Naast het renoveren van Parkhead had Fergus nog een paar grijpstuivers over om de broodnodige (buitenlandse)
spelers te kopen. Tijdens het seizoen 95-96 werd Pierre van Hooijdonk van NAC gekocht, net bijtijds om in dat
seizoen de SFA Cup te kunnen inpikken, de eerste prijs sinds jaren.
Het seizoen 96-97 kwamen de spitsen Paolo di Canio en Jorge Cadete alsmede de Engelse topverdediger Alan
Stubbs erbij, en begon Celtic als een trein te draaien. Vlak vóór het moment dat er geoogst zou worden, ging het
echter mis. Mc Cann ging samen met coach Tommy Burns een vage verbale oorlog met Van Hooijdonk aan, die
daarop zijn ware karakter -of zijn gebrek aan karakter- toonde en ondanks de smeekbeden van vele supporters
naar Nottingham Forest vluchtte. Zonder de doelpunten van "Big Pierre" redde Celtic het nèt niet. Na dit aldus
teleurstellende seizoen vertrokken ook Di Canio en Cadete, beiden balend van Mc Cann.
Voor het seizoen 97-98 haalde Fergus Wim Jansen als coach binnen, die op zijn beurt Larsson en blinker aankocht.
Voor de schrijver van dit stuk, als Ajax - èn Celtic-supporter, een niet erg gelukkige keus. Maar goed, Wim Jansen is
eigenlijk toch ook wel een heel klein beetje een Ajacied, Hendrik Larsson was gestopt met voetballen toen hij bij
f'noord onder contract kwam en blinker, ach die zou waarschijnlijk al snel op de bank zoniet de tribune
terechtkomen.
Na een slechte seizoensstart begon Celtic redelijk te draaien. Nadat blinker inderdaad naar de tribune werd
verbannen, begon Celtic zelfs goed te draaien en werd Rangers bijgehaald en voorbijgegaan. Op het moment dat
de titel binnen handbereik ging komen, dreigde het echter weer mis te gaan. Allereerst begonnen de Celts weer
eens zenuwachtig te worden, waardoor er zelfs in de meest simpele potjes punten werden verspeeld. Hiernaast
kreeg blinker weer wat speelminuten, waarschijnlijk om hem toch nog wat marktwaarde te bezorgen. En als laatste
begon Mc Cann weer te stoken door publiekelijk te laten weten dat Wim Jansen maar snel weg moest, doordat hij
zich niet wenste te schikken naar de grillen van manager Jock Brown. Gelukkig toonde Jansen meer karakter dan
Van Hooijdonk een jaar daarvoor en bleef gewoon zijn werk doen. Het gevolg hiervan was dat Celtic met nog één
wedstrijd te spelen twee punten en qua doelsaldo één doelpunt op Rangers voorstond. Omdat Rangers veel meer
doelpunten had gescoord, zouden zij bij een gelijk aantal punten en een gelijk doelsaldo weer kampioen worden.
Met andere woorden: Celtic moest de laatste wedstrijd winnen, een gelijk spel zou te riskant zijn. Omdat Celtic
deze laatste wedstrijd thuis zou spelen tegen middenmotor St Johnstone en Rangers uit moest tegen "angstgegner"
Dundee United, waren de Celts -tegen hun natuur in- redelijk optimistisch.
The "Bhoys against Bigotry Campaign" en de rebelsongs t
's Morgens om 11.00 uur begon ik een kroegentocht in de Celtic-buurt Gallowgate om wat sfeer op te doen. En die
was er genoeg. In alle echte Celtic-pubs, waaronder "Bairds", The Hoops Bar" en "Bar '69", schalden de rebelsongs
uit de luidsprekers, veelal begeleid door tientallen meezingende Celts. Vooral de vele speciaal voor de wedstrijd
overgekomen leren onderscheidden zich hierin. Het vreemde is dat deze liederen al sinds ruim een jaar niet meer
door de Celtic-fans in de voetbalstadions mogen worden gezongen, de zogenaamde "Bhoys against Bigotry
Campaign" (letterlijk "Celtic-supporters tegen onverdraagzaamheid campagne"). Deze campagne is opgelegd door
het Celtic-bestuur om te proberen wat meer verdraagzaamheid te kweken tussen de republikeinse ofwel vóór een
vrij Ierland zijnde Celtic-fans en het Engeland steunende deel van Schotland, voornamelijk dus Rangers-fans.
Volgens de meest fanatieke Celts bestaat het Celtic-bestuur dan ook voor een deel uit lieden die een Rangers-
achtergrond hebben; iets wat niet ondenkbaar is omdat het zingen van rebelsongs in Parkhead zelfs al tot
stadionverboden heeft geleid! Uiteraard worden ze nog wel in Parkhead gezongen, maar duidelijk minder massaal
dan voorheen. Favoriete rebelsongs zijn onder andere "The Boys of the old Brigade", "The Broad Black Brimmer
(of the IRA)", "The Merry Ploughboy" en "Go on home". Rebelsongs zijn -veelal oude- Ierse strijdliederen die een
folk-achtig karakter hebben maar door sommige bands en fans met zoveel vuur worden gespeeld en gezongen dat
de vonken er vanaf vliegen. Bovendien gaan sommige teksten erg ver. Om een voorbeeld hiervan te geven,
hieronder de tekst van de eerste twee coupletten van "Go on home":
Go on home, British soldiers, Go on home
Have you got no fucking homes of your own
For 800 years, we have fought you without fear
And we will fight you for eight hundred more
If you stay, British soldiers, If you stay
You'll never defeat the IRA
The 14 men of Derry will be the last that you bury
So take a trip and leave us while you may
7
