De goeie oude tijd
Wedstrijden die in rotterdam worden gespeeld zijn van oudsher beladen duels. De plaats rotterdam moet nogal
ruim worden opgevat, want voor veel supporters werkt elke wedstrijd in een straal van 50 kilometer rondom deze
stad al adrenalineverhogend. Als een magneet worden supporters van beide kampen naar elkaar toegetrokken,
waarbij de politie voor de ondankbare taak staat om de vechtlustigen zoveel mogelijk uit elkaar te houden.
Supporters moeten steeds inventievere wegen bewandelen om elkaar te kunnen treffen, met Beverwijk als triest
dieptepunt.
In maart 1992 was het plan opgevat om met gehuurde bussen ongezien in rotterdam te komen en dan verder maar
te zien wat er ging gebeuren. Met grote voorzichtigheid moest dit plan ten uitvoer worden gebracht, de politie
verkondigde immers al wekenlang dat alle vooruit reizende supporters linea recta teruggestuurd zouden worden.
De manschappen werden zorgvuldig gerekruteerd, er was voor deze riskante onderneming geen plaats voor
weglopers en praatjesmakers.
Op de dag van de wedstrijd verzamelden de meeste Ajax-supporters zich rondom de café's op de Martelaarsgracht.
Hier ging het werven van de juiste supporters onverdroten voort, met de overtuigingskracht van een Jehova-getuige
werd op supporters ingepraat om de unieke bustrip toch vooral maar niet te missen. De keus was niet eenvoudig.
Vooral niet voor degenen die al in het bezit waren van een combi-kaart en dus zeker waren van de wedstrijd. Zij
moesten een zekere en al betaalde treinreis inruilen voor een onzekere busreis met een dubieus toegangskaartje
waarvoor ook nog betaald moest worden.
Groepje voor groepje splitste zich ongezien af van de combi-supporters en wist ongezien de tot op het laatst geheim
gehouden verzamelplaats te bereiken. Vooraf was onbekend hoeveel supporters gehoor zouden geven aan de
oproep, de organisatie had voor de zekerheid zes bussen gereserveerd, waarvan er uiteindelijk drie zouden
vertrekken.
Op het uitgestrekte Museumplein temidden van tientallen bussen met toeristen konden 150 Ajacieden ongestoord
verzamelen zonder op te vallen. Voor een paar tientjes de man kon een avontuurlijke reis met onbekende afloop
naar rotterdam worden gekocht. Ook toegangskaartjes waren in ruime mate voorhanden en ook dit keer zagen ze
er weer schitterend uit. Vervelend was alleen dat de kaarten minder bestendig waren tegen buigen, want allerlei
gekleurde schilfers braken spontaan af.
De tijd tot vertrek werd gedood met het verzamelen van allerlei bouwmateriaal dat als slagwapen dienst kon doen.
Tientallen stukken hout met perfecte afmetingen werden voor de verbaasde ogen van de buschauffeurs naar binnen
gedragen. Zij verkeerden nog in de waan dat er een routine-ritje naar een popconcert gemaakt moest worden en
hadden geen benul van de explosieve lading. Ook de zwarte bivakmutsen met een Davidster waarmee elke
passagier zich inmiddels had getooid (een kleine attentie van de organisatie) konden de chauffeurs maar moeilijk
thuisbrengen, maar dat het geen concert van Rob de Nijs zou worden was ze al wel duidelijk geworden.
Naarmate rotterdam naderde nam de spanning toe in de bussen. Alhoewel er geen afspraken waren gemaakt, was
het de tegenstander wel bekend dat er een groep op eigen gelegenheid zou komen. Er was steeds meer politie op
de been, maar de bussen wekten geen enkele achterdocht op en kropen als Trojaanse paarden in een file tergend
langzaam naar de eindbestemming. Enkele honderden meters voor de McDonalds vlak bij de kuip, kregen de
chauffeurs opdracht de deuren te openen en rechtsomkeert te maken. Er was geen terugweg meer. Alle Ajacieden
hergroepeerden zich razendsnel en in straf tempo werd zo onopvallend mogelijk naar de kuip gelopen. Loslopende
feyenoorders waren geen partij en maakten dat ze wegkwamen. Surveillerende agenten werden op het verkeerde
been gezet, doordat het "hand in hand kameraden" werd ingezet. Echt overtuigend was het gezang niet, maar het
klonk echt genoeg om geen argwaan op te wekken.
Vlak bij het stadion braken de eerste gevechten uit met kleine groepjes rotterdammers en werd een begin gemaakt
met het plunderen en omver trekken van souvenirkramen. De groep wist precies wie de juiste tegenstanders waren,
gewone supporters werd geen haar gekrenkt. Bij de ME begon het inmiddels te dagen dat er iets vreemds aan de
hand was en er volgde een mislukte poging om de groep tegen te houden. In steeds hoger tempo werd, links en
rechts klappen uitdelend, de brug bij het stadion bereikt. Hier volgde het sluitstuk van de operatie, een
verrassingsaanval op het plein waar een veelvoud van feyenoorders nietsvermoedend voor de ingang van het
stadion stonden. Met een geschreeuw begeleid stormde de groep de trap af het plein op. Honderden rotterdammers,
die ook niet konden weten dat het om slechts 150 Ajacieden ging, maakten dat ze wegkwamen. De massaal
aanwezige politie beëindigde vrijwel direct op hardhandige wijze het Amsterdamse feest en wist de groep in te
sluiten en het stadion in te leiden. Zoals gebruikelijk werd ook voor deze "heldendaad" een passende songtekst
gemaakt. De melodie van "Oh Waterlooplein" werd verbasterd tot
Oh feyenoord plein (2 maal),
We rosten rotterdammers plat,
Ze renden in hun eigen stad,
We hakten daar een pleintje leeg,
In een grote veeg.
Handige verkopers sloegen in de weken hierna de slag van hun leven. Zij wisten vele honderden t-shirts aan de
man te brengen met een foto van voorplein van de kuip. Later zouden ze verklaren dat alleen kampioensshirts beter
verkochten.
23
