Solliciteren in de voetbaljungle
Omdat ik al een tijdje aan het rondkijken was naar
een nieuwe baan en mij bovendien ter ore was
gekomen dat de heer Oldenhof bij Ajax zou
vertrekken, trok ik de stoute schoenen aan.
Algemeen Directeur van AFC Ajax NV, dat leek me
wel wat. Na even te hebben gewacht op wat
inspiratie, startte ik met het schrijven van een
flitsende sollicitatiebrief, in mijn enthousiasme
verloor ik de werkelijkheid enigszins uit het oog,
maar wie zou er ooit achter komen dat ik niet in
Amerika gestudeerd heb en geen stage heb
gelopen bij de Edmonton Oilers. Dat soort dingen
wordt toch nooit gecontroleerd. Bovendien ken ik de
wetten van de voetbaljungle beter dan mijn eigen
broekzak, dus in de praktijk zou ik nooit in de
problemen komen. Onderhandelingen over
televisierechten, een diepte-interview met Mart
Smeets, een BMW 735 besturen, de snelle jongen
uithangen tussen de Business-seat houders en nog
wat van die dingen, ik zou er mijn hand niet voor
omdraaien. Als directeur gaat het erom dat je de
juiste Havana's rookt en een goed glas whisky weet
te waarderen. Silvio Berlusconi, Rupert Murdoch,
Karei Aalbers en ik, jongens van de gestampte pot,
we zouden het best met elkaar kunnen vinden. Het
jaarsalaris van vier ton beschouwde ik als een
onkostenvergoeding. Ik doe het allemaal uit liefde
voor Ajax.
De brief was klaar en ik beloofde Michael (ik ging er vanuit dat ik vanaf nu gewoon Michael mocht
zeggen) na een week om een reactie te vragen. Ik gaf een vette lik aan de achterkant van onze
vorstin en daar ging de toekomstig Algemeen Directeur op weg naar de brievenbus om het kleinood
te posten. Het lange wachten begon, 's Nachts kon ik de slaap maar moeilijk vatten. Een niet
aflatende stroom van ideeën om Ajax op te stuwen in de vaart der volkeren teisterde mijn brein.
Meer sfeer in de Arena of desnoods een nieuw stadion met een goede grasmat. Ontbinding van de
contracten met Roever, CSU en Canal+. Een stadionverbod voor Champy. De terugkeer van het
oude embleem. De schier oneindige mogelijkheden begonnen me te duizelen.
Na een week vol ongeduld ondernam ik mijn eerste poging om een reactie van Michael los te
krijgen. Ik belde Michael bij Ajax. Ik belde Michael bij Muititronic. Ik belde Michael thuis.Ten einde
raad belde ik hem op zijn 06-nummer. Hij verzekerde mij terug te bellen als ik na de piep een
boodschap achterliet. Opnieuw begon het lange wachten, maar Michael belde niet. Ik besloot het
opnieuw te proberen, bij Ajax, Multitronics en thuis, geen Michael. Moedeloos geworden draaide ik
voor de laatste keer het 06-nummer. "Met Michael," klonk er aan de andere kant van de lijn. Oké
dan, eindelijk had ik de man die altijd bereikbaar beweert te zijn te pakken, "ik heb u vorige week
een brief gestuurd waarin ik solliciteer naar de functie van Algemeen Directeur en ik ben erg
benieuwd naar uw reactie," zei ik enthousiast. "Ik geef geen reactie," reageerde Michael laconiek, "ik
heb de brief doorgestuurd naar het werving- en selectiebureau dat zich verder met de procedure
bezighoudt." Er was dus nog hoop. Ik wenste Michael nog een prettige dag en begon weer met
wachten.
Enkele dagen later, na een lange DAS-redactievergadering, luisterde ik mijn voice-mail af. Een
mevrouw met een sympathieke stem vroeg om me haar de volgende dag terug te bellen in verband
met mijn sollicitatie.
Met was geïnteresseerd en zo kon het gebeuren dat ik een week later tegenover een niet malse
sollicitatiecommissie zat. Van Praag, Champy en Menting zaagden mij door over de meest
uiteenlopende onderwerpen. Gelukkig was ik in vorm, alles liep op rolletjes en er leek geen vuiltje
aan de lucht.Totdat het tijd werd voor een psychologische test. Ik kreeg een aantal kaarten met
14
