en kon je met de
hand de deuren open en dicht trekken, zowel
in een stilstaande als rijdende trein). Het idiote
was echter dat de Ajacieden die het perron
hadden staan bewaken, hierdoor de trein niet
meer in konden. Ik hoef jullie niet te vertellen
dat er hierdoor een complete chaos op het per
ron ontstond. Ikzelf kon nog net Nellie - één
van de vrouwen uit mijn groepje - de trein
nr. 24 de ajax ster
17