Ciao, kleine dappere Alex,
You were our Alex
Our only Alex
You made us happy
When skies were grey
You've never noticed
How much we love you
Oh God, why did you take
our Alex away
(foto AFC Ajax)
Op dinsdag 17 november is Alex ons ontvallen. Alex, ook wel bijgenaamd "Italiaantje" omdat hij half Italiaans was,
of "Kleine Alex" vanwege zijn geringe postuur.
Lafhartig vermoord tijdens een burenruzie. Zinlozer en triester kan het bijna niet.
Alex, pas 22 jaar en nog zo vol met allerlei plannen.
Alex, die het de laatste jaren bij Ajax niet gemakkelijk had en het zichzelf ook vaak niet gemakkelijk maakte, maar
ondanks alles toch bijna altijd bleef komen.
Alex, die bewees datje een echte Ajacied nooit kunt uitbannen.
Alex, die soms in zijn eentje met de trein verre uitwedstrijden bezocht. Die, als er 's avonds laat geen trein meer
terug ging, gelukkig vaak door Joark of anderen werd geholpen om nog dezelfde nacht thuis te komen, omdat er de
volgende ochtend weer gewoon gewerkt moest worden.
Alex, die gelukkig veel vrienden had die een kaartje voor hem regelden.
Alex, een jongen die recht door zee was en nimmer komedie speelde. Die gewoon recht voor zijn raap zei wat hem
wel en niet beviel.
Alex, die ook gigantisch koppig kon zijn, en wee je gebeente als je zijn toorn had opgewekt.
Alex, die er blaren op zijn handen voor over had om met die prachtige grote vlaggen van het sfeerteam te zwaaien.
Alex, van wie je veel gedaan kreeg als hij je graag mocht. Die goudeerlijk en hondstrouw was tegenover zijn vele
vrienden.
En dat hij veel vrienden had, bleek wel bij de opbaring, de kerkdienst en de begrafenis. Vele honderden bezoekers
waren hierbij aanwezig, waarbij de Ajacieden iedere keer veruit in de meerderheid waren. Uit de reacties van de
naaste familieleden, Alex' moeder en vader en zijn zus Raffaella, kon je zien dat zij deze grote belangstelling zeer
op prijs stelden.
De begrafenis eindigde met het van Alex afscheid nemen door de F-Side en wel op de gebruikelijke wijze: gelijktijdig
werden er zo'n dertig bengaalse fakkels ontstoken, alleen nu niet vergezeld van een luid gejuich, maar van een
doodse stilte. Een onvergetelijk moment, volgens de twee jonge Italiaanse Hellas Verona supporters, vrienden van
Alex (ook een vurig fan van Hellas Verona) die
speciaal voor de kerkdienst en de begrafenis "r-Kv/Ta, ë-iT" -
met de trein vanuit Verona naar Amsterdam I l_t| r-j
waren gekomen. Alex's vader, Mario, van wie ur-
vooraf toestemming was verkregen voor het fsSD -?nv
vuurwerk, verwoordde het met "Fantastisch,
Alexander had het niet anders gewild".
Op zo'n moment ben je trots dat je een Ajacied
bent en was Alex' familie waarschijnlijk trots
dat uit alles bleek dat hij een echte Ajacied
was.
Wij wensen de familie van Alex en zijn vele
vrienden en vriendinnen veel sterkte met het
verwerken van dit onuitsprekelijke leed.
Ciao Alex, rust in vrede
(foto Hans
17
