Die kleine gozer met dat stoere loopje
In november hoorde ik via een vriend dat er
een Ajax-supporter was omgekomen tijdens
een burenruzie. Zijn naam, Alex, zei mij
weinig. Er zullen trouwens wel vaker Ajax-
supporters overlijden dacht ik, zij zijn
tenslotte ook maar mensen. Toen ik DAS-
nummer 20 opende, sloeg de schrik mij om
het hart. Ik was diep geschokt en kon even
geen woord uitbrengen. Natuurlijk kende ik
hem. Niet van naam, maar van gezicht. Alleen
noemden wij hem geen Alex of Italiaan, maar
"die kleine gozer met dat stoere loopje".
Mijn gedachten gingen terug naar de zomer
van 1994. Het Nederlands elftal speelt de
halve finale van het WK tegen Brazilië. Veel
supporters hebben zich verzameld op het
Leidseplein. Iedereen is in feeststemming en
oranje gekleurd. In de dagen voorafgaande
aan de wedstrijd wordt in de media veel
aandacht geschonken aan de Braziliaanse
bars in Amsterdam. De Braziliaanse
supporters zijn ervan overtuigd dat ze gaan
winnen en zullen wel even laten zien hoe je
moet feestvieren, ondertussen onbewust de
irritatie opwekkend van veel Nederlandse
supporters. Gelukkig voor de Braziliaanse
supporters leeft het Nederlands elftal niet
zo erg bij "de harde kern" van Ajax-
supporters, een enkele uitzondering
daargelaten. De bloedstollende wedstrijd
wordt vlak voor het eindsignaal beslist in het
voordeel van Brazilië. Nederland is
uitgeschakeld en kan naar huis. Diep
teleurgesteld verlaat ik met een vriend het
café. Niet vies van enige sensatie begeven
we ons naar de Brazilian Music Bar in de
Korte Leidsedwarsstraat. Vanuit de verte
zijn de irritante trommels al hoorbaar. (Ik
vind dat je na afloop van de wedstrijd een
biertje met je tegenstander moet kunnen
drinken, maar om na een uitschakeling nou te
gaan dansen met je tegenstander is
belachelijk. En op straat feestvieren in het
stadscentrum van de tegenstander mag best
worden uitgelegd als provocatie). De straat
staat vol dansende Brazilianen en de
cameraploegen van de vele televisiestations
verdringen zich voor de ingang van de bar.
Veel supporters van het Nederlands elftal
kijken toe. Het lijkt er echter op dat ze de
nederlaag in twee minuten vergeten zijn. De
meeste "supporters", die zojuist nog liepen
te vloeken en wiens gezicht nog oranje
geverfd is, gaan radicaal om. De oranje
pruiken en feestneuzen worden achteloos op
straat gegooid en ze mengen zich in het
feestgedruis van de Brazilianen.
Op de hoek van de straat staat één
temperamentvol mannetje in zijn eentje met
drukke gebaren, wild om zich heen te
zwaaien. Alsof hij persoonlijk 's lands eer
moet verdedigen, zo gaat hij tekeer. Hij
begrijpt er niets van, en dat in zijn eigen
stad notabene. Dapper probeert bij
Nederlandse supporters de doorgang naar
het Braziliaanse feest te beletten. Hij
scheldt ze uit voor verraders of erger. De
politie verzoekt hem zich te verwijderen,
maar hij stribbelt fel tegen. Door emoties
overmand en met rood aangelopen ogen
geeft hij na enige tijd zijn strijd op; hij
staat alleen tegenover honderden feestende
Brazilianen en andere "supporters". Vol
ongeloof, en tierend loopt hij richting
Leidseplein.
Ik had het mannetje nooit eerder gezien,
maar vanaf dat moment kwam ik hem vaak
tegen bij Ajax. Steevast vergezeld door zijn
tengere gabber die nog een maatje kleiner
als hij was. Enkele jaren terug zag ik ze lopen
in de stad. Zaterdagavond in de
Reguliersdwarsstraat, alletwee in een
Australian trainingsjack. Beiden niet meer
dan twee turven hoog, maar voor de duvel
nog niet bang. De stoere met zijn iets te
lange armen en iets te relaxte loopje, en die
kleine zoals altijd een beetje
voorovergebogen met zijn handen diep in
zijn zakken. De stoere had zijn
handschoenen quasi-nonchalant uit zijn
achterste broekzak hangen en was druk aan
het ouwehoeren, de kleine was rustig en zei
niets. Ik kon een glimlach niet onderdrukken,
want het beeld en de situatie waren zo
herkenbaar. Een lange nacht stappen met je
gabbers en de volgende dag lekker naar
Ajax. Kijk ze lopen, de jonge garde, ging het
door mijn hoofd. De toekomst van onze
tribune. Ik was trots en gerustgesteld dat
er tussen de rotzooi, tenminste twee
waardige opolgers voor de oude garde waren.
Helaas is die toekomst onverwacht en bruut
verstoord.
Ouwe, de mazzel. Je (te) stoere loopje zal ik
missen.
Lengte Amsterdam.
18
