van de spelers, een gigantische politiemacht stond opgesteld. Wat ik nooit zal vergeten is dat je vóór de wedstrijd niet op je staanplaats mocht zitten; de politie trok je gewoon weer overeind als je het toch deed. Wat dat betreft is het tegenwoordig de omgekeerde wereld. Bijna net zo imposant als Wembley vind ik Old Trafford; daar waren we eens (in 1976) met tien a vijftien man om Tscheu La Ling tegen Manchester United te zien schitteren en Ajax uit de UEFA-cup te zien verdwijnen. Wat mij bijgebleven is, was hoe die Engelsen achter hun club stonden. Daar kunnen wij nog wel wat van leren. Wat mij ook getroffen heeft was een groep blinde supporters die, zittend op een speciaal tribunevak, door middel van een kop telefoon een wedstrijdverslag te horen kregen. Op die manier konden zij de wedstrijd volgen. In mijn rijtje van favoriete stadions hoort ook Ibrox thuis. Die van rode baksteen opgetrok ken buitenmuur en dat in het dak verwerkte zwart zijn gewoonweg schitterend, om nog maar te zwijgen van het feit dat je er bovenop het veld zit. En om eerlijk te zijn vind ik ook die kuip toch wel een uitstraling hebben. Daar komt bij dat wij er nog maar zelden verliezen en er boven dien aardig wat prijzen hebben weggesleept. Dat doet mij denken aan de Europacupfinale tegen inter Milaan in 1972. Wat een fantasti sche sfeer. Het mooiste was nog de terugreis met de trein. De treinen zaten propvol. Je kon er niet meer in, maar ging er wel in, desnoods door het raam. En dan in een volgepakte trein door rotterdam rijden, kippenvel kreeg je ervan. Een vereiste voor een voetbalstadion is dat het sfeer uit moet stralen. Die duitse stadions met die renbanen eromheen hebben gewoon niets. De Arena is nog geen echt voetbalstadion, al is dat wel te verbeteren door er staanplaatsen aan te brengen. Zo is het stadion van Atletico Madrid sfeervol door de staantribunes achter de beide doelen, dat slaat dan automatisch over op de rest van het stadion. Het absolute dieptepunt qua stadionbouw is de oude zittribune aan de lange zijde van het Volendam-stadion. Daar zie je zelfs op de derde rij nog niets. Benauwde momenten Ik heb het ai eerder gezegd: ik ben geen vech tersbaas. Toch zijn er altijd momenten dat je tegen wil en dank bij de rellen wordt betrokken. Twee keer liep het daarbij bijna verkeerd af, één keer bij Utrecht in 1974 en één keer bij Den Haag, ook zo rond die tijd. Na afloop van Utrecht-Ajax liepen we met zo'n 35 Ajacieden (inclusief een paar vrouwen!) van de Oude Galgewaard naar het Centraal Station, toch wel een kilometertje of vier. Toen we ongeveer 200 meter van het CS afwaren, zagen we op zo'n 400 meter in tegenoverge stelde richting een groep van ongeveer 200 Utrechters richting datzelfde CS lopen. Ondanks dat we die dag nog geen enkele last van die Utrechters hadden gehad, voelden we instinctief dat we nu wel last van ze zouden krijgen. Zonder aarzelen renden we dan ook naar het CS. Toen de Utrechters ons zagen rennen, bleven ze even staan. Misschien dach ten ze wel dat we ze gingen aanvallen, Vervolgens renden ze ook naar het station. Je moet weten dat het winkelcentrum Hoog Catharijne er toendertijd nog niet was en dat er bij mijn weten slechts twee ingangen vrij smal le in het station waren. Zowel wij als die Utrechters renden op dat moment naar één van die twee ingangen. Gelukkig voor ons bereikten wij deze als eerste. Terwijl een deel van onze groep het perron oprende, bleef de rest bij de trappen staan om de Utrechters tegen te houden. Met een snelle blik hadden we immers al gezien dat er nog geen trein met bestemming Amsterdam op ons stond te wach ten. Het moet enkele minuten geduurd hebben voordat die trein het station binnenreed. De Utrechters vonden het blijkbaar te link om ons aan te vallen en stonden nog steeds bovenaan de trap. Op het moment dat de trein stopte, sprongen de Ajacieden die al op het perron stonden de trein in. Een groep Utrechters die in de tussentijd was omgelopen naar de andere ingang, verscheen op dat moment ook op het perron. De eerste Ajacieden die in de trein waren gesprongen, moesten om hun vege lijf te redden dan ook de deuren gesloten houden om te voorkomen dat zij door een overmacht aan Bunnikzijders weer net zo snel de trein zouden worden uitgeslagen (In die tijd had je nauwelijks elektrische deuren en kon je met de hand de deuren open en dicht trekken, zowel in een stilstaande als rijdende trein). Het idiote was echter dat de Ajacieden die het perron hadden staan bewaken, hierdoor de trein niet meer in konden. Ik hoef jullie niet te vertellen dat er hierdoor een complete chaos op het per ron ontstond. Ikzelf kon nog net Nellie - één van de vrouwen uit mijn groepje - de trein nr. 24 de ajax ster 17

AJAX ARCHIEF

Fanzine De Ajax Ster (1996-2001) | 1999 | | pagina 17