Interessant is de vraag over de te volgen route. Om het de Zwolse Hermandad niet te gemakkelijk te maken,
besluiten we om de meest ongunstige route te kiezen. We zullen, ongetwijfeld tot ontzetting van de plaatselijke
middenstand, verzamelen in het knusse centrum van de stad in de drukste winkelstraat van Zwolle. Een alleen
op papier bestaande ordedienst, bestaande uit twintig supporters, zal zogenaamd voor begeleiding gaan
zorgen.
Donderdag 18 februari tot en met zaterdag 27 februari 1999 - Radiostilte in Zwolle (nog 12 dagen)
Er lijkt helemaal niets te gebeuren, waarom horen we niets? Slapen ze nog steeds in Zwolle? We overleggen
over de wijze waarop we de druk verder kunnen opvoeren.
Zondag 28 februari 1999 -Steun SVA gevraagd Ajax- Sparta (nog 11 dagen)
Voor de wedstrijd tegen Sparta vragen we Wilco Jongeneel van de SVA om steun. We vragen de SVA om zich
publiekelijk achter onze oproep te scharen en nog belangrijker alle 80.000 leden op te roepen om deel te
nemen aan de demonstratie. Niet dat we verwachten dat dit ook maar één extra demonstrant zou opleveren,
maar in Zwolle zullen ze ongetwijfeld onder de indruk raken van de macht van het getal. Ook vragen we de
SVA, de brutalen hebben de halve wereld, om busvervoer tegen kostprijs voor de demonstranten te
organiseren. Wilco belooft het bij zijn bestuur aan te kaarten en zal er spoedig op terug komen. We zijn
benieuwd.
Verschillende supporters melden ons op hun manier voor onrust te hebben gezorgd in Zwolle door de komst
van andere supportersgroepen aan te kondigen. Supporter F. meldt vol trots helemaal naar Den Haag te zijn
gereden om daar een brief te posten voor burgemeester Franssen, zogenaamd namens FC Den Haag
supporters, met de onheilspellende tekst "Wij koomen" (let op de subtiel gemaakte spelfout). Aangezien we
van anderen vergelijkbare geluiden vernemen, lijkt de hele Nederlandse hooliganwereld, op papier althans,
zich op de wedstrijddag in Zwolle te verzamelen.
Maandag 1 maart 1999 - Waar mogen de bussen parkeren? (nog 10 dagen)
We bellen maar weer eens met de gemeente Zwolle en vragen hoe het er voor staat. Tussen neus en lippen
informeren we voor de grap naar de plek waar de tientallen bussen van de demonstranten geparkeerd kunnen
worden. Toch wel zo dicht mogelijk bij het centrum vragen we bezorgd, want anders moeten de demonstranten
nogmaals dwars door de stad trekken?
Uit de gepikeerde reactie van een woordvoerster van de gemeente Zwolle maken we op dat er grote afkeer is
van de demonstratie. De eerste signalen over ongeruste winkeliers bereiken ons, ook de lokale politiek begint
zich eindelijk zorgen te maken en zou aandringen op spoedoverleg in de gemeenteraad. Dat zal tijd worden.
We besluiten om morgen een extra redactievergadering te beleggen om de mogelijke scenario's door te nemen.
Woensdag 3 maart 1999 - Extra redactievergadering (nog 8 dagen)
De mogelijke besluiten van de burgemeester worden doorgenomen en ook onze tegenzetten. Het schaakspel
begint nu goed op gang te komen. Geruststellend is dat er steeds meer adhesiebetuigingen binnenkomen van
supporters, het begint al goed te leven. In een lacherige sfeer handhaven we ons besluit om geen ordedienst
op de been te brengen. Onze kaartloze verkopers zien ons aankomen als we ze hierom vragen. Zij zullen
ongetwijfeld als een van de eersten proberen het stadionhek over te springen, dus daar valt weinig
ordehandhaving van te verwachten.
We nemen voor de zoveelste keer contact op met de SVA, gebeurt er nog wat? Wilco belooft met veel omhaal
van woorden dat er in het SVA-bestuur nog steeds druk wordt nagedacht over de tekst van een persverklaring.
Nogmaals proberen we de SVA er van te overtuigen van de noodzaak van hun solidariteitsverklaring. Uiterlijk
donderdagmiddag 4 maart, zo belooft hij, zal het persbericht de wereld in worden geslingerd.
Donderdag 4 maart 1999 - Burgemeester Franssen ontwaakt na drie weken (nog 7 dagen)
Eindelijk een reactie uit Zwolle, het zal tijd worden. Franssen belt terug en zegt dat we vrijdagochtend om
precies 9.00 uur in het gemeentehuis van Zwolle worden verwacht om er gehoord te worden. Nee dus, daar
hebben we helemaal geen zin in. Als alternatief spreken we af het telefonisch af te doen. Franssen zegt
aansluitend na de "hearing" onmiddellijk een besluit te nemen over de demonstratie.
Vanuit de hoek van de SVA blijft het ook verdacht stil, totdat duidelijk wordt dat men intern hopeloos verdeeld
is. Interim-manager Martin van Straaten, nota bene ingehuurd door de slappe SVA-bestuurders, spreekt zijn
veto uit. We weten tenminste voor de volle honderd procent zeker dat de SVA onder belangenbehartiging iets
heel anders verstaat dan dat wij dat doen. Uit woede hierover plaatsen we op internet een oproep om het
lidmaatschap van de SVA op te zeggen. Dit wordt ons niet in dank afgenomen, getuige een ziedende Nico
Smith ("Wie denken jullie wel niet wie jullie zijn. Jullie brengen de werkgelegenheid van tien medewerkers in
gevaar"). We denken even terug aan een oude tekst in DAS 'No one likes us, we don't care'.
5