Het is 20 mei 1996 om acht uur 's avonds
en drie man wachten ongeduldig om te ver
trekken. Henk is zoals gebruikelijk weer
eens te laat. Eindelijk komt hij aankakken
en het team kan vertrekken.
Om half drie zijn we bij Basel, waar
gewoontegetrouw op een parkeerplaats
alle troep uit de auto wordt gekieperd. We
zullen ze wel krijgen die fatsoensrakkers.
Buiten een klein incident in Milaan (Jeffrey
probeert of zijn gebit sterker is dan de rand
van het open dak!) verloopt de reis erg
voorspoedig en zo liggen wij om 16.30 uur
prinsheerlijk met een grote bier op het
strand van Ostia (het Zandvoort van
Rome).
Hier begint een discussie op te laaien over
waar we de nacht door gaan brengen.
Ondergetekende voelt het meest om
gebruik te maken van de meegebrachte
tent op de camping die langs de weg terug
naar Rome ligt. Henk, zoals altijd eigenwijs
bijtend naar het baasje, voelt meer voor
een vage optie om gebruik te maken van
het reeds verlaten appartement van Aron
Winter (die zomer net van Lazio naar Inter
verkocht).
Na veel gekrakeel, gescheld en intimidatie
besloot ik dan maar de wijste te zijn en
Henk zijn zin te geven.
Een half uur later rijden wij de oprijlaan van
het exclusieve appartementencomplex op,
alwaar wij door de reeds op de hoogte
gebrachte huismeester naar de flat
geloodst worden.
In "no-time" worden de kamers bezet,
wordt er gedoucht en kunnen wij richting
"down town" vertrekken. Weer een half uur
later brengt een bus ons naar "where it 's
all happening".
Rome ligt aan onze voeten die nacht, maar
als wij vermoeid om half drie weer richting
buitenwijk vertrekken, zijn de taxi
chauffeurs daar niet van overtuigd.
Minstens anderhalf uur begeven wij ons te
voet in de richting van waar wij denken dat
de voormalige flat van Aron zich moet
bevinden.
Net op een moment dat wij de moed begin
nen te verliezen slagen wij erin om een
taxichauffeur te overtuigen van onze
onschuld. Na een rit van vijftien minuten
staan wij weer voor het appartementen
complex.
Vermoeid maar tevreden storten wij in
slaap.
Opeens zo rond een uur of vijf worden wij
wreed in de slaap gestoord door een hevig
gestommel en gelach. Opeens gaat mijn
deur open en kijk ik in het lachende gezicht
van Aron Winter. Dus jij bent Edje.
Na enig heen en weer gepraat werden de
slaapzakken weer opgezocht en het gemak
waarmee Aron zijn vermoeide lichaam op
het luchtbed ten ruste legde was leuk om te
zien. Zonder de vedette uit te hangen
schoof hij probleemloos aan.
De uitslag van de later op die dag gespeel
de wedstrijd zal nog steeds bij iedereen op
het netvlies gegrift staan, en daar zal ik dan
ook niemand mee lastig vallen.
Bij deze zouden wij Aron nogmaals willen
bedanken voor de gastvrijheid en hem een
geweldige tijd toewensen in de Arena.
nr. 24 de ajax ster
15
