De opkomende mist bij het Centraal Station verschafte eind 70'er
jaren een groot aantal Ajacieden, waaronder Piet, een perfecte
dekmantel voor een hinderlaag. FC Den Haag-supporters zouden
bij
het uitstappen van de bus uit Volendam overvallen worden door
een horde met stenen bewapende Amsterdammmers.
Zodra de lang verwachte bus opdoemde uit de mist werd de
aanval ingezet. Van alle kanten kwamen F-Siders toegesneld, de
volledig overrompelde Hagenezen probeerden rennend het
veilige Centraal Station te bereiken. Zij sloegen geen acht op de
groep van Piet die nog onbewegelijk in stelling stonden bij het
Victoria Hotel. Een onbekende Hagenees zal tot op de dag van
vandaag niet geweten hebben door welk natuurgeweld hij werd
getroffen. Met een "Bruce Lee-achtige" karatetrap wist Piet zijn
loodzware rechterschoen, maatje 46, tegen het hoofd van de
tegenstander te plaatsen, die onmiddellijk knock-out ging. Wie
Piet tegenwoordig ziet rondstrompelen kan nauwelijks geloven
dat hij ooit tot een dergelijk hoogstandje in staat is geweest.
Piet zijn uitwedstrijden bestaan vaak uit drinken en dronken
worden. Toen hij op een keer echter om onverklaarbare redenen
nuchter was gebleven, besloot hij op de terugreis de bus op te
ruimen. Alles wat hij als rotzooi bestempelde, stopte hij in plastic
zakken, die hij daarna netjes in een grote afvalbak op een
parkeerplaats leegde. Zijn schoonmaakwoede ging hierbij zo ver
dat hij ook een volle damesportemonnee als nutteloos
beschouwde en aldus bij het vuil deponeerde. Het toeval wilde
dat de gedupeerde dame eerst terug in Amsterdam haar goedgevulde beurs miste. Gelukkig was Piet,
zoals eerder vermeld, nuchter gebleven en wist hij zich na veel gededuceer te herinneren dat hij een of
ander vod hed weggemikt wat wel eens een dames-portemonnee zou kunnen zijn.
Uiteindelijk zat er voor de dame in kwestie dan ook niets anders op dan met vriendlief de terugtocht naar
de bewuste parkeerplaats te maken.
Volgens de overlevering hebben zij met behulp van gehuurde infrarood-apparatuur pas diep in de nacht de
bewuste beurs teruggevonden. Maar toen lag Piet al uren op één oor.
Wat bijna niemand weet is dat Piet waarschijnlijk de grootste nog levende fan van Richard Witschge is. Zijn
huiskamer hangt dan ook vol met Witschge-posters. Ook schijnt hij in het bezit te zijn van haarlokken en
een paar oude voetbalschoenen van de Ajax-linkshalf. Voor de buitenwereld wil Piet hier echter niets van
weten. Begint een vreemde met hem over Witschge te praten, dan bromt hij onverschillig zoiets als "dat
h*"**jong". Piet is echter niet blijer te maken dan met een klein hebbedingetje van de jongste Witschge.
Dus als een DAS-lezer nog iets voor hem heeft
Karaoke is een onschuldig volksvermaak waarmee overmoedig geworden personen hun zangkunsten
kunnen etaleren. Het resultaat is meestal gênant geblèr een kwelling voor de oren, waar geen einde aan
lijkt te komen. Nachtegaaltje Piet, uiteraard met een flinke slok op, dacht een treffende uitvoering van het
"You'll never walk alone", ten gehore te kunnen brengen. Het werd de slechtste uitvoering aller tijden,
waarbij het geluid van krassende nagels op een schoolbord nog aangenaam is te noemen. Met een dierlijk
gegrom, dat nog het meest deed denken aan een hitsige weerwolf, werd de moeder der voetbalsongs in
een steenkolen Engels op vakkundige wijze verkracht. Alle aanwezigen sloegen spontaan op de vlucht.
Het geluid droeg zelfs tot in Liverpool, want zelfs Gerry's Pacemaker begaf het.
Wat niet echt naar voren is gekomen, is dat Piet een gouden gozer is. Als hij je kent en mag, dan doet hij
een moord voor je, kortomeen betere vriend kun je je nauwelijks wensen!
24
