Who the fuck is
Kale Gerrit?
Hij heet Gerrit, hij is 20 jaar, hij woont in
Amsterdam Oost, loopt in de ziektewet en is Ajax-
supporter van het agressieve soort."Zo begon
een door de VPRO uitgezonden documentaire
met als titel "Donkere wolken boven het
paradijs", die in het teken stond van het
toekomstloze perspectief van de opgroeiende
jeugd en hun conflicten met de samenleving.
In een van de afleveringen stond het
supportersleven van Gerrit centraal, en toonde
een voor vele kijkers schokkende kijk achter de
schermen van de F-Side. Krakers, skinheads, ska,
de bom, Thatcher en de IRA bepaalden het
tijdbeeld.
Het is bijna 18 jaar later. Gerrit is nog steeds kaal
en dwars, bekijkt nog steeds Ajax vanaf de F-
Side, maar is intussen ook gelukkig getrouwd en
heeft al jarenlang een baan als
vrachtwagenchauffeur.
Amsterdam Oost
Dat is mijn buurtje absoluut. Ik ben er geboren en
getogen en ben er pas vijf jaar geleden weggegaan.
Daar liggen mijn roots en daar is het voetbal ook
begonnen. Ik heb nu geen binding meer met de buurt,
maar kom nog wel vaak op de Dappermarkt waar
mijn vader een kraam heeft, om te ouwehoeren met de jongens. Maar zodra ik weg fiets is Oost weer
voorbij. Oost, dat is vroeger. Het is niet meer zoals het was. Maar als ik het over vroeger heb, dan heb ik
het altijd over Oost. Je had vroeger groepen uit Noord, Zuid en West en wij waren "the beast from the
East".
Skinhead
Al meer dan twintig jaar, zeker ja. Dat is een gevoel. Ik zie er nu wel wat anders uit, maar in mijn hoofd
ben ik nog steeds een skinhead, qua denken, qua doen en qua vrijheid. Je past je niet gauw aan en als
ik een beetje uit de pas kan lopen dan doe ik dat graag. Tegenwoordig is het cultuurtje weg. Ik ben
toevallig een tijdje geleden naar Bad Manners geweest in de Melkweg en dan zie je zo'n vette dikke kale
die tegen de vijftig ioopt, geweldig! Maar als het concert over is, dan ben ik al weer blij dat ik weg ben. Ik
heb het gevoel nog wel, maar niet zoals sommige van die ouwe gekken, want zoals zij het nog beleven
dat is me wat te extreem.
De skinheads kwamen precies op het juiste moment, alles paste. De tijd was er rijp voor, de cultuur was
er, de muziek was er en wij waren er natuurlijk. Mijn vrienden gingen toen bij de punk, maar dat waren
softies. We zijn toen we een jaar of vijftien waren met J. en D. naar Engeland geweest en we hebben
daar een vechtpartij gezien tussen punkers en skinheads. Dat was ongekend, die gingen vreselijk te
keer. Die punkers werden afgeslacht en gasten die zich ermee bemoeiden ook. En toen kwamen er
voetbalsupporters en die kregen ook gewoon patje. Het was een stelletje half gare wilde beesten, heftige
gasten met kale koppen met zulke schoenen aan. Dat vond ik wat, weetje, en mensen die wel eens bij
Ajax kwamen begonnen zich ook te scheren. In vak F begon het toen ook, het was net een soort pest.
Het begon met vijftig man en in no-time had tachtig procent een kale kop. Wij waren anti-nazi. Ik kom uit
een Joods gezin vandaan en dat rechtse vond ik altijd gevaarlijk. Maar als er sieg heil geroepen werd of
iets met gas, dan riep ik om te provoceren ook gewoon mee. Dat interesseerde me niet, dat was meer
het verzetten tegen de maatschappij. Maar toen op een gegeven moment op vak F toch wel ultra-rechtse
10
