Hoogte- en dieptepunten
De mooiste wedstrijd die ik ooit gezien heb was de 5-2 overwinning op bayern. Ik geloof dat ik die wedstrijd wel
twintig keer op de video heb bekeken. Fantastisch die doelpunten van Jari en Overmars, om nog maar te zwijgen
over die poeier van Finidi. Het mooiste moment was het afscheid van Frank Rijkaard. Dat afscheid symboliseerde
op dat moment het hele fantastische seizoen én de carrière van Rijkaard. Daar komt bij dat Rijkaard mijn meest
favoriete speler is. Die man had een geweldige uitstraling en overzicht, voetbalde zelf goed, liet anderen beter
spelen, was zo compleet en een echte Ajacied. Kortom: alles was gewoon goed aan hem. Cruijff was misschien
wel beter, maar die heb ik niet bewust meegemaakt.
Wat ik ook mooi vond was het afscheid op het trainingsveld van Louis van Gaal en Patrick Kluivert. Dit in
tegenstelling tot het overgeorganiseerde afscheid van deze grootheden in de Arena, ik verwachtte daar ieder
moment bordjes te zien met "nu klappen" erop.
Het dieptepunt was voor mij de verloren finale tegen Juventus. Normaal kun je een nederlaag door andere
wedstrijden weer compenseren, nu was er gewoon twee of drie maanden helemaal niets. Ik heb na die wedstrijd
een behoorlijke tijd met een soort van samengeknepen maag rondgelopen. Daarnaast deed zich vóór die wedstrijd
in mijn privéleven wat vervelends voor. Normaal is Ajax dan een leuke afleiding, nu was dat duidelijk dus niet zo. Al
met al was het een vervelende zomer voor mij.
Mooie en lelijke stadions en geen andere favoriete club
Delle Alpi vind ik het mooiste stadion waar ik tot op heden geweest
ben, dat is zo kolossaal en een echt stadion. Het Olympisch
Stadion was ook wel mooi, maar die sintelbaan vond ik maar niets.
Qua sfeer kies ik voor het Olympisch Stadion in Athene, maar dat
ligt waarschijnlijk vooral aan die bloedfanatieke Olympiakos-
supporters die fantastisch over en weer aan het zingen waren.
Zoiets moois heb ik nooit meer teruggehoord.
Kaalheide vind ik met afstand het lelijkste stadion. In de eerste
plaats is het uitvak te langgerekt waardoor je elkaar niet goed
hoort zingen. Ten tweede is de afstand tot de Roda-supporters zo
groot dat je ze helemaal niet hoort, je ziet ze alleen maar
bewegen. En als laatste sta je veel te ver van het veld. Daar komt
nog bij dat het te ver weg is van de bewoonde wereld.
Ik heb naast Ajax geen andere favoriete club. Wel hou ik van clubs
met traditie. Ik ga normaal gesproken ook niet naar andere clubs
toe. Toevallig ben ik aan het begin van dit seizoen naar het Umbro-
toernooi in het Gelredome geweest. Ik ben daar met wat Chelsea-
fans opgetrokken en dat was best wel aardig. Maar dat heeft me
niet tot Chelsea-supporter gemaakt. Misschien kan ik wel op een
andere club verliefd worden als ik er een keer ben geweest. Ik wil
voor een club zijn omdat ik er een goed gevoel over heb en niet
omdat iedereen er voor is, zoals dat nu bijvoorbeeld met
Tottenham het geval is.
Zeiknat maar tevreden in de kuip
Van jongs af aan heb ik al een hekel aan feyenoord. Daar heb ik geen specifieke reden voor. Waarom vind je
iemand aardig? Dat vind je gewoon. Dat is gevoelsmatig. Mogelijk heeft het voor een deel te maken met het feit dat
het de enige echte concurrent is, ondanks dat ze al jaren niet meer van ons gewonnen hebben, psv is meer een
bedrijfsvereniging, daar kun je als supporter niets tegen hebben. Dat bijeengekochte spul neem je niet serieus.
Vorig jaar zat ik bij feyenoord-Ajax op de maastribune, vlak achter de dug-out. Dat was die wedstrijd waar eigenlijk
geen Ajax-supporters naar toe mochten. De feyenoorders op de maastribune gooiden met van alles en nog wat
naar de wisselspelers van Ajax, maar wisten niemand te raken. Toen het ging hagelen werden die feyenoorders
zeiknat, waarop ze recht in hun gezicht werden uitgelachen door die Ajax-wisselspelers, die lekker droog in hun
dug-out zaten. Dat vond ik wel humor. Uiteraard heb ik daar niet openlijk om staan lachen, dat was me te link. Toen
Ajax scoorde, stond iedereen om me heen al vanwege de regen en hagel. En dat was maar goed ook, want
daardoor viel mijn vreugdesprongetje niet zo op.
Ik ben echt bloedfanatiek als het Ajax aangaat. Vorig jaar was ik op een woensdagavond voorafgaand aan de
wedstrijd Ajax-AZ onder het station Bijlmer flauwgevallen (in de armen van een DAS-redacteur, red.). Gelukkig was
er snel een ziekenauto ter plekke. Toen ik hierin bijkwam scheen het eerste wat ik gezegd had "Ik moet naar Ajax-
AZ" te zijn geweest. Helaas werd het het ziekenhuis. Nadat ik later op de avond hieruit was ontslagen, moest ik
voor een verdere controle naar het ziekenhuis in Apeldoorn. De dokter daar wilde me tot en met het weekend
ÉÈtffeÉM At
15