En dan nu de ware Arjan
Engeland-Nederland
Ik ben ooit eens een keer vreselijk bang geweest. Dat was de ochtend voorafgaand aan de vriendschappelijke
interland Engeland-Nederland, ergens in maart 1992. Die wedstrijd was nogal beladen vanwege het te verwachten
supportersgeweld. De Engelsen zouden ons Nederlanders wel eventjes laten zien wie 's werelds beste hooligans
waren. Voorafgaand aan die wedstrijd was er in Utrecht een vergadering tussen de Sides van feyenoord, Den
Haag, Utrecht en Ajax. Het doel hiervan was om gezamenlijk naar Engeland te gaan om die Engelsen voldoende
tegenstand te kunnen bieden. Voornamelijk omdat wij ons aan die gasten liepen te ergeren, die Utrechters liepen
maar te bluffen en die Hagenezen liepen stoer te doen met wapens, besloten we uiteindelijk maar om het
gezamenlijke optreden te boycotten en gewoon op onszelf naar Londen te gaan. Uiteindelijk ging er maar een
tiental Ajacieden naar Engeland en dan ook nog in kleine groepjes. Ikzelf ging met het vliegtuig met m'n vaste maat
Joark. Het grappige was dat wij zo vrij als een vogeltje Londen in konden en dat die feyenoorders, Hagenezen en
Utrechters al direct op de boot werden gespot door de Engelse politie. Vanaf dat moment was de Engeland-trip
voor de Nederlandse alliantie één grote combireis geworden. Ze hebben die dag geen centimeter speelruimte
meer gekregen om hun geplande activiteiten te kunnen uitvoeren.
Wij kwamen om een uur of negen 's ochtends Londen binnen. Samen met een supporter met een oranje Holland
petje op liepen we gezellig te geinen in een nog stil Londen. Totdat er opeens een metrostation leegstroomde met
honderden bloeddorstige en naar Nederlandse supporters zoekende Britse hooligans. Het eerste wat zij in het oog
kregen was het oranje petje van onze metgezel en dat was voor hen reden genoeg om de petdrager én iedereen
die hiermee in verband kon worden gebracht naar het leven te staan. Gezien de overmacht wachtten we het gevecht
niet af en begonnen te rennen als nooit tevoren. En dat was nodig ook, want ineens verschenen er uit allerlei
zijstraten Engelse vandalen. Die hadden gewoon in een soort van hinderlaag gelegen om de honderden verwachte
Nederlandse hooligans aan te pakken. Ik denk dat we zeker wel zo'n twee kilometer hebben gespurt. En toen was
het nog nergens veilig, want ze bleven ons zoeken. Op een gegeven moment zijn we maar richting Wembley
gegaan. Toen we op een gegeven moment een bus met Holland-supporters zagen, zijn we die gauw ingestapt.
Maar ook toen waren we nog niet veilig. Bij Wembley aangekomen werd onze bus bekogeld en belegerd door een
grote groep Engelsen. Uiteindelijk hebben we ons letterlijk het stadion in moeten slaan.
Binnen het stadion haalde Joark zijn Jodenvlag tevoorschijn, wat een storm van protest ontlokte aan de geallieerde
feyenoorders, Hagenezen en Utrechters. Het mooie was dat wij door een hekje van zo'n 50 centimeter hoog werden
gescheiden van deze toch wel zo'n 250 combigangers, doch dat er niet één van hen het hekje overkwam. Wél
wi'c'$ "Ltse agent er®"4:te overtuigen dat Joark met zijn vlag een staatsgevaarlijk persoon was, die maar het beste
uit het stadion verwijderd kon worden. En aldus geschiedde. Joark werd gewoon door een aantal bobby's Wembley
uitgezet, waar zo'n 4 a 5.000 Engelse hooligans stonden opgesteld (en dat terwijl Wembley zelf al propvol zat) om
de Nederlanders na de wedstrijd alsnog een lesje te leren. Naar verluidt heeft Joark tijdens de wedstrijd dan ook
alleen maar liedjes gezongen als "Oh England, we love you". Het uit het stadion laten zetten van Joark was voor de
Nederlandse alliantie blijkbaar een complete overwinning, want ze lieten mij, op wat gescheld na, verder met rust.
Na de wedstrijd had de Engelse politie uiteindelijk de Engelse hooligans uit het zicht verdreven, zodat ik in alle rust
een supportersbus op kon zoeken. Hier kwam ik Joark weer tegen, die zich op een slimme wijze uit de schare
Engelse hooligans en in een Nederlandse supportersbus had gesneakt.
Politie
Bij rellen zou er eens meer naar de rol van de politie moeten worden gekeken. Niet alle rellen hebben namelijk de
supporters als oorzaak. Het gedreig met honden en het met knuppeltjes op de handen slaan op een manier van
'kom maar' is vaak de aanleiding tot menige rel geweest. Tegenwoordig worden rellen ook vaak door 'graag
scorende' arrestatieteams uitgelokt. Voorafgaand aan de laatste bekerwedstrijd tegen feyenoord was er gewoon
niets gebeurd als dat ME-busje er niet onnodig provocend had gestaan.
Het zal ongeveer in 1984 zijn geweest dat Ajacieden een nieuw wapen 'uitvonden'. Arjan was één van de eersten
die het demonstreerde. Het was direct na feyenoord-Ajax. Op het voorplein stormde een forse ongeveer twee
meter lange feyenoorder op Arjan af. Toen deze Arjan op enkele meters was genaderd toverde Arjan een rubberen
antenne tevoorschijn en sloeg hiermee de rotterdammer knoerdhard op z'n muil. In plaats van nog iets terug te
doen rende de kakkerlak meteen weg. Uiteraard was Arjan hiermee het gesprek van de dag. En reden er vanaf die
dag in Amsterdam honderden auto's zonder antenne rond
Joark bracht in zijn jonge jaren nog wel eens een bezoekje aan een andere club dan aan Ajax. En dan uiteraard
niet om deze club naar de overwinning toe te schreeuwen maar om eens te kijken hoe de supporters daar met
elkaar 'omgingen'. Zo bezocht hij eens een keertje de wedstrijd feyenoord-Den Haag. Na de wedstrijd stelde Joark
17
